หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1608

“เฉินผิง หนิงจื้อดูน่าเกรงขามไม่น้อยเลย คุณคิดว่าหลงเซียวจะรับมือกับเขาได้ไหม?” จ้าวฉวางถาม

“ไม่ต้องห่วง คอยดูต่อไปเถอะ ฉันว่าหนิงจื้อกำลังมองหาโอกาสหนีแล้ว ตอนนี้อาจดูเหมือนเขาถือไพ่เหนือกว่า แต่ที่เขาประเคนท่าโจมตีเหล่านั้นออกมาก็เพื่อสร้างจังหวะให้ตัวเองหนี” เฉินผิงอธิบาย “เขารู้ว่าตัวเองจะต้องแพ้หากการต่อสู้ยืดเยื้อ เขาเลยโจมตีด้วยทุกสิ่งที่มี โดยหวังว่าจะหันเหความสนใจของหลงเซียวได้นานมากพอก่อนที่เขาจะเผ่นจากการต่อสู้ได้”

แม้ว่าจ้าวฉวางจะไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเฉินผิงนัก แต่เขาก็ทำตามที่บอกและจับจ้องไปที่การต่อสู้

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีกและยังคงระดมโจมตีใส่หลงเซียว ทำให้ฝ่ายหลังต้องดิ้นรนเพื่อปัดป้องการโจมตี

หนิงจื้อในตอนนี้เริ่มแข็งแกร่งขึ้นและจะชนะการต่อสู้อยู่รอมร่อ หลายคนในหมู่ผู้ชมเริ่มตื่นเต้น

“ท่านประธานหนิงเก่งที่สุด! ฆ่าหลงเซียวซะ! ฆ่ามัน...”

“หลงเซียวไม่สมควรได้รับความตายอย่างรวดเร็ว เขาควรจะถูกถลกหนังและถูกเฆี่ยนตี!”

เมื่อเห็นคนเหล่านั้นส่งเสียงให้กำลังใจหนิงจื้อ เฉินผิงก็อดส่ายหัวไม่ได้ ฮ่า! ดูจากนิสัยของหลงเซียวแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยพวกงี่เง่าเหล่านั้นให้รอดไปได้เมื่อเขาชนะการต่อสู้

ตูม!

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น หลงเซียวพบว่าตัวเองสะดุดล้มไปด้านหลังอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้หนิงจื้อไม่ได้ฉวยโอกาสโจมตีต่อ เขาหยุดชั่วขณะก่อนจะกระโจนขึ้นไปในอากาศและตรงไปยังทางออกของสังเวียนประลองยุทธ์

แน่นอนว่าเหตุการณ์นั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

สำหรับพวกเขาแล้ว หนิงจื้อเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด จึงไม่สมเหตุสมผลเลยว่าทำไมเขาถึงต้องวิ่งหนี

คิดให้ตายยังไงพวกเขาก็ไม่อาจเข้าใจการกระทำของหนิงจื้อได้

จ้าวฉวางอ้าปากค้างขณะที่เขาหันไปมองเฉินผิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

คุณพระ เขาวิเคราะห์ได้ตรงประเด็นมาก! ช่างน่าประทับใจ!

วินาทีต่อมา หลงเซียวก็หัวเราะดังลั่น “ฮ่าๆๆ! อย่างน้อยเขาก็ฉลาดพอที่จะหนี เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้น ฉันก็คงฆ่าเขาไปแล้ว...”

ที่สำคัญกว่านั้น ฉันจะไม่ไล่ตามเขาไป ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าหนิงจื้อด้วยซ้ำ สิ่งที่ฉันต้องการคือพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าฉันไร้พ่าย!

“ได้โปรดไว้ชีวิตเราด้วย คุณหลง! ได้โปรด! เราสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อคุณตลอดไป...”

โชคไม่ดีที่หลงเซียวไม่รู้สึกรู้สาแต่อย่างใด เขาโบกมือและทำให้ชายผู้กำลังอ้อนวอนกลายเป็นเศษเลือดเศษเนื้อในทันที

เมื่อเห็นการกระทำอันโหดร้ายของเขา ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบงัน

ทางด้านหลงเซียว สายตาของเขาจับจ้องไปยังเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งในฝูงชนที่ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ดูจากสายตาของหลงเซียวที่ลุกโชนด้วยโทสะ เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ปล่อยเด็กคนนี้ไป

ทันใดนั้น เก๋อเจียอี๋ก็เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเด็กวัยรุ่นคนนั้น “หลงเซียว ทำไมคุณเอาแต่จ้องเด็กคนนั้น? ที่เขาทำก็แค่พูดไม่เข้าหูคุณ!”

“โอ้ คุณพยายามจะช่วยชีวิตเขาหรือครับ?” หลงเซียวโต้กลับด้วยดวงตาที่หรี่ลง “ถ้าอย่างนั้นก็ ถอดเสื้อผ้าออกซะเดี๋ยวนี้ ผมอาจไว้ชีวิตเขาก็ได้...”

ใบหน้าของเก๋อเจียอี๋แดงก่ำทันทีด้วยความโกรธ “สารเลว! แกมันไอ้สารเลว!”