หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1502

หมอกดำที่ปกคลุมพลันหนาตาขึ้นมาอีกครั้งทันที จากนั้นชุดเกราะที่ห่อหุ้มทั่วร่างของหลงเซียวก็เปล่งประกายอยู่ในความมืด

ตู้ม!

เฉินผิงกับหลงเซียวปะทะกันอย่างดุเดือด

เฉินผิงเสริมความแข็งแกร่งให้แก่ร่างของตนเองจนเกือบถึงระดับอยู่ยงคงกระพันแล้ว เมื่อเขาสวมร่างเกราะทองคำ ก็มีน้อยคนในโลกที่จะกล้าไล่ตามสังหารเขา

ตอนที่หลงเซียวกับเฉินผิงปะทะกันก็บังเกิดลมหวีดหวิวหอบใหญ่ แมกไม้และขุนเขาโดยรอบพลันปลิวว่อนทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น สี่คนโฉดก็รีบมายืนอยู่ตรงหน้าหลงอู่ เพื่อป้องกันผลกระทบจากคลื่นกระแทกอย่างสุดกำลัง

พื้นดินสั่นสะเทือน

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของหลงเซียวที่เปลี่ยนไปและรู้ว่าตอนนี้วิญญาณตนนั้นก็เป็นผู้ควบคุมร่างของหลงเซียว แต่เขากลับไม่แสดงวี่แววของความหวาดกลัวออกมาแต่อย่างใด

เลือดลมของในร่างของเฉินผิงกำลังเดือดพล่าน เขาถือว่าหลงเซียวเป็นศิลาแปรธาตุเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเอง การโจมตีทุกครั้งเป็นการฝึกตนเองรูปแบบหนึ่ง

ในเวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาที ทั้งสองคนก็แลกเปลี่ยนกันไปเกือบร้อยกระบวนท่าแล้ว

หลงเซียวเริ่มออกอาการหมดเรี่ยวหมดแรง แต่เฉินผิงยังมีสีหน้าผ่อนคลาย ราวกับว่าเขาออมมือและฝึกฝนทักษะการต่อสู้กับหลงเซียว

"อ้าd!"

หลงเซียวแผดเสียงร้องอันบ้าคลั่งพร้อมแผ่กลิ่นอายน่าขนลุก แสงสีดำบนร่างของเขากลับยิ่งเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ และกลิ่นอายของเขาก็รุนแรงมากขึ้นด้วย

เฉินผิงยกยิ้มมุมปากเป็นรอยยิ้มที่แทบจะสังเกตไม่เห็น เขาอยากจะบีบคั้นหลงเซียวจนถึงขีดสุดเพื่อดูว่าวิญญาณในร่างของเขาจะแข็งแกร่งสักขนาดไหน

ในขณะนั้นเอง บริเวณที่ทั้งสองคนต่อสู้กันกลับระเกะระกะถึงขีดสุด ทั้งห้วงมิติเริ่มบิดเบี้ยวผิดรูป หลงอู่กับสี่คนโฉดถูกพลังกดดันอันมหาศาลกดให้นอนราบอยู่กับพื้น

หลงจิ้งกั๋วทำอะไรให้ดีไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาจึงคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วกัดฟันทนต่อแรงระเบิด

ตู้ม!

เทือกเขาเริ่มถล่มลงมาอย่างไม่คาดคิดระหว่างการต่อสู้ของทั้งสองคน เหวไร้ก้นไม่กี่แห่งก่อตัวขึ้นทั่วทั้งเทือกเขาทอดยาวไปสู่หุบเขายา

"ไปลงนรกเสียเถอะ!" หลงเซียวฉวยโอกาสชกเฉินผิง

ร่างของเฉินผิงกระเด็นถอยหลังกลับไป แต่แทนที่จะกระแทกลงกับพื้น เขากลับล่องลอยอยู่กลางอากาศ

หลงเซียวหอบหายใจหนักๆ หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

ในทางกลับกัน เฉินผิงดูสงบนิ่งราวกับว่าการต่อสู้ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับเขาเลยสักนิด

"ต่อให้แกจะมีวิญญาณสิงสู่ก็ยังไม่ใช่คู่ประมือของฉันอยู่ดี ดูเหมือนว่าแกจะไม่สมชื่อที่เป็นผู้มีพรสวรรค์มากที่สุดในจิงตูเอาเสียเลยนะ"

เฉินผิงมองหลงเซียวด้วยสายตาเย้ยหยัน

"อ้า! ฆ่ามัน! เร็วเข้าสิ!" หลงเซียวร้องตะโกน เขากำลังพูดคุยกับวิญญาณในร่างของตนเอง

"ไอ้หนู แกเป็นผู้มีพรสวรรค์มากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ แต่ความโอหังของแกทำให้ตัวเองหูตามืดบอด วันนี้ฉันจะฆ่าแกแล้วทำให้แกมาเป็นหุ่นเชิดซากศพของฉันซะ..."

เสียงทุ้มลึกแหบแห้งดังออกม่จากลำคอของหลงเซียว ฟังดูน่ากลัวจนทำให้ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัวแล้ว