หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1587

เฉินผิงแทบจะปกป้องตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าต้องคุ้มครองสองคนนี้ยิ่งลำบากเข้าไปอีก เทพพยัคฆาอาจเจาะทะลุการป้องกันของเฉินผิงได้ถ้าเขาต้องพะวงกับหลายอย่างมากเกินไป

“เฉินผิง เราฟื้นพลังเรียบร้อยแล้ว เรามาช่วยคุณจัดการกับเสืออสูร”

ว่าแล้วหูหม่าซือก็หันไปที่เทพพยัคฆา

“แทนที่จะอยู่ในถ้ำต่อไป แกกลับสร้างปัญหา เจ้าสัตว์อสูร! ตอนนี้ฉันจะถลกหนังและดึงเส้นเอ็นของแกออกมาซะ” หูหม่าซือดูแคลนเทพพยัคฆา

“กล้าดียังไง...”

เทพพยัคฆาขบฟันอย่างแรงจนคนรอบข้างได้ยิน เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้บำเพ็ญเพียรที่มีเพียงจิตวิญญาณอมตะจะกล้าพูดกับเขาแบบนั้น

หลังจากก้าวไปข้างหน้า เทพพยัคฆาก็ซัดกำปั้นเข้าใส่หูหม่าซือ

“ระวัง!”

เฉินผิงรู้ว่าหูหม่าซือฝีมือด้อยกว่าเทพพยัคฆา เขาจึงกระโดดไปด้านหน้าและปัดป้องหมัดของสัตว์อสูรด้วยตัวเอง

ในตอนนั้นเอง หูหม่าซือก็รีบควักเครื่องรางออกมาและกัดนิ้วของเขาเพื่อใช้เลือดเขียนคาถาลงบนกระดาษแผ่นพิเศษของเขา

หูหม่าซือสะบัดข้อมือเพื่อติดเครื่องรางลงบนหลังของเฉินผิง

“จ้าวฉวาง!” จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมา

“เข้าใจแล้ว หูหม่าซือ”

จ้าวฉวางรู้ได้ทันทีว่าหูหม่าซือคิดจะทำอะไร เขาจับมืออีกฝ่ายเพื่อถ่ายทอดพลังลมปราณให้

หูหม่าซือบริกรรมคาถา ทำให้เครื่องรางบนหลังของเฉินผิงเปล่งแสงสีแดง หลังจากนั้นไม่นาน คลื่นพลังวิญญาณก็เริ่มเข้าสู่ร่างกายของเฉินผิง

หูหม่าซือสามารถถ่ายโอนพลังวิญญาณไปยังเฉินผิงอีกครั้งโดยอาศัยเครื่องราง

แม้ว่าพลังของจ้าวฉวางจะไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย เพราะเฉินผิงต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดเท่าที่จะหาได้