หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1497

บนยอดเขาใกล้หุบเขายา หลงจิ้งกั๋วเริ่มพูดออกมาก่อน “ใครจะไปคิดว่าแกจะกล้ามาเจอฉันหลังจากผ่านไปนานหลายปีอย่างนี้นะ? หลงอู่”

“ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ?” หลงอู่เยาะเย้ยเมื่อเขาเผชิญหน้ากับหลงจิ้งกั๋วและหลงเซียวอย่างไร้ความกลัวใดๆ

“แกมันคนทรยศ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหลงอย่างพวกเรา แกก็คงตายอย่างอนาถไปแล้ว!” หลงจิ้งกั๋วตะโกน

“คุณหลงต้าเฉียวต่างหากที่ช่วยฉันไว้ มันเกี่ยวอะไรกับตระกูลหลงของแก?” หลงอู่ตอบโต้ “แกมันเดรัจฉานสารเลว แกฆ่าพ่อตัวเองและขังน้องสาวเอาไว้ตั้งสองทศวรรษ แกไม่กลัวบาปกรรมจะตามทันหรือไง?”

“บาปกรรมเหรอ? ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนั้นหรอกโว้ย ในเมื่อแกมารนหาที่ตายเอง ฉันก็ยินดีจะทำให้แกสมหวัง…”

หลงจิ้งกั๋วยกฝ่ามือขึ้นมาและส่งมันพุ่งไปหาหลงอู่โดยไม่พูดอะไรอีก

ขณะที่หลงอู่รู้สึกถึงกระแสลมกระโชก เขาก็หลับตารอความตายแทนที่จะกระโดดหลบ!

เพราะถึงอย่างไรในตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่อาจโจมตีกลับได้แล้ว

หลงอู่เตรียมตัวเตรียมใจรอรับความตายมาแล้ว ความหวังสุดท้ายของเขาคือให้สี่คนโฉดสามารถช่วยเหลือเสี่ยวหรูได้สำเร็จและพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัย ถ้าเป็นเช่นนั้น ความตายของเขาก็จะไม่เสียเปล่า

ขณะที่หลงอู่สัมผัสได้ถึงกระแสลมแรงตรงหน้า เงาทั้งสี่ก็มาปรากฏตัวและป้องกันเขาไว้ทันที คนเหล่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นสี่คนโฉดนั่นเอง

สี่คนโฉดสร้างโล่ขึ้นมาด้วยมือที่มีแสงเรืองรอง มันช่วยขวางกระแสลมจากหลงจิ้งกั๋วได้

“สี่คนโฉดเหรอ?”

หลงจิ้งกั๋วขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้เห็นสี่คนโฉดที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

เมื่อหลงอู่เห็นว่าสี่คนโฉดกลับมาเร็วมากแบบนี้ เขาก็เป็นห่วงทันที

“พวกนายช่วยเสี่ยวหรูไว้ได้ไหม?” หลงอู่ถามอย่างประหม่า

“ไม่ต้องห่วง มีคนไปช่วยเสี่ยวหรูแล้ว เราสี่คนมาที่นี่เพื่อปกป้องนาย” ติงปู้ต้าบอกกับหลงอู่