เฉินผิงดิ้นรนอย่างดุเดือด แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เขารู้สึกได้ว่าการรัดตรึงของห่วงโซ่แห่งแสงแน่นขึ้นทุกครั้งที่เขาพยายามดิ้นรนสู้
"ฮ่าฮ่า! เจ้าไม่สามารถหลบหนีพันธนาการของมังกรได้หรอก แม้ว่าเจ้าจะเป็นมังกรตัวจริงก็เถอะ!"
เทพพยัคฆาหัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาค่อยๆ ร่อนลงมาจากอากาศและมองเฉินผิงอย่างไม่พอใจ
สายตาของเฉินผิงจดจ่ออยู่กับคทาที่เทพพยัคฆาถืออยู่
เขาสังเกตเห็นว่าความสามารถของเทพพยัคฆาเองไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น และมันจะใช้คทาทุกครั้งที่ทำการโจมตี เฉินผิงแน่ใจว่าแหล่งที่มาของพลังคทามาจากอัญมณีที่ฝังอยู่
คทาจะหมดพลังถ้าฉันทำลายอัญมณีนั่น เจ้าเสืออสูรตัวนี้แทบไม่มีอะไรน่ากลัวหากไม่มีคทาแล้ว!
เทพพยัคฆาไม่รู้ว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่ในใจ ขณะที่เขาเดินไปหาเฉินผิงด้วยรอยยิ้มที่มุ่งร้าย
“เวลาผ่านไปหลายพันปี ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นร่างแท้จริงของมังกรทอง มันสมบูรณ์แบบมาก!”
ดวงตาของเทพพยัคฆาเต็มไปด้วยความโลภขณะที่จ้องมองเฉินผิงราวกับชายโสดที่มองหญิงหม้าย
เฉินผิงเคลื่อนไหวเมื่อเทพพยัคฆาลดการป้องกันลง แสงสีทองส่องประกายทันที
ทันใดนั้น ก็เกิดแผลยาวกระจายไปทั่วหน้าอกของเทพพยัคฆา
เลือดสีแดงร้อนไหลออกมาจากบาดแผล พลังมหาศาลที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีของเฉินผิงทำให้เทพพยัคฆาลอยถอยหลัง
เทพพยัคฆารู้สึกประหลาดใจตอนที่ได้เห็นดาบวิเศษที่ลอยอยู่ตรงหน้า
กระบี่พิฆาตมังกรเปล่งแสงสลัวๆ ด้วยรัศมีที่เข้มข้น
เฉินผิงควบคุมดาบด้วยจิตใจของเขาและส่งมันตัดผ่านโซ่แห่งแสงที่รั้งเขาไว้
เพียงแค่ยื่นมือออกไป กระบี่พิฆาตมังกรก็กลับมาอยู่ในมือของเฉินผิง
“เจ้ามีดาบวิญญาณด้วยเหรอ?” ดวงตาของเทพพยัคฆาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “โชคร้ายหน่อยนะ ที่วิญญาณดาบยังไม่พัฒนาไปจนมีความรู้สึกเองได้ ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงแค่เศษเหล็ก! ข้าจะฆ่าเจ้าที่บังอาจทำร้ายข้า!”
เขาโบกคทาส่งพลังระเบิดไปทางเฉินผิง
เฉินผิงยกกระบี่ของเขาขึ้นทันทีเพื่อปัดป้อง แต่พลังระเบิดทำให้เขากระเด็นถอยหลังจนล้มลงกับพื้นอย่างแรง
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและเช็ดคราบเลือดจากมุมปาก “ตามที่คาดไว้ พลังของคทาอยู่ใน—”
ระลอกแล้วระลอกเล่าที่รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวได้พัดผ่านเฉินผิงก่อนที่จิตใจของเขาจะประมวลผลการโจมตีที่กำลังจะมาถึงตัวได้ คลื่นแต่ละลูกนั้นเร็วปานสายฟ้าแลบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...