หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1479

กระนั้น พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามคำสั่งแม้ว่ามันจะเป็นภารกิจเสี่ยงตายแค่ไหนก็ตาม เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพียงหุ่นเชิดของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่ดี

หุ่นเชิดตัวอื่นๆ มากมายพร้อมจะมาแทนที่หากพวกเขาเสียชีวิต เพราะพวกเขาเป็นเพียงเบี้ยที่สามารถถูกทิ้งได้ตลอดเวลา

เรือเร็วมาลอยลำอยู่ในทะเลที่บ้าคลั่ง ในเรือมีผู้โดยสารอยู่สี่คน ประกอบด้วยสวี่ซงกับคนอื่นอีกสามคน

ทั้งสี่คนจ้องมองไปที่ทะเลที่ดูเหมือนจะลึกจนไม่มีที่สิ้นสุดด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง มันชัดเจนในสายตาพวกเขาว่ามันต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ภารกิจสำเร็จ

ถ้าภารกิจนั้นง่ายมาก สำนักและตระกูลอื่นๆ ก็คงจะแอบส่งคนมาเอาแก่นอสูรไปแล้ว เพราะถึงอย่างไรแก่นอสูรนั้นก็มีค่าและล่อตาล่อใจมาก

แต่ทว่าไม่มีใครยินดีจะเสี่ยงชีวิตเพราะมันเป็นภารกิจที่ยากมาก

“เอาล่ะ พวกเราควรจะลงไปได้แล้ว ถ้าเรารอดตาย ฉันว่าประธานจู้ต้องตกรางวัลพวกเราอย่างงาม” สวี่ซงประกาศ

พอพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็กลืนลูกปัดเลี่ยงน้ำเข้าไป ทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาอยู่ใต้น้ำได้นานคือต้องพึ่งพาลูกปัดเลี่ยงน้ำนี้เท่านั้น

โครม! โครม…

พวกเขาทั้งสี่คนกระโดดลงไปในทะเลและว่ายลงไปที่ก้นทะเลลึก

ในเมืองเทียน ลำแสงสีทองส่องประกายออกมาจากร่างของเฉินผิง ขณะที่รัศมีของเขาหมุนวนและทวีความเข้มข้น มันแผ่ไปทั่วเมืองนั้น

นับเป็นความก้าวหน้าอีกครั้งสำหรับเขาเมื่อเฉินผิงบรรลุขั้นที่สามของขั้นวิญญาณใหม่ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงดูเหมือนเป็นอมตะมากยิ่งขึ้น

เขาพ่นลมหายใจออกมา “เอาล่ะ ในที่สุดฉันก็บรรลุสักที ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว”

เพราะเขาติดอยู่ในนี้ จึงไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

เขาพึมพำออกมาว่า “ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องกลับไป ว่าแต่ฉันจะทำยังไงดี?”

คิ้วของเฉินผิงขมวดแน่นเป็นปม

ตอนนี้เขาอยู่ใต้ทะเลลึก ถ้าไม่มีเรือ มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะกลับเข้าฝั่งได้

ทำไมถึงมีคนมาที่นี่ในตอนนี้กันนะ?

“มันก็เกือบสองเดือนแล้วนะ เฉินผิงคงตายไปแล้วล่ะ เมืองนี้อยู่ห่างจากฝั่งมากด้วย ถ้าไม่มีเรือ เฉินผิงคงจะไม่มีทางรอดไปได้หรอก” มีคนเสริมขึ้นมา

สวี่ซงย้ำเตือนพวกเขา “เราต้องระวังมากนะ เมื่ออยู่ข้างในนี้ ฉันรู้สึกลางไม่ค่อยดีเท่าไร รีบกลับทันทีที่เราได้แก่นอสูรนะ”

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็นำคนที่เหลือเข้าไปในเมืองเทียน

ข้างใน เฉินผิงแอบได้ยินบทสนทนาของพวกเขาจากจุดที่ซ่อนอยู่ และได้รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่มาเป็นเดือนแล้ว นั่นหมายความว่าวันหยุดปีใหม่ผ่านไปแล้ว

ฮืม… ดูเหมือนว่าทุกคนข้างนอกจะคิดว่าฉันตายไปแล้ว ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะอยู่ในที่มืดขณะที่สมาพันธ์อยู่ในที่สว่าง เมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะทำอะไรตามที่ต้องการก็ได้เสมอ!

ไม่นานนัก สวี่ซงกับอีกสามคนก็เข้าไปในเมืองเทียน พวกเขาไม่อาจซ่อนความตื่นตะลึงเอาไว้ได้เมื่อมาเห็นพื้นที่ว่างเปล่าต่อหน้าพวกเขา

มันไม่มีแก่นอสูรเหลือเลยสักชิ้น สิ่งที่พวกเขาเห็นมีแค่เศษหินและซากปรักหักพังเท่านั้น

“เกิด… เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ชายคนหนึ่งโพล่งออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ