หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1499

"พ่อครับ กลับไปกันเถอะ"

หลงเซียวอยากเจอคนชุดดำเผื่อจะได้รู้ว่าเขาคือฟ่านเจียงหรือไม่

"เอาตัวพวกมันไป พวกเราต้องรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว" หลงเซียวกล่าวกับเหล่านักสู้พลางชี้ไปที่หลงอู่กับสี่คนโฉด

ไม่นานหลงอู่กับสี่คนโฉดก็ถูกจับตัวแล้วพาไปที่บ้านตระกูลหลง

แต่หลังจากพวกเขาเดินไปได้ไม่ไกลนัก ก็มีคนปรากฎตัวและขวางทางเพื่อไม่ให้พวกเขาไปต่อ

หลงเซียวหรี่ตามอง ขณะที่แววมืดมนผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

ในขณะเดียวกัน เหล่านักสู้ก็สีหน้าซีดขาว เพราะพวกเขาจดจำผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเองได้

คนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาสวมชุดคลุมกับหมวกสีดำ ไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกเสียจากคนชุดดำที่บุกเข้ามาในบ้านตระกูลหลง

"เป็นมันนี่แหละ! มันเป็นคนที่บุกเข้ามาในบ้านตระกูลหลง!" นักสู้คนหนึ่งร้องตะโกนพลางชี้นิ้วมาที่เฉินผิง

หลงจิ้งกั๋วพลันมีสีหน้าหวั่นวิตกขึ้นมา ถ้าหากคนที่อยู่ตรงหน้าคือฟ่านเจียงก็คงยุ่งยากแล้ว

"สหายเอ๋ย ช่วยบอกชื่อของคุณมาหน่อยได้ไหมและทำไมคุณถึงต้องมายืนขวางทางพวกเราด้วย?" หลงจิ้งกั๋วเดินเข้ามาหาพลางถามเฉินผิงอย่างสุภาพ

เฉินผิงจ้องมองหลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียว ขณะที่รู้สึกคั่งแค้นเอ่อล้นออกมา

"ปล่อยพวกเขาไปซะ" เขาตะคอกใส่

หลงจิ้งกั๋วถึงกับผงะ เพราะเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ "คนพวกนี้เป็นศัตรูของตระกูลหลง คุณรู้จักพวกเขาหรือไงกัน?"

คราวนี้เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับหายตัวไปทันทีก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าหลงอู่และคนอื่นๆ

นักสู้สองคนที่จับตัวหลงอู่กับสี่คนโฉดสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเยียบเย็นที่โอบรอบลำคอของพวกเขา หลังจากนั้นศีรษะของพวกเขาก็ถูกเหวี่ยงขึ้นสูง ตอนที่เห็นศีรษะโดนตัดออก พวกเขาถึงกับมองเห็นร่างของตนเองกำลังขยับอยู่เลย

หลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียวรู้สึกประหลาดใจกับเหตุพลิกผันที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น ขณะที่หลงอู่มองคนชุดดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

ทันทีที่หลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียวได้เห็นใบหน้าของเขา พวกเขาก็ร้องเรียกชื่อของเฉินผิงออกมาพร้อมกัน

พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงก็คือคนชุดดำที่ทลายสำนักและตระกูลนับสิบในยุทธภพแห่งจิงตู

มันน่าจะตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง? ทำไมตอนนี้มันถึงมาปรากฎตัวตรงหน้าพวกเราได้เล่า?มันตายในเมืองเทียนไปแล้วไม่ใช่หรือไงกัน?

คำถามต่างๆ ผุดขึ้นในสมองของหลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียว

ในขณะเดียวกัน เมื่อหลงอู่ได้รู้ว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ก็รู้สึกตื่นเต้นมากเสียจนน้ำตาไหล

"เฉินผิง คุ...คุณยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณสวรรค์! ขอบคุณสวรรค์!"

เขาเดินเข้ามากอดเฉินผิงเอาไว้แน่น

"ครับ คุณหลง ผมยังมีชีวิตอยู่" เฉินผิงปลอบโยนทั้งยังมีความรู้สึกซาบซึ้งใจในท่าทีตอบสนองของหลงอู่ด้วย