หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1496

“ใช่ลูกหรือเปล่า? นั่นลูกใช่ไหม?” หลงต้าเฉียวร้องออกมาเบาๆ

แม้ว่าวงแหวนอาคมจะผนึกคุกใต้ดินนี้เอาไว้จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีเสียงลอดออกมาจากภายในนั้น แต่เฉินผิงก็นิ่งอึ้งไปเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

ดูเหมือนเขาจะได้ยินแม่ของเขาเรียกเขาจากข้างใน

“แม่เหรอ? แม่ครับ!” เฉินผิงตะโกน และลำแสงสีทองก็แผ่ออกมาจากหน้าผากเขา เฉินผิงปล่อยปราณสัมผัสออกมาเพื่อหวังว่าจะได้เห็นแม่เพราะทำลายประตูหินนี้ไม่ได้เลย

น่าเสียดายที่ปราณสัมผัสของเขาไม่สามารถทะลุผ่านประตูหินนี้ไปได้ นอกจากรัศมีบางอย่างที่อ่อนกำลังแล้ว เฉินผิงก็ไม่อาจสัมผัสหรือเห็นอะไรได้อีก

แต่ทว่า เขาก็มั่นใจว่ารัศมีที่อ่อนแรงนั้นเป็นของแม่เขาเอง

“อ้าก!”

หลังจากที่เขาคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง พลังวิญญาณของเขาก็ยิ่งทวีความเข้มข้นมากขึ้น และกระบี่พิฆาตมังกรในมือเขาก็สั่นมากกว่าเดิมด้วย

“แม่! แม่…”

เฉินผิงหวดกระบี่พิฆาตมังกรใส่ประตูหินด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เขามี

ลำแสงส่องวาบอย่างรวดเร็วจากกระบี่พิฆาตมังกร รัศมีที่น่าเกรงขามทำให้หลงซิงซูรีบหนีไป ถ้าเขาอยู่ต่อ ร่างกายของเขาจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน

เฉินผิงยังคงฟันกระบี่ไปที่ประตูจนเหงื่อโชก เขาหยุดและทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความพ่ายแพ้เมื่อเขาใช้พลังวิญญาณจนหมด

ในเวลานั้นอาคารโดยรอบก็พังทลายลงแล้ว เฉินผิงนั่งบนพื้นและจ้องมองที่ประตูหิน เขาร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง

“แม่ แม่…”

เฉินผิงตะโกนด้วยความขมขื่น

ตอนนี้เขาอยู่ใกล้แม่ของเขามากที่สุด แม่ของเขาอยู่ตรงหน้าแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

เฉินผิงรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้ด้วยความพ่ายแพ้