“เงินค่าอาหารสี่แสนห้าหมื่นหยวนก็ยังไม่ได้จ่าย นายจะไม่มีหนี้ได้ยังไง นายคิดว่าไม่ให้เงินแล้วโรงแรมฟู่เหาจะปล่อยนายไปเหรอ”
เหลิ่งปิงสูดลมหายใจเข้า
“ผมไปกินข้าวที่ไหนก็ไม่เคยต้องจ่ายเงิน แล้วจะมีหนี้ได้ยังไง คุณเข้าใจผิดแล้วหรือเปล่า”
“นายไม่ต้องทำเป็นโง่แล้ว ที่นี่มีคนมากมายกำลังดูนายอยู่ และที่โรงแรมก็มีพนักงานอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด นี่นายอยากจะมากินแล้วไม่จ่ายเงินงั้นเหรอ อย่าคิดว่าเพิ่งออกจากคุกแล้วตัวเองเจ๋งมากนะ ที่นี่คือทรัพย์สมบัติของตระกูลซู ถ้านายต้องการจะมากินฟรีที่นี่ นายคิดผิดแล้ว!”
เหลิ่งปิงคิดว่าเฉินผิงอาศัยฐานะที่ตัวเองเพิ่งออกจากคุกแล้วจะมากินแต่ไม่ยอมจ่ายเงิน!
“ผมไม่ได้กินแล้วไม่จ่ายนะ คุณไปถามทางโรงแรมได้เลย ว่าฉันกินข้าวแล้วต้องจ่ายเงินหรือไม่” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้ม
เหลิ่งปิงมองไปที่เฉินผิงด้วยสีหน้างงงวย แต่สุดท้ายก็มองไปที่พนักงานที่อยู่ข้างหน้าและถามว่า “ผู้ชายคนนี้ต้องการจะกินแล้วไม่จ่ายเงิน พวกคุณคิดว่าจะจัดการอย่างไร”
“สวัสดีค่ะสุภาพบุรุษท่านนี้ คุณเฉินไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินในการทานอาหารที่นี่ค่ะ...”
พนักงานหญิงที่แผนกแคชเชียร์พูดอย่างสุภาพมาก
แต่แค่เพียงประโยคเดียวก็เหมือนกับโดนฟ้าผ่าตีแสกหน้า ทำให้เหลิ่งปิงช็อกในทันที!
แม้แต่คนอื่นๆยังอึ้งประหลาดใจ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงสามารถกินที่นี่โดยไม่ต้องจ่ายเงิน?
“ทำไม ทำไมเขาไม่ต้องจ่ายเงินล่ะ” เหลิ่งปิงถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ดิฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณทราบค่ะ ยอดที่พวกคุณใช้ไปคือสองล้านหนึ่งแสนหยวน ไม่รวมยอดสี่แสนห้าหมื่นจากคุณเฉินและอีกสองท่าน คุณยังต้องจ่ายอีกหนึ่งล้านหกแสนห้าหมื่นหยวน ไม่ทราบว่าต้องการจะจ่ายเป็นบัตรเครดิตหรือโอนดีคะ”
พนักงานหญิงที่แผนกแคชเชียร์พูดอย่างนอบน้อม
คราวนี้เหลิ่งปิงราวกับคนโง่ เขาไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ สรุปแล้วเฉินผิงเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงกินอาหารที่โรงแรมฟู่เหาแล้วไม่ต้องจ่ายเงินล่ะ
จังเหมี่ยวและหวังอวี่หันมองไปที่เฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา พวกนางอยากจะมองเฉินผิงให้ทะลุปรุโปร่ง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...