หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1602

“ปะ-เป็นไปได้ยังไง?”

สีหน้าของมังกรตาเดียวซีดเซียว เขาเป็นเจ้ายุทธ์ขั้นสูง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับขุนพลยุทธ์ที่เพิ่งเพิ่มระดับพลังได้หมาดๆ จะมาตัดแขนของเขาจนขาดโดยใช้เพียงกระบวนท่าเดียว

แต่เฉินผิงก็ทำได้อย่างไม่ยากเย็น ทำเอามังกรตาเดียวประหลาดใจมากจนทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่

สาวกหุบเขายาตกตะลึงไปชั่วขณะกับการโจมตีที่ดูธรรมดาทว่าทรงพลังของเฉินผิง หลังจากนั้นในทันใด พวกเขาก็พากันตื่นเต้นและดีอกดีใจ

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อคุณกล้ามาหาเรื่องหุบเขายา คุณก็เตรียมตัวตายได้เลย” เฉินผิงกล่าวอย่างเฉยเมยพร้อมยิ้มเยาะ

มุมปากของมังกรตาเดียวกระตุก เขาไม่โต้ตอบ แต่กลับคิดหาทางหนี

“พวกแกไปจัดการเฉินผิงซะ แล้วคุณหลงจะมอบรางวัลให้อย่างงาม” มังกรตาเดียวสั่งคนของเขา

“บุก!”

แม้คนของมังกรตาเดียวจะรู้ว่าเฉินผิงแข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้หลังชนฝา

หากพวกเขาไม่สู้ให้เต็มที่ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่การลงทัณฑ์อันโหดร้าย

ผู้คนนับสิบโจมตีเฉินผิงด้วยศาสตร์เวทย์หลายแขนง

ในขณะที่มังกรตาเดียวหันขวับและวิ่งหนีทันที

“พวกมดต่ำต้อยเอ๊ย”

เฉินผิงแค่นหัวเราะเย็นชา เขายื่นฝ่ามือขออกไปข้างหน้าเบาๆ ร่างของเขาเปล่งแสงสีทอง จากนั้นฝ่ามือยักษ์สีทองที่ใหญ่อย่างเหลือเชื่อก็ทุบลงมาที่ร่างคนพวกนั้นจากกลางอากาศ

ครืน!

แรงมหาศาลสะเทือนพื้นดินจนก้อนหินปลิวว่อนไปทุกทิศทุกทาง

ก่อนที่พวกที่พุ่งเข้ามาจู่โจมเฉินผิงจะทันได้ตอบโต้ พวกเขาทุกคนก็ถูกกระแทกลงกับพื้น และร่างของพวกเขาก็ถูกทุบจนจมลงไปในดินลึกกว่าสิบเมตร

ผู้คนมากกว่าหลายสิบรวมถึงเจ้ายุทธ์อีกหลายคนถูกฝ่ามือของเฉินผิงทุบจนแหลกเละ

ตายหมดทุกคน!

“งั้นผมจะรอ แต่คุณจะไม่มีโอกาสได้เห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม”

เฉินผิงยกมือขึ้นตบมังกรตาเดียวอย่างยิ้มแย้ม

มังกรตาเดียวไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้องก่อนจะถูกฆ่าตายราวกับแมลงวัน

สี่คนโฉด จ้าวลี่กั๋ว และสาวกทุกคนของหุบเขายามองไปที่เฉินผิงอย่างตกใจด้วยความรู้สึกที่ปนเป

พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนของของเฉินผิง แต่เมื่อเขาเริ่มแข็งแกร่งมากขึ้น อุปสรรคที่เขาเผชิญก็ยิ่งหนักหนา ซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่อาจให้ความช่วยเหลือเฉินผิงได้มากนัก

ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาต้องให้เฉินผิงคอยปกป้องด้วยซ้ำ ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกผิด

เฉินผิงมองดูพวกเขา และดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่างจากสีหน้า

“อย่าคิดมากเลยครับ วิถีของการบำเพ็ญเพียรคือการพัฒนาตนอย่างค่อยเป็นค่อยไป ยามนี้มีหลายคนที่เลือกทางลัดโดยหันไปพึ่งการฝึกวิชามาร ซึ่งบางคนก็กลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกวิญญาณร้ายชักใย การบำเพ็ญเพียรพรรค์นั้นเราไม่ควรเข้าไปข้องเกี่ยว” เฉินผิงกล่าว

ทุกคนนิ่งเงียบหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่พวกเขาต่างก็เห็นด้วยกับมุมมองของเฉินผิง