หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1586

เทพพยัคฆาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อาจจะเพื่อแสดงความจริงใจก่อนที่จะยอมรับ “ข้าคิดว่าถ้าเจ้ารู้ก็คงไม่เสียหายอะไร เทวรูปเทพที่อยู่ข้างหลังคือนายของข้า จอมมารโลหิต ข้าเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงของท่าน พวกเราเผ่ามารโลหิตหายสาบสูญไปในศึกแห่งทวยเทพเมื่อหนึ่งพันปีที่แล้ว นายของข้า ผนึกตัวเองและมอบหมายให้ข้าคอยปกป้องเขา รอคอยวันที่เขาจะตื่นขึ้นอีกครั้ง

“เขาช่วยเปลี่ยนข้าให้เป็นมนุษย์ แต่เขากลับกลายเป็นหินก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนร่างได้อย่างสมบูรณ์ ข้าคอยอยู่เคียงข้างเจ้านายไม่เคยห่างตลอดหลายปีที่ผ่านมา และได้ใช้พลังศรัทธาของเหล่าสาวกในการชุบชีวิตให้เขา หวังว่าในอีกไม่กี่ร้อยปี นายของข้าจะตื่นขึ้นเมื่อเวลานั้นมาถึง...”

เทพพยัคฆาตาเป็นประกายในขณะที่เขาหยุดพูดกลางคัน

“หรือเหตุการณ์นั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของการขาดแคลนพลังวิญญาณ?” เฉินผิงถามต่อ

“ใช่แล้ว หลังจากศึกแห่งทวยเทพ กฎแห่งสวรรค์ก็ถูกทำลาย และความเสียหายก็ส่งผลต่อสิ่งมีชีวิตทั้งมวล โลกทั้งโลกเข้าสู่วัฏจักรแห่งความโกลาหล! นับแต่นั้นมา พลังวิญญาณก็เริ่มลดน้อยลง และโลกมนุษย์ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ข้าตอบคำถามของเจ้าแล้ว เจ้าจะไปจากเกาะตอนนี้เลยใช่ไหม?” เทพพยัคฆาจ้องไปที่เฉินผิง

“ไปจากเกาะเหรอ?” เฉินผิงแค่นหัวเราะ “แกคิดว่าผมจะนั่งเฉยๆ เอาแต่มองแกที่ใช้ประโยชน์จากชาวเกาะเผิงไหลเพื่อชุบชีวิตเจ้านายของแกงั้นเหรอ? วันที่เจ้านายของแกตื่นขึ้นจะเป็นวันที่มนุษยชาติสูญสิ้น!”

“แก...” เทพพยัคฆาโกรธจัดเมื่อรู้ว่าเฉินผิงปั่นหัวเขามาโดยตลอด “คนธรรมดาสามัญไม่มีความหมายอะไรต่อพวกเราผู้บำเพ็ญเพียรพลังวิญญาณ ทำไมแกถึงต้องเวทนาสัตว์ชั้นต่ำพวกนั้น?”

“สัตว์ชั้นต่ำ?” เฉินผิงขมวดคิ้ว “เป็นเพียงเสืออสูรแท้ๆ แต่กลับพูดจาแบบนั้น”

เฉินผิงกระโจนขึ้นไปในอากาศ และกำปั้นของเขาเปลี่ยนเป็นสีทองสว่าง

เขาจู่โจมทันทีหลังจากได้พลังวิญญาณกลับคืนมา

“รนหาที่ตาย!” เทพพยัคฆาคำรามอย่างดุร้ายเมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังเต้นไปตามเกมของเฉินผิง

เทพพยัคฆาโบกมือไปในอากาศ และดวงแสงสีดำที่เล็กกว่าลูกก่อนหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้น

เฉินผิงชกกำปั้นสีทองระยิบระยับไปที่ดวงแสงสีดำ

ดวงแสงสีดำระเบิดด้วยเสียงอันดังสนั่น พลังของมันทำให้เฉินผิงกระเด็นออกไป

ทางฝ่ายเทพพยัคฆาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีไปกว่ากันนัก เพราะร่างกายของเขาเริ่มกระตุกราวกับถูกฟ้าผ่า