หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1503

นี่เป็นครั้งแรกที่วิญญาณส่งเสียงพูดผ่านร่างของหลงเซียว

"แกเป็นแค่วิญญาณที่ไม่มีแม้แต่ร่างกาย กล้าดียังไงถึงได้พูดจาโอหังขนาดนั้น? วันนี้แกจะไม่มีที่ไหนให้หลบซ่อนตัวอีกแล้ว..."

ขณะที่เฉินผิงพูดอยู่นั้น กลิ่นอายของเขาก็พุ่งทะยานขึ้นมาอีกครั้ง กลายเป็นว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้ต่อสู้กับหลงเซียวอย่างสุดกำลัง

เมื่อเขาเริ่มสวดคาถาใจพิสุทธิ์ แสงสีทองบนร่างของเฉินผิงก็เปล่งประกายเจิดจ้ามากยิ่งขึ้น

เขาเหมือนดวงตะวันที่ส่องแสงสว่างตลอดค่ำคืนอันมืดมิด

แสงสีทองยืดยาวไปอีกหลายไมล์ที่ส่องสว่างจนทั่วทั้งเทือกเขาสามารถมองเห็นในค่ำคืนอันมืดมิด

หลงเซียวส่งเสียงร้องตะโกนภายใต้แสงสีทอง

กลิ่นอายของเฉินผิงยังคงเพิ่มขึ้นราวกับว่าจะไม่มีวันจบสิ้น

หลงเซียวสีหน้าซีดขาวและความหวาดกลัวก็เริ่มที่จะพลุ่งพล่านอยู่ในใจ

วิญญาณพลันสูญเสียการควบคุมร่างของหลงเซียวภายใต้แสงสีทอง

เมื่อหลงเซียวควบคุมร่างตัวเองได้อีกครั้งและสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวของเฉินผิง เขาก็ถึงกับตัวสั่นสะท้านเพราะหวาดกลัวเสียจนขวัญกระเจิงอย่างแท้จริง

พอเขาตระหนักถึงระยะห่างที่ยากจะเอาชนะได้ระหว่างกัน ความเชื่อมั่นทั้งหมดของเขาก็ถูกเฉินผิงบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี

เฉินผิงเป็นบุคคลลึกลับ ทุกคนอยากจะรู้จักเขาให้มากขึ้น แต่กลับไม่มีใครที่สามารถมองเขาได้ทะลุปรุโปร่งเลยสักคน

ก่อนหน้านี้เคยมีประกาศว่าเขาตายแล้วมาหลายครั้งหลายหน แต่กระนั้นเขาก็กลับมามีชีวิตได้ทุกครั้งไป

ไม่มีใครรู้ว่าเฉินผิงแข็งแกร่งสักแค่ไหน ทว่าเขากลับเปลี่ยนแปลงสิ่งที่คนอื่นรับรู้ใหม่ทุกครั้งที่เขาปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง

วิ่งสิ! แกยังมัวรออะไรอยู่อีกเล่า?แกอยากจะตายอยู่ที่นี่รึไงกัน?

หลงเซียวรู้สึกตกใจกับเสียงของวิญญาณที่อยู่ในหัว จากนั้นก็เหลือบมองหลงจิ้งกั๋วที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลก่อนที่จะกัดฟันกระโจนตัวถอยหลัง

เขาไม่สนใจเรื่องของหลงจิ้งกั๋วอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้สำหรับเขาในตอนนี้ก็คือหลบหนีไปจากสถานการณ์เช่นนี้

ตู้ม!

ถึงแม้ว่าหลงเซียวอยากจะทอดทิ้งเขาไปและหนีไปตามลำพัง แต่หลงจิ้งกั๋วก็ไม่อาจทนเห็นลูกชายถูกสังหารได้

หลงจิ้งกั๋วระเบิดพลังระดับเจ้ายุทธ์ชั้นยอดจนถึงขีดจำกัด

ตอนที่หลงจิ้งกั๋วขยับเข้ามาใกล้ เฉินผิงกลับไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับไปมองเลยสักนิด จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปบีบคอหลงจิ้งกั๋วเอาไว้

กลิ่นอายของหลงจิ้งกั๋วหายวับไปทันที เขาอ้าปากกว้างและใบหน้าแดงก่ำ ขณะที่หายใจลำบาก

ตอนที่เฉินผิงบีบคอลุงของตัวเองไว้ เขากลับไม่รู้สึกถึงวี่แววของความน่าสงสารเลย ทว่ากลับมีแต่โทสะอันไร้ที่สิ้นสุดอยู่ในใจ

เมื่อเฉินผิงนึกถึงความทรมานที่แม่ของเขาต้องเผชิญระหว่างถูกจองจำตลอดยี่สิบปี เขาก็อยากจะฆ่าหลงจิ้งกั๋วทันที

แต่เฉินผิงยังสังหารหลงจิ้งกั๋วไม่ได้ เพราะเขายังต้องพึ่งให้เขาปล่อยแม่ของตนเองอยู่

หลงจิ้งกั๋วจึงกล่าวว่า "เฉินผิง... ถ้าหากวันนี้แกฆ่าฉันล่ะก็ แกจะไม่ได้เจอแม่ของแกอีกเลย..."

โทสะพลุ่งพล่านอยู่ในใจของเฉินผิง จากนั้นเขาก็ตบหน้าหลิงจิ้งกั๋วอย่างแรง