หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1601

เมื่อถูกกดดันจากรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวของมังกรตาเดียว ทุกคนก็รู้สึกเสียขวัญ แต่ไม่มีใครก้าวไปข้างหน้า

แม้แต่นักกลั่นยาที่ไร้พลังเหล่านั้นก็ยังไม่กล้าเดินออกไป เพราะหวงแหนชีวิตของพวกเขา

“ในเมื่อไม่มีใครหลีกทาง ก็อย่ามาโทษที่ฉันทำแบบนี้ก็แล้วกัน”

มังกรตาเดียวหรี่ตาลง เจตจำนงสังหารของเขารุนแรงขึ้น

“แกเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงบุกเข้ามาในหุบเขายา? แกไม่รู้เหรอว่านายของเราคือใคร?” ซูฉางเซิงถามมังกรตาเดียวพลางก้าวไปด้านหน้า

“ฮ่า เจ้านายที่ว่าคือเฉินผิงใช่ไหม? แกยังจะหวังพึ่งมันอีกเหรอ ทั้งๆ ที่ยังหายตัวไป จงฟังคำสั่งฉัน แล้วพวกแกจะปลอดภัย”

มังกรตาเดียวหัวเราะดังลั่น

ซูฉางเซิงไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนว่าคนพวกนี้ยังคงคิดว่าเฉินผิงหายตัวไป และไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่หุบเขายา! ตราบเท่าที่ฉันยื้อเอาไว้จนกว่าเฉินผิงจะมา เจ้าพวกนี้จะไม่มีทางหนีรอดไปได้!

“ฉันคือผู้อาวุโสแห่งหุบเขายา ตอนนี้เจ้านายของเราไม่อยู่ ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านักกลั่นยาของเราไปกับแก พวกแกจะปล่อยคนอื่นไปได้หรือเปล่า? ถ้าแกไม่เอาตามนี้ ฉันรับประกันได้เลยว่าแกจะไม่ได้นักกลั่นยาตัวเป็นๆ แม้แต่คนเดียว” ซูฉางเซิงขู่

มังกรตาเดียวขมวดคิ้ว หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ตอบ “ก็ได้ ฉันสัญญา ทีนี้ก็ให้นักกลั่นยาทุกคนเดินออกมา”

ซูฉางเซิงพยักหน้าและหันไปหาสาวกหุบเขายา เขาแอบส่งสายตาให้สี่คนโฉดและจ้าวลี่กั๋ว

ทุกคนเข้าใจที่เขาพยายามบอก ตราบใดที่พวกเขาถ่วงเวลาเอาไว้ เฉินผิงจะรีบบึ่งมาเมื่อเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

“นักกลั่นยาแห่งหุบเขายา จงทำตามคำสั่งฉัน เดินออกไปซะ” ซูฉางเซิงตะโกน

หลังจากได้ยินคำสั่งของซูฉางเซิง นักกลั่นยาก็เริ่มเดินออกจากฝูงชนอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นนักกลั่นยาก้าวออกมา มังกรตาเดียวก็ส่งสัญญาณให้คนของเขา

พวกนักกลั่นยาไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะควบคุมพวกเขา เมื่อพวกเขาถูกคุมตัวเอาไว้แล้ว คนที่เหลือก็สามารถฆ่าได้โดยง่าย

ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งร่อนลงมาจากท้องฟ้า

พรึบ!

แม้มังกรตาเดียวจะถูกตบ แต่ก็ยังมีประกายความตื่นเต้นในดวงตาที่หรี่ลงของเขา

“คิดว่าสมุนชั้นเลวอย่างพวกคุณจะจับผมได้งั้นเหรอ?”

เฉินผิงหัวเราะเยาะ

มังกรตาเดียวทำหน้าบูดบึ้งพลางตอบอย่างโกรธเคือง “เฉินผิง อย่าคิดว่าแกจะเอาชนะฉันได้เพราะเพิ่งจะโจมตีโดนฉันเมื่อครู่ แกใช้แก่นโลหิตไปแล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ฝีมือของแกจะกลับมาแกร่งได้ดังเดิม ต่อให้แกจะใช้เวลาพักฟื้นเสียนาน ถ้าแกเป็นคนมีเหตุผลก็ควรยอมจำนน จะได้ไม่ทรมาน”

“พูดมากชะมัด”

ขณะที่เฉินผิงพูด ลำแสงสีทองพุ่งออกมาจากนิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่มังกรตาเดียวจะทันได้ตอบสนอง แขนซ้ายของเขาก็ถูกตัดขาด

เลือดกระฉูดออกจากร่างของเขาในทันที ดวงตาของเขาเผยแววตกตะลึง