"พ่อครับ กลับไปกันเถอะ"
หลงเซียวอยากเจอคนชุดดำเผื่อจะได้รู้ว่าเขาคือฟ่านเจียงหรือไม่
"เอาตัวพวกมันไป พวกเราต้องรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว" หลงเซียวกล่าวกับเหล่านักสู้พลางชี้ไปที่หลงอู่กับสี่คนโฉด
ไม่นานหลงอู่กับสี่คนโฉดก็ถูกจับตัวแล้วพาไปที่บ้านตระกูลหลง
แต่หลังจากพวกเขาเดินไปได้ไม่ไกลนัก ก็มีคนปรากฎตัวและขวางทางเพื่อไม่ให้พวกเขาไปต่อ
หลงเซียวหรี่ตามอง ขณะที่แววมืดมนผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา
ในขณะเดียวกัน เหล่านักสู้ก็สีหน้าซีดขาว เพราะพวกเขาจดจำผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเองได้
คนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาสวมชุดคลุมกับหมวกสีดำ ไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกเสียจากคนชุดดำที่บุกเข้ามาในบ้านตระกูลหลง
"เป็นมันนี่แหละ! มันเป็นคนที่บุกเข้ามาในบ้านตระกูลหลง!" นักสู้คนหนึ่งร้องตะโกนพลางชี้นิ้วมาที่เฉินผิง
หลงจิ้งกั๋วพลันมีสีหน้าหวั่นวิตกขึ้นมา ถ้าหากคนที่อยู่ตรงหน้าคือฟ่านเจียงก็คงยุ่งยากแล้ว
"สหายเอ๋ย ช่วยบอกชื่อของคุณมาหน่อยได้ไหมและทำไมคุณถึงต้องมายืนขวางทางพวกเราด้วย?" หลงจิ้งกั๋วเดินเข้ามาหาพลางถามเฉินผิงอย่างสุภาพ
เฉินผิงจ้องมองหลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียว ขณะที่รู้สึกคั่งแค้นเอ่อล้นออกมา
"ปล่อยพวกเขาไปซะ" เขาตะคอกใส่
หลงจิ้งกั๋วถึงกับผงะ เพราะเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ "คนพวกนี้เป็นศัตรูของตระกูลหลง คุณรู้จักพวกเขาหรือไงกัน?"
คราวนี้เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับหายตัวไปทันทีก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าหลงอู่และคนอื่นๆ
นักสู้สองคนที่จับตัวหลงอู่กับสี่คนโฉดสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเยียบเย็นที่โอบรอบลำคอของพวกเขา หลังจากนั้นศีรษะของพวกเขาก็ถูกเหวี่ยงขึ้นสูง ตอนที่เห็นศีรษะโดนตัดออก พวกเขาถึงกับมองเห็นร่างของตนเองกำลังขยับอยู่เลย
หลงจิ้งกั๋วกับหลงเซียวรู้สึกประหลาดใจกับเหตุพลิกผันที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น ขณะที่หลงอู่มองคนชุดดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...