หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1547

การที่ฟ่านเจียงถูกสังหารแสดงให้เห็นว่าหลงเซียวเองก็ไม่อาจเทียบความสามารถของเฉินผิงได้เลย

“ผมขอบำเพ็ญฌานได้ไหม”

หลงเซียวหายใจเข้าลึกๆ ณ เวลานี้แววตาเต็มไปด้วยความน่ากลัว

เขาต้องฝึกฝนอย่างหนังมากกว่าผู้ใดเพราะเขามีแขนเพียงข้างเดียว

หลงจิ้งกั๋วมองไปที่ลูกชายของตนและตบบ่า “ได้ ตอนนี้เฉินผิงไม่ได้เป็นตัวอันตรายสำหรับเราแล้ว ฉะนั้น หากแกสามารถไปถึงตำแหน่งเจ้ายุทธ์ได้ ความรุ่งโรจน์ของตระกูลหลงในอดีตจะฟื้นคืนกลับมา”

หลงเซียวหัวเราะอย่างเย็นชา “เจ้ายุทธ์งั้นหรือ? เป้าหมายของผมคือการเป็นปราชญ์ยุทธ์ต่างหาก”

ภายใต้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู จู้จื่อซานสั่งให้คนออกค้นหาที่อยู่ของเฉินผิงทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเส้นทางไปหุบเขายา

จู้จื่อซานถอนหายใจอย่างโล่งอก “ผมดีใจไม่ว่าเฉินผิงยังมีชีวิตรอดหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยเขาก็ไม่เป็นอันตรายต่อสมาพันธ์เราอีกแล้ว”

จู้จื่อซานเสียแขนข้างหนึ่งและเกือบเสียตำแหน่งประธานไปเพราะเฉินผิง ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกสบายใจเพราะเฉินผิงสิ้นพลังแล้ว

“ทุกคนเชื่อว่าเฉินผิงสังหารฟ่านเจียงได้จริงหรือ” หนิงจื้อพูดพร้อมเดินย่างมาข้างหน้าช้าๆ

จู้จื่อซานที่สงบ ในตอนนี้เริ่มตึงเครียดเล็กน้อยเมื่อเห็นหนิงจื้อ

ยังไงก็ตาม ฉันรู้สึกกังวลเสมอเมื่อเห็นหนิงจื้อ แม้ว่าฉันจะเป็นประธานและเขาก็เป็นเพียงรองประธานเท่านั้นก็ตามที!

จู้จื่อซานกลัวที่จะเผชิญหน้ากับหนิงจื้อ

เขาอธิบายไปว่า “เราไปที่เกิดเหตุและเห็นฟ่านเจียงนอนเสียชีวิต คิดว่ามีใครอีกบ้างที่จะฆ่าเขาได้หากไม่ใช่เฉินผิง คุณถามอีกสามคนที่เหลือได้ มีร่องรอยรัศมีของเฉินผิงจากการเผาแก่นโลหิตทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ”

สมาชิกเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนหนึ่งกล่าวเสริมว่า “ใช่ๆ รัศมีของเฉินผิงที่แผดเผาแก่นโลหิตของเขาเองก็อยู่ที่นั่น นี่เป็นวิธีเดียวที่เฉินผิงจะฆ่าฟ่านเจียงได้ หากเขาไม่ทำเช่นนั้น เขาคงเป็นคู่ต่อสู้ของฟ่านเจียงไม่ได้หรอก!”