หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1517

เฉินผิงรู้สึกตื่นตะลึง เพราะเขาสามารถบอกได้เลยว่าเป็นเสียงของเก๋อฝูไห่

เขาก้มหน้ามองลงไปและพบว่าเก๋อฝูไห่ที่ยืนอยู่ห่างออกไปสองสามร้อยเมตรกำลังจ้องมองมาที่ตน

เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดเก๋อฝูไห่ถึงบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับเขา แต่เขาก็ไม่มีเวลามานึกถึงสาเหตุที่เขาต้องทำเช่นนั้นหรอก

"ไอ้หนู เก่งนักไม่ใช่หรือไง? ทำไมแกถึงหลบหนีออกไปจากวงแหวนอาคมไม่ได้เล่า?" นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งเยาะเย้ย

เฉินผิงหรี่ตาแล้วกุมกระบี่พิฆาตมังกรเอาไว้แน่น เขารู้ว่ากำลังจะเกิดการต่อสู้อันดุเดือด

"ปลดปล่อย!"

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดดังตู้มลั่นอยู่ในหูของเฉินผิง

สนามประลองยุทธ์เริ่มที่จะสั่นสะเทือนและห้วงมิติก็เริ่มบิดเบี้ยว

เฉินผิงกวาดตามองไปรอบๆ และสังเกตเห็นว่าคนรอบตัวเขาเริ่มที่จะหายไป จนในที่สุดเหลือเพียงเขากับคู่ต่อสู้ของเขาอยู่ในสนามประลองยุทธ์

เขารู้ว่าผู้คนไม่ได้หายไปไหนหรอก แต่เขากับคู่ต่อสู้เพียงแค่ถูกเคลื่อนย้ายมาอีกมิติหนึ่งก็เท่านั้นเอง

ในทางกลับกัน ผู้ชมที่กำลังดูการประลองระหว่างเฉินผิงกับนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำจากต่างมิติ ราวกับว่าเป็นจอโปรเจคเตอร์ที่กำลังฉายภาพอยู่กลางอากาศ

"ไปลงนรกเสียเถอะ!" นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำตะโกนขึ้นพร้อมกัน

เสียงดังอึกทึกจากทั่วทุกสารทิศโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ พอรู้ตัวอีกทีเขาก็แทบจะหมดสติ

"จู่โจมปราณสัมผัส..."

ขณะที่แสงสีขาวผุดขึ้นในหัวของเฉินผิง เขาก็สีหน้าซีดเผือด เขาไม่คาดคิดเลยว่าพวกมันจะลงมือเช่นนั้น ฉวยโอกาสที่เฉินผิงยังตื่นตระหนกอยู่ พวกเขาก็รีบตามมาจู่โจมใส่พลังวิญญาณของเขา

นั่นเป็นเพราะระหว่างตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนก พลังวิญญาณจะอ่อนแอที่สุดและอาจจะถูกบดขยี้เอาได้ง่ายๆ