หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1501

"ห้วงมิตินิจนิรันดร์!" หลงเซียวแผดเสียงร้องก่อนจะยกแขนขึ้นมา ทันใดนั้นหมอกดำที่ปกคลุมเหนือตัวพวกเขาก็กลายเป็นห้วงมิติแยกต่างหาก

เหล่านักสู้รู้สึกโล่งอกทันทีที่ห้วงมิติก่อตัวขึ้นมา จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นกันทีละคนๆ

"มาสู้ด้วยกันเถอะ" หลงจิ้งกั๋วสั่งนักสู้คนอื่นๆ

ไม่นานพลังสายหนึ่งที่เปล่งแสงสีขาวอยู่รางๆ ก็แผ่ออกมาจากตัวพวกเขาแต่ละคน เมื่อพลังหลายสิบสายรวมเข้าด้วยกันตามมาด้วยพลังของหลงเซียวเพื่อต้านทานพลังกดดันของเฉินผิง

"แกมันคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป ไอ้คนชั้นต่ำ! แกกล้าดียังไงถึงคิดจะสู้กับฉัน?" เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างแข็งกร้าว

ในชั่วไม่กี่วินาทีต่อมา ฝ่ามือสีทองก็บดขยี้โล่ที่หลงเซียวสร้างขึ้นมาจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะตบฟาดลงไปแรงๆ

ตู้ม!

พื้นดินสั่นสะเทือนและเหล่านักสู้ก็ตายคาที่ ร่างของพวกเขาโดนบดขยี้จนแหลกเละ

หลงจิ้งกั๋วโกรธมากเสียจนสีหน้าซีดขาว เพราะโทสะที่ก่อตัวขึ้นในอกของเขา

หลงเซียวหน้าตาเหยเก เขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะแข็งแกร่งจนน่าตกใจพอๆ กับเขาในตอนนั้น

หลงอู่กับสี่คนโฉดต่างสูดหายใจแรงๆ เพราะพวกเขาเองก็ไม่คิดว่าเฉินผิงจะแข็งแกร่งขนาดนั้นเช่นกัน

"เฉินผิง ฉันท้าให้แกสู้กับฉัน ได้สังหารลิ่วล้อพวกนั้นทำให้แกรู้สึกว่าบรรลุเป้าหมายแล้วหรือยังล่ะ?" หลงเซียวกล่าวกับเฉินผิงอย่างเย็นชา

"ฉันให้โอกาสพวกมันแล้ว แต่พวกมันกลับไม่ถนอมเอาไว้! พวกมันเลือกที่จะตายเองนี่นา!" เฉินผิงหัวเราะลั่น "ตอนนี้ฉันก็จะให้โอกาสแกด้วย ปล่อยผู้หญิงที่แกจับตัวมาซะแล้วฉันจะไว้ชีวิตของแก"

"ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!"

หลงเซียวสีหน้าดำทะมึนเพราะความคั่งแค้นที่สั่งสมอยู่ในกาย ในขณะเดียวกันหมอกดำรอบตัวเขาก็ขยายตัวออกไป

ร่างของหลงเซียวค่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าจะมีวัตถุสีดำนับไม่ถ้วนที่ดึงดูดเข้าหาเขาไม่ขาดสาย

"ตายเสียเถอะ!"

หลงเซียวร้องตะโกนเสียงดังพลางเหวี่ยงหมัดใส่เฉินผิง

หลงเซียวว่องไวเป็นพิเศษประกอบกับการที่ทั่วทั้งร่างของเขาปกคลุมไปด้วยหมอกดำ ทำให้แทบจะมองไม่เห็นเขาในความมืดอยู่แล้ว

ตู้ม!

เพี๊ยะ!