หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1515

"จู้จื่อซานวางวงแหวนอาคมเอาไว้ในสนามประลองยุทธ์ เห็นได้ชัดเลยว่ามันทำแบบนี้เพื่อจัดการกับคุณ ดูเหมือนว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ตัดสินใจว่าจะเอาชีวิตของคุณให้ได้เสียแล้ว ต่อให้อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น พวกมันก็จะลงมือกับคุณอยู่ดีนั่นแหละ" เก๋อฝูไห่กล่าวขึ้นมา

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว

"คุณเฉิน คุณอย่าไปจะดีกว่านะครับ ขอเพียงพวกเราพาตัวหลงจิ้งกั๋วไปตรงนั้น ต่อให้คุณไม่ปรากฏตัว หลงเซียวก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธการแลกตัวประกันเป็นอันขาด พวกเราจะพาคุณเสี่ยวหรูกลับมาอย่างปลอดภัยเองครับ" ติงปู้ต้าเสนอแนะพลางมองมาที่เฉินผิง

ตอนนี้เขารู้ว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้วางวงแหวนอาคมเอาไว้ในสนามประลองยุทธ์ เขาย่อมไม่มีทางปล่อยให้เฉินผิงปรากฎตัวแน่

"ยังไงผมก็ต้องไปครับ!" เฉินผิงแววตามืดมน "ฟังนะครับ ถ้าหากคุณอยากทำอะไรให้จริงๆ ล่ะก็ ได้โปรดพาเสี่ยวหรูกลับไปที่หุบเขายาและไม่ต้องเป็นห่วงผม ต่อให้ผมไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้ ผมก็จะต้องหาทางหนีออกไปให้ได้"

ติงปู้ต้าคิดจะเกลี้ยกล่อมเฉินผิงต่อไป แต่ฝ่ายหลังกลับยกมือห้ามเขาเอาไว้

คนทั้งกลุ่มเดินไปที่สนามประลองยุทธ์พร้อมกับเฉินผิงอย่างไม่มีทางเลือก

ในขณะเดียวกัน หลงเซียวก็ชักจะร้อนใจเมื่อไม่มีวี่แววของเฉินผิงอยู่ในสนามประลองยุทธ์เลย

เขาจึงขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า "คงไม่ใช่ว่าเฉินผิงเกิดหวาดกลัวขึ้นมาหรอกนะ? หรือว่ามันรู้ว่าพวกเราอยากจะจัดการกับมันก็เลยไม่กล้าออกมา?"

"เป็นไปไม่ได้หรอกน่า หากตัดสินจากอุปนิสัยของเฉินผิงแล้ว ฉันบอกได้เลยว่าต่อให้รู้ว่ามีการดักซุ่มโจมตีรอมันอยู่ มันก็ต้องปรากฎตัว งั้นก็มาอดทนรอกันเถอะ" จู้จื่อซานค่อนข้างสงบนิ่ง

หลังจากรอคอยอีกสิบนาที ในที่สุดเฉินผิงก็ปรากฎแก่สายตาของพวกเขา

"ดูสิ! เป็นเฉินผิงล่ะ" หลังจากชายหนุ่มปรากฏตัว ก็มีคนตะโกนขึ้นมาทันที

ผู้คนหันไปมองทางเฉินผิง ทางด้านหลังของเขาคือหลงจิ้งกั๋วที่มีสี่คนโฉดคอยคุ้มกันอยู่

เห็นได้ชัดว่าหลงจิ้งกั๋วโดนอัดมา ตอนนี้เขาดูค่อนข้างยุ่งเป็นกระเซิงและไม่มีกลิ่นอายของประมุขตระกูลหลงอีกต่อไปแล้ว

เพราะไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสี่ยวหรูจึงรีบจ้ำอ้าวไปหาสี่คนโฉดแต่โดยดี สี่คนโฉดได้แต่ออกจากสถานที่แห่งนั้นไปพร้อมกับเธอภายใต้สายตาเคร่งขรึมของเฉินผิง

"เฉินผิง ฉันปล่อยผู้หญิงไปแล้ว ทำไมแกถึงยังไม่ปล่อยพ่อของฉันอีก?" หลงเซียวถามอย่างเย็นชา

"อย่าห่วงไปเลย ฉันย่อมต้องปล่อยตัวพ่อของแกอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ แกดูสิ ฉันไม่คาดคิดเลยว่าตระกูลหลงกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะชั่วช้าไร้ยางอายถึงขนาดนั้นได้ พวกแกถึงกับวางวงแหวนอาคมรอบสนามประลองยุทธ์เพื่อจับตัวฉัน น่าเสียดายที่ฉันจะไม่ให้โอกาสนั้นกับแกอีกแล้ว ไว้พ่อของแกออกจากจิงตูเป็นเพื่อนฉันก่อน แล้วฉันจะปล่อยตัวมันไปแน่" เฉินผิงผุดรอยยิ้มเย็นชาพลางใช้มือเพียงข้างเดียวคว้าตัวหลงจิ้งกั๋ว

"เฉินผิง แกมันชั่วช้าไร้ยางอาย!" หลงเซียวร้องตะโกนด้วยความรู้สึกโกรธจัด

"ใช่ ฉันมันชั่วช้า ใครก็ช่างที่กล้าล่วงเกินฉันจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตและตระกูลของพวกมัน" เฉินผิงไม่สนใจคำสบประมาทของหลงเซียวและเตรียมหาทางหนีออกไปพร้อมกับหลงจิ้งกั๋ว

เมื่อเห็นเช่นนั้น จู้จื่อซานก็รีบออกคำสั่งกับนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ "จัดการมันซะ!"

ทันใดนั้นเอง นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำก็กระโจนตัวขึ้นโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้