หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1514

วันต่อมาก็มีผู้คนหลายหมื่นคนมาชุมนุมที่สนามประลองยุทธ์ หลายคนเคยได้ยินเรื่องปาฏิหาริย์ของเฉินผิงและอยากจะชมดูเรื่องตื่นเต้น

เป็นครั้งแรกในยุทธภพที่มีการแลกเปลี่ยนตัวประกันในสนามประลองยุทธ์

สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้แก่พวกเขามากที่สุดก็คือ หลงจิ้งกั๋วประมุขตระกูลหลงถูกจับเป็นตัวประกัน

เมื่อจู้จื่อซานเห็นทะเลมนุษย์ในสถานที่ สีหน้าของเขากลับอึมครึม

"ประธานจู้ พวกเรายังจะลงมือหลังจากนี้อยู่ไหม?" นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมา

เขาเกรงว่าขืนยังลงมือต่อหน้าผู้คน ชื่อเสียงของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็คงได้รับผลกระทบไปด้วย

"อืม ขอเพียงพวกเราฆ่าเฉินผิงได้ เรื่องอื่นก็จัดการได้ไม่ยากนักหรอก" จู้จื่อซานเอ่ยลอดไรฟัน

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำผงกศีรษะยอมรับก่อนที่พวกเขาจะออกไปปฏิบัติภารกิจ

ไม่นานหลงเซียวก็พาเสี่ยวหรูมาที่สนามประลองยุทธ์แล้วนั่งลงข้างๆ จู้จื่อซาน

"ประธานจู้ เฉินผิงก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ถึงขนาดนั้น ผมพนันได้เลยว่ามันคงเกรงว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะลงมือกับมันเป็นแน่ พอมันมาถึง พวกเราต้องคว้าโอกาสเอาไว้ให้ได้!" เมื่อพิจารณาถึงจำนวนคนในสถานที่แล้ว หลงเซียวก็เกรงว่าจู้จื่อซานจะล้มเลิกการลงมือกับเฉินผิง

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า วันนี้เฉินผิงจะต้องตาย" ขณะที่จู้จื่อซานพูด แววตาของเขาก็พลันมืดมน

"งั้นก็ดีเลย" หลงเซียวผงกศีรษะ

ในขณะเดียวกัน สี่คนโฉดที่มาถึงพร้อมกับหลงจิ้งกั๋วอยู่ไม่ห่างจากสนามประลองยุทธ์ ต่งลี่ฉวินเองก็พายอดฝีมือทั้งหมดของตระกูลต่งมาด้วย

ควรทราบว่าเมื่อเขาปรากฏตัวแล้ว สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ย่อมไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ ต่อให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่นำพาต่อชื่อเสียงและเปิดฉากโจมตีใส่เขา แต่พวกเขาก็สามารถยืมมือได้

"คุณเฉิน มิฉะนั้นคุณก็ไม่ต้องปรากฎตัว พวกเราจะเป็นคนพาหลงจิ้งกั๋วไปแลกเปลี่ยนคุณเสี่ยวหรูกลับมาเอง" ติงปู้ต้าบอกเฉินผิง

ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะประเมินความไร้ยางอายของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอาไว้สูงเกินไป

ผู้บำเพ็ญญาณงั้นเหรอ? เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเพราะเขาไม่คาดคิดว่าชายคนนั้นจะเป็นผู้ฝึกฝนทางสายนั้นอีกคนหนึ่ง

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้เป็นผู้บำเพ็ญญาณ แต่เก๋อเจียอี๋กลับเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไงกัน? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ถึงแม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่คงไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่ที่จะถามคำถามแบบนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่เก๋อฝูไห่ไม่จำเป็นต้องบอกเขาเลย

"พี่ต่ง ก่อนหน้านี้ผมต้องขอโทษที่ลูกสาวของผมไปหาเรื่องตระกูลต่ง ได้โปรดยอมรับการขอโทษของผมด้วย ผมตรวจสอบมาแล้วพบว่าคนที่ทำเรื่องแบบนั้นไม่ใช่ต่งเจียห่าวจริงๆ ดังนั้นผมต้องตามหาตัวการให้เจอ" เก๋อฝูไห่ขอโทษต่งลี่ฉวินพลางก้าวเดินเข้ามาหา

"ประมุขเก๋อ มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิด ในเมื่อเรื่องราวคลี่คลายแล้วก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษแล้วล่ะครับ" ต่งลี่ฉวินตอบอย่างสุภาพ

เก๋อเจียอี๋ที่อยู่อีกด้านมองต่งเจียห่าวด้วยสายตาขอลุแก่โทษ

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะสร้างความอับอายให้แก่ตัวเธอ แต่โชคดีที่เธอไม่ได้เสียพรหมจรรย์ไป

ทันใดนั้นเฉินผิงก็เดินเข้ามาหาพลางถามว่า "ประมุขเก๋อครับ คำพูดก่อนหน้านี้ของคุณหมายความว่ายังไงกัน?"