หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1516

"ระวังด้วยล่ะ พ่อของผมอยู่ตรงนั้น!" หลงเซียวเอ่ยเตือน

เฉินผิงจ้องมองนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำที่อยู่ตรงหน้าตนเองพลางขมวดคิ้ว "นักสู้ระดับเจ้ายุทธ์ขั้นกลางสี่คน สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอาจริงเอาจังกับการฆ่าฉันมากขนาดไหน..."

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำสี่คนโอบล้อมเอาไว้จนไม่มีทางหนีรอดออกไปได้

"เฉินผิง ยอมจำนนเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้หรือมิฉะนั้นก็จงรับผลที่ตามมาซะ!"

กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวของพวกเขาชวนให้สันหลังของทุกคนเย็นวาบ

เฉินผิงสีหน้าอึมครึมพลางใช้มือข้างเดียวหิ้วตัวหลงจิ้งกั๋วเอาไว้แน่น เขารู้ว่าหลงจิ้งกั๋วเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้เหล่านักรบลังเลที่จะลงมือ นี่เป็นโอกาสให้ฉันได้หลบหนีแล้วล่ะ

เฉินผิงค่อยๆ เอื้อมมือมาแตะวงแหวนจักรวาล เขาคิดจะใช้เวทย์มิติของวงแหวนจักรวาลเพื่อหลบหนีออกไปจากที่นี่

แม้ว่าเขาจะมีโอกาสเอาชนะเจ้ายุทธ์ทั้งสี่คนได้ แต่เมื่อรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่จิงตู เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับมันเพราะเกรงว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อาจจะส่งกำลังเสริมมาอีก

"หลงจิ้งกั๋วอยู่ในกำมือฉัน แกแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากจะต่อสู้กับฉันน่ะ?" เฉินผิงจ้องมองมาที่นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำอย่างเย็นชาพลางถามว่า

"ฮ่าฮ่า แล้วถ้าแกฆ่าเขาล่ะ? ภารกิจของเราก็คือฆ่าแก พวกเราไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นหรือตาย"

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

คนพวกนี้สนใจแต่เรื่องที่จะต้องปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ ไม่เว้นแม้แต่หลงจิ้งกั๋ว

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้นเข้า หลงจิ้งกั๋วก็สีหน้าเหยเกเพราะเขารู้สึกราวกับโดนหยาม

ในทางกลับกัน หลงเซียวก็หันหน้าไปมองจู้จื่อซาน "ประธานจู้ นี่มันหมายความว่าอะไรกันครับเนี่ย?"

"คุณหลงเซียว อย่าห่วงไปเลยครับ พวกเขาไม่ได้หมายความเช่นนั้น ผมขอรับรองว่าคุณหลงจิ้วกั๋วจะไม่เป็นอะไรแน่ๆ ครับ"

จู้จื่อซานเอ่ยปลอบใจหลงเซียวในตอนนั้น อันที่จริงแล้ว เขาไม่มีอำนาจที่จะสั่งการทั้งสี่คนนี้เลย

"เอาล่ะ ในเมื่อเขาไม่มีประโยชน์กับผม ผมก็จะฆ่าเขาทิ้งซะ"

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เล็งฝ่ามือจู่โจมไปที่หลงจิ้งกั๋ว