เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็อ้าปากค้าง ในที่สุดสิ่งที่พวกเขากังวลก็มาถึง!
“ฉัน...ที่ตัวฉันมีเงินแค่พันหยวนเท่านั้น…”
“ฉันก็ไม่มีเงิน ตอนนี้ค่าสินเชื่อฉันยังไม่ได้คืนเลย!”
“ที่ฉันมีหนึ่งหมื่นหยวน แต่อย่างไรก็ไม่พออยู่ดี...”
เงินของทุกคนรวมกันยังได้ไม่มากเท่าไหร่เลย ยังห่างไกลกับเงินหนึ่งล้านยิ่งนัก!
ในเวลานี้ เฉินผิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในล็อบบี้ สักครู่ก็มีคนเตรียมจานผลไม้มาให้เขา หลังจากนั้นเขาจึงนั่งกินผลไม้ไปด้วย และนั่งดูท่าทางที่กระวนกระวายใจของทั้งเหลิ่งปิงและพวกเขาทุกคน!
“ถ้าพวกคุณไม่มีเงิน ก็ไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ค่ะ...”
พนักงานแคชเชียร์หญิงมีสีหน้าที่เย็นชา แล้วรีบหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา “แผนกรักษาความปลอดภัยโปรดระวัง มีคนกินอาหารแล้วต้องการเบี้ยวไม่จ่ายเงินค่ะ...”
ประโยคนี้ทำเอาเหลิ่งปิงและพวกเขาทุกคนหวาดกลัว นี่คือโรงแรมฟู่เหา ถ้ากินแล้วไม่จ่ายเงิน นั่นมันก็เหมือนกับการรนหาที่ตาย!
ในไม่ช้า การ์ดรักษาความปลอดภัยมากกว่าสิบคนพร้อมอาวุธในมือก็กรูเข้ามาอย่างดุดันและล้อมพวกเขาไว้ทั้งหมด!
คนพวกนี้เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้เสียที่ไหน พวกเขากลัวจนอกสั่นขวัญหาย!
ทุกคนมองไปที่เหลิ่งปิง เพราะตอนนี้พวกเขาตั้งความหวังได้แค่กับเหลิ่งปิงเท่านั้น
เหลิ่งปิงมองไปยังเหล่าการ์ดรักษาความปลอดภัยที่จ้องมาอย่างดุดัน เขาหวาดกลัวมากจนหน้าเปลี่ยนสี!
“พี่ปิง พี่ขับรถเมอร์เซเดส เบนซ์มาไม่ใช่เหรอ พี่เอารถไว้ที่นี่ก่อนสิ”
“ใช่ๆ พี่เอารถวางเป็นตัวค้ำประกันไว้ที่นี่ก่อน รอเขาโอนเงินค่าสินค้ามาให้ พี่ค่อยกลับมาจ่ายอีกที”
“พวกเราไม่มีเงินจริงๆ ไม่เหมือนพี่ปิงที่เป็นเจ้าของกิจการ แค่หนึ่งล้านหยวนไม่นับว่ามากหรอก!”
ทุกคนระมัดระวังและในขณะเดียวกันก็พูดเยินยอโน้มน้าวเหลิ่งปิงไปด้วย
เหลิ่งปิงที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในเวลานี้ ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างจนปัญญา “ฉัน...รถของฉันเช่ามา ทิ้งไว้ค้ำประกันที่นี่ไม่ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...