หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1604

“งั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก ต่อให้มีใครสักคนเพิ่มระดับพลังจนถึงขั้นขุนพลยุทธ์ ฉันก็แค่ใช้คนๆ นั้นวางรากฐานอำนาจให้ฉัน” หลงเซียวหรี่ตาลงและจากนั้นมุ่งหน้าไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กับหลงจิ้งกั๋ว

หลงเซียวเป็นขุนพลยุทธ์ซึ่งเคยผ่านอสุนีบาตมาแล้ว แม้ว่าเขาเพิ่งจะเพิ่มระดับพลังได้ไม่นาน แต่เขาก็มีพลังเทียบเท่ากับขุนพลยุทธ์ระดับสาม

เมื่อเขามาถึงสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กับหลงจิ้งกั๋ว สีหน้าของคนจากสำนักและตระกูลอันทรงอิทธิพลที่มาประชุมก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ราวกับว่าพวกเขาเป็นหนูที่ถูกแมวทำให้ตกใจ

หนิงจื้อซึ่งอยู่ที่เก้าอี้หลักเข้าใจในทันทีว่าหลงเซียวใช้ความโหดเหี้ยมเพื่อทำให้สำนักและตระกูลเหล่านั้นหวาดกลัว

“หนิงจื้อ แกเป็นคนเรียกประชุมเหรอ?” หลงเซียวถามอย่างเย็นชาพลางมองไปยังชายผู้นั่งอยู่ที่เก้าอี้หลัก

“ใช่ เนื่องจากประธานจู้เสียชีวิตแล้ว ฉันผู้เป็นรองประธานของสมาพันธ์ย่อมถูกเลื่อนตำแหน่งให้เป็นประธาน มีปัญหาที่ฉันเรียกประชุมสมาชิกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หรือไง? ส่วนแก หลงเซียว ไม่เพียงแต่ฆ่าประธานจู้เท่านั้น แต่แกยังเข้าครอบครองสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกต่างหาก คิดจริงๆ หรือว่าไม่มีใครในสมาพันธ์สามารถจัดการกับแกได้?” สายตาของหนิงจื้อหรี่ลงขณะที่รัศมีพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขาอย่างต่อเนื่อง

“คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?” หลงเซียวเยาะเย้ย “แกไม่คู่ควร...”

เขาฟาดฝ่ามือออกไปก่อนที่จะพูดจบ ส่งลมกระโชกแรงที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งตรงไปยังหนิงจื้อ

ทางด้านหนิงจื้อก็ปลดปล่อยรัศมีอันทรงพลังเข้าสกัดสายลมกระโชกแรง

ขุนพลยุทธ์ยุทธ์ทั้งสองไม่ได้ทุ่มหมดหน้าตักในการต่อสู้กระบวนท่าแรก

“หลงเซียว ที่นี่คือสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ฉันไม่อยากสู้กับแกที่นี่ ถ้าแกยังคาใจ พรุ่งนี้เราค่อยมาเจอกันที่สังเวียนประลองยุทธ์” หนิงจื้อตะโกน

“งั้นค่อยเจอกัน เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะแสดงให้ทุกคนในยุทธภพแห่งจิงตูได้เห็นว่าแกตายด้วยน้ำมือฉันยังไง!”

ดวงตาของหลงเซียวเปี่ยมด้วยความมั่นใจ เขาคิดว่าหนิงจื้อไม่มีทางต่อกรกับคนอย่างเขาที่เคยข้ามผ่านอัสนีบาตเพื่อเพิ่มระดับพลัง

พอพูดจบ เขาก็กวาดสายตาไปทั่วผู้คนในที่แห่งนั้น “พวกแกทุกคน จงฟังให้ดี ถ้ากลับไปตอนนี้ ฉันจะปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมามันแล้วไป แต่ถ้าแกตัดสินใจที่จะอยู่ ฉันก็จะปลิดชีวิตพวกแกซะหลังจากที่ฉันสังหารหนิงจื้อในวันพรุ่งนี้”

หลายคนอยู่ข้างหนิงจื้อ โดยหวังว่าเขาจะชนะ

“น่าสนใจมาก! ผมนึกไม่ถึงว่าสองคนนี้จะมาสู้กัน อย่างไรก็ตาม พรสวรรค์ของหนิงจื้อนับว่าไม่เบา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเพิ่มระดับพลังจนตอนนี้กลายเป็นขุนพลยุทธ์ไปแล้ว” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้รับข่าว

“ตอนนี้ทุกคนพากันหันหลังให้หลงเซียวแล้ว คนส่วนใหญ่ในยุทธภพอยากให้เขาตาย ดูท่าเขาจะอยู่ได้อีกไม่นาน” หลงอู่พูดอย่างไม่แยแส

“คุณเฉิน ศึกครั้งนี้คุณคิดว่าใครจะชนะ?” จ้าวลี่กั๋วถามเฉินผิง

หนิงจื้อและหลงเซียวต่างถูกมองว่าเป็นคนหนุ่มมากความสามารถ และเพิ่งก้าวขึ้นมาเป็นขุนพลยุทธ์ได้ไม่นาน

หากพวกเขาต่อสู้กัน คงไม่อาจคาดเดาได้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับวิญญาณในตัวพวกเขา ไม่ใช่ที่ความสามารถ ใครก็ตามที่มีวิญญาณที่แข็งแกร่งกว่าจะเป็นผู้ชนะ แม้ว่าพวกเขาจะมีพรสวรรค์ แต่ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะเพิ่มระดับพลังและบรรลุถึงขั้นขุนพลยุทธ์ในเวลาอันสั้น แน่นอนว่าทั้งสองต้องพึ่งพาวิญญาณในร่างของพวกเขา” ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายด้วยแววเยือกเย็นขณะที่เขาพูด “ไม่ว่าผู้ชนะจะเป็นใคร ผมจะไปร่วมสนุกด้วยในวันพรุ่งนี้”