หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1482

ทว่าในเวลานั้น ทั้งสองคนที่อยู่ข้างสวี่ซงก็เบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ตุบ! ตุบ!

เสียงที่สหายของเขาร่วงลงไปกองกับพื้นดังลั่นอยู่ข้างๆ เขา สวี่ซงมองพวกเขาด้วยความหวาดกลัวและเห็นว่าร่างของทั้งสองจะถูกตัดออกเป็นสองท่อน อีกทั้งยังนอนจมกองเลือดอยู่เช่นนั้น

กลิ่นคาวรุนแรงของเลือดกระตุ้นประสาทของสวี่ซงในทันที ทำให้เขาเสียสติไปเมื่อความชัดเจนนั้นพัดพาเข้ามาใส่เขา

การป้องกันของพวกเขาไม่ได้หยุดยั้งการโจมตีของเฉินผิงเลย แต่เฉินผิงกลับจงใจจะไว้ชีวิตสวี่ซง

เฉินผิงต้องการให้สวี่ซงตายอย่างอนาถ เขาจะใช้วิธีการที่ไร้มนุษยธรรมที่สุดเพื่อคร่าชีวิตสมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

เฉินผิงเข้าใกล้สวี่ซงทีละก้าว ขณะที่ในมือก็กวัดแกว่งกระบี่ไปด้วย

“ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันตอนนี้เลย รีบมาจบชีวิตฉันไปสักที!”

สวี่ซงตกตะลึงจนคลุ้มคลั่ง เมื่อเห็นเฉินผิงกำลังเดินมาหาเขา จู่ๆ เขาก็พุ่งไปข้างหน้าและจับคอเสื้อของเฉินผิง และขอร้องให้ฆ่าเขาไปเสียที

ท้ายที่สุด การพบจุดจบในชั่วพริบตาเป็นวิธีตายที่มีความเมตตามากกว่าการทนรอความตายอันยาวนานและทรมาน

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรกลับเข้าฝัก ก่อนจะพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ผมฆ่าคุณแน่ แต่จะไม่ให้ตายเร็วมากเกินไปนัก”

“นี่… นี่แกจะทำอะไรกับฉัน? ประธานจู้ส่งเรามาที่นี่ เขาจะต้องแก้แค้นให้พวกเราอย่างแน่นอน”

สวี่ซงกัดฟันแน่นขณะที่หางตากระตุกอย่างต่อเนื่อง

“แก้แค้นงั้นเหรอ?” เฉินผิงหรี่ตา “ถึงแม้ว่าจู้จื่อซานจะไม่มาตามหาผม แต่ผมก็จะตามล่าเขาและสังหารเสียให้สิ้นอยู่ดี”

สิ้นคำนั้น เขาก็ยื่นฝ่ามือไปที่หัวของสวี่ซง วินาทีต่อมา สวี่ซงก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรงและพละกำลังไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่แกจับตัวเสี่ยวหรูได้ ก็เอาชุดเกราะของเธอมาและดูดซับพลังของเธอไว้ด้วย ฉันเชื่อว่าจะไม่มีใครกล้าต่อกรกับแกแน่ เสียงแหบพร่าของวิญญาณนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา

หลงเซียวโค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและพูดว่า “คุณกำลังจะบอกว่าผมสามารถกลายเป็นขุนพลยุทธ์ได้หลังจากดูดซับพลังของเสี่ยวหรูงั้นเหรอ?”

แกจะไม่มีใครเทียบชั้นได้ในโลกยุทธภพของจิงตู แม้ว่าแกจะเป็นขุนพลยุทธ์ก็ตาม สิ่งที่ทำให้แกอยู่ยงคงกระพันได้ก็คือชุดเกราะนั่นเอง ชุดเกราะนั้นเป็นของศักดิ์สิทธิ์ แกเองก็รู้นี่ว่ามันเหลือเชื่อมากเพียงใดที่เสี่ยวหรูไม่ได้รับอันตรายใดๆ เลยในตอนที่จู้จื่อซานจะทำร้ายเธอก่อนหน้านี้

“จะเป็นยังไงถ้าผู้หญิงคนนั้นใช้ลำแสงพระเจ้าขึ้นมาอีกครั้ง? คุณจะหนีไปซ่อนและทิ้งผมไว้ให้จัดการทุกอย่างเองอีกหนไหม?” หลงเซียวถามวิญญาณนั้น

เขายังคงโกรธและไม่พอใจที่วิญญาณนั้นหายไปและทิ้งเขาไว้เมื่อคราวก่อน

ด้วยความสามารถของแกในตอนนี้ มีคนไม่กี่คนหรอกที่คู่ควรพอสู้กับแกได้ ถึงฉันไม่แสดงตัวออกมา แกก็จัดการได้อยู่แล้ว อีกอย่าง แกพาคนของแกมาตั้งมากมาย แกจะยังห่วงว่าแกจะไม่สามารถจัดการผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้อยู่อีกหรือไง?

“ฮึ่ม! แน่นอนว่าผมจับตัวเธอได้ กลุ่มคนที่ไม่มีความสำคัญอย่างในหุบเขายาน่ะไม่สามารถขัดขวางผมได้หรอก” หลงเซียวบอก “เร็วเข้าทุกคน ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ!” จากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าขึ้นอีก