หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1483

ในขณะเดียวกัน ไม่มีสักคนเดียวในหุบเขายาที่ฟื้นจากความเศร้าโศกเพราะการตายของเฉินผิง

บรรยากาศซึมเศร้าแผ่ไปทั่วบริเวณนั้น

“หลิงเอ๋อร์ ฉันรู้สึกได้นะว่าพี่เฉินผิงยังไม่ตาย!” เสี่ยวหรูประกาศออกมาขณะที่ยืนอยู่ข้างกู่หลิงเอ๋อร์บนยอดเขา

กู่หลิงเอ๋อร์มาที่นี่ทุกวัน เธอจะยืนอยู่ตรงนั้นและจ้องไปยังทิศตะวันออกซึ่งเป็นทิศทางที่ไปสู่เกาะสะกดมังกร

เธอเฝ้าเพ้อฝันว่าจะได้เห็นเฉินผิงปรากฏตัว เพียงเพื่อจะพบกับความผิดหวังที่น่าขมขื่นในทุกครั้ง

เดือนหนึ่งผ่านไป และกู่หลิงเอ๋อร์ก็ยังคงรับความจริงไม่ได้ว่าเฉินผิงจากไปแล้ว

ดวงตาของกู่หลิงเอ๋อร์เรียบเฉย และมันเหมือนกับว่าร่างทั้งร่างของเธอชาไปหมด เธอไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินคำพูดของเสี่ยวหรูเลยแม้แต่น้อย

“เสี่ยวหรู!”

ทันใดนั้น จ้าวฉวางก็เข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งที่เขาเก็บมาจากบนภูเขา

เขาตกหลุมรักเสี่ยวหรูหลังจากได้พูดคุยกับเธอมาสักระยะ ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองก็มีอายุไล่เลี่ยกันด้วย

ท่าทีของเสี่ยวหรูเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นจ้าวฉวางเข้ามาหาพร้อมกับดอกไม้ในมือ

ในตอนนี้กู่หลิงเอ๋อร์เสียใจกับการตายของเฉินผิง และเสี่ยวหรูก็ไม่คิดว่ากู่หลิงเอ๋อร์จะยินดีที่ได้เห็นจ้าวฉวางมาเกี้ยวพาราสีเธอต่อหน้าต่อตา

“คุณมาทำอะไรที่นี่? ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังคุยอยู่กับหลิงเอ๋อร์?” เสี่ยวหรูเหลือบมองจ้าวฉวาง

จ้าวฉวางกล่าวอย่างกระอักกระอ่วนว่า “หลิงเอ๋อร์ ผมแน่ใจว่าเฉินผิงจะไม่เป็นไร ไอ้พวกสวะจากสมาพันธ์น่ะไม่สามารถฆ่าเขาได้หรอก พวกมันก็เลยปล่อยข่าวลวงยังไงล่ะ ผมเชื่อนะว่าเฉินผิงจะกลับมาเร็วๆ นี้ คุณอย่าเสียใจมากเกินไปเลยนะ”

“ฉันก็คิดเหมือนกันนะว่าพี่เฉินผิงไม่เป็นไร เขาจะรู้สึกไม่ดีนะถ้ากลับมาเจอคุณซึมเศร้าอย่างนี้” เสี่ยวหรูเองก็ร่วมปลอบใจกู่หลิงเอ๋อร์ด้วย

“ทั้งสองคนจะไปก่อนก็ได้นะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” กู่หลิงเอ๋อร์ฝืนยิ้ม