หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1500

"เฉิน! ผิง!"

หลังจากนั้นสักพัก หลงเซียวก็แผดเสียงร้องเพราะโทสะที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่าง

เขากำหมัดแน่นแล้วปลดปล่อยพลังที่อยู่ในตัวอย่างบ้าคลั่ง

พอนึกว่าเฉินผิงยังไม่ตายก็ทำให้หลงเซียวโมโหแทบบ้า

ไม่กี่วินาทีต่อมา พลังของหลงเซียวก็พุ่งใส่เฉินผิงราวกับคมดาบ

เฉินผิงยังคงสงบนิ่งพลางโบกมือเบาๆ แล้วขจัดพลังของหลงเซียวไป

หลงเซียวขมวดคิ้ว ความพยายามในหนแรกนี้ทำให้หลงเซียวรู้ว่าพลังของเฉินผิงรุดหน้าเป็นอันมาก

"คุณเฉิน คุณเสี่ยวหรูล่ะครับ คุณช่วยเธอได้แล้วเหรอครับ?" ติงปู้ต้าเอ่ยถาม

เฉินผิงส่ายหน้า "เสี่ยวหรูไม่ได้ถูกขังเอาไว้ในบ้านตระกูลหลง"

"เฉินผิง คุณไปที่บ้านตระกูลหลงมางั้นเหรอ?" หลงอู่ถามด้วยความตื่นเต้น "งั้นคุณรั่วถง เธอ..."

ถ้าหากเฉินผิงไปที่บ้านตระกูลหลงได้ เขาก็สามารถช่วยรั่วถงได้เช่นกัน!

แววรู้สึกผิดพาดผ่านใบหน้าของเฉินผิงไป "คุกใต้ดินของบ้านตระกูลหลงมีวงแหวนอาคมคอยปกป้องเอาไว้ ทำให้ผมฝ่าเข้าไปไม่ได้เลย..."

"ขอเพียงคุณยังมีชีวิตอยู่ พวกเราก็จะมีโอกาสช่วยคุณรั่วถงได้"

"เฉินผิง ในเมื่อพวกเราอยู่ที่นี่กันแล้ว ฉันก็ขอบอกแกตามตรงเลยก็แล้วกันว่าแกไม่มีโอกาสช่วยแม่ของแกได้หรอก แต่ถ้าหากแกหมอบลงตรงหน้าฉันแล้วเรียกฉันว่าลุง ฉันก็อาจใจดีพอที่จะให้แกได้เจอแม่ของแก" หลงจิ้งกั๋วเอ่ยพลางยิ้มเยาะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเฉินผิงก็พลันเย็นชาขึ้นมาทันที

กลิ่นอายสังหารปะทุออกมาจากร่างของเขา และพลังกดดันดังกล่าวก็ทำให้เหล่านักสู้ต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น บางคนถึงกับคุกเข่าลงเพราะยืนไม่ไหว

"แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้คิดจะให้ฉันเรียกแกว่าลุง? ฉันจะทำให้ไอ้พวกตระกูลหลงทุกคนหายไปจากโลกนี้ให้หมดเลย" เฉินผิงตะคอกใส่ น้ำเสียงของเขาชวนให้ผู้ฟังสันหลังเย็นวาบ

ช่างเป็นกลิ่นอายที่แกร่งกล้านัก ดูเหมือนเจ้าหมอนี่จะฝีมือรุดหน้าเร็วพอๆ กับแกตอนนี้เลยนะ