หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1609

“สารเลว?” หลงเซียวพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าใช่แล้วจะทำไมครับ? ถ้าคุณไม่ยอมแก้ผ้า ก็อย่าโทษผมในสิ่งที่ผมกำลังจะทำ...”

จากนั้นเขาก็โบกแขนและดึงร่างเด็กวัยรุ่นเข้ามาในมือของเขา

เด็กคนนั้นน้ำตาไหลออกมาเมื่อตกอยู่ในเงื้อมมือของหลงเซียว

“คุณครับ ช่วยผมด้วย! ได้โปรดช่วยผมด้วย!” เขาร่ำร้องขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของเก๋อเจียอี๋อย่างอ้อนวอน

ต่อให้เก๋อเจียอี๋จะบ้าแค่ไหน เธอก็ทำใจเปลื้องผ้าในที่สาธารณะไม่ได้

ที่แย่ไปกว่านั้น ไม่เพียงแต่ไม่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วย แต่หลายคนก็เริ่มรบเร้าให้เก๋อเจียอี๋ถอดเสื้อผ้าของเธอออกด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากจะพลาดโอกาสที่จะได้ชมหญิงสาวผู้งดงามที่สุดคนหนึ่งของจิงตูเปลื้องผ้า

“ยังไม่ถอดเสื้ออีกเหรอ?” หลงเซียวพูดขณะที่จับคอของเด็กวัยรุ่นไว้แน่น ทำให้ฝ่ายหลังไม่สามารถพูดหรือหายใจได้

พอเก๋อเจียอี๋เห็นเด็กชายหน้าแดงก่ำและตาถลนออกมา เธอก็ยิ่งกังวลและร้อนรนมากขึ้นไปอีก

ในตอนนั้นเธอรู้สึกมืดแปดด้าน เธอทำได้เพียงกำหมัดแน่นและกัดริมฝีปากด้วยความขุ่นเคือง

“รีบๆ ถอดเสื้อผ้าออกซะ! การช่วยชีวิตถือเป็นการกระทำอันสูงส่งนะ...”

“ก็แค่แก้ผ้าจะเป็นอะไรนักหนา แค่หลับตาแล้วแสร้งทำเป็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ สิ!”

“ถอดซะทีเถอะ! เลิกเสียเวลาได้แล้ว...”

เมื่อฝูงชนเร่งเร้าเธออย่างไม่ลดละ น้ำตาของเก๋อเจียอี๋ก็เริ่มไหลออกมา

ไม่จริงใช่ไหม? ทำไมฉันถึงต้องถูกปฏิบัติเยี่ยงนี้? ฉันน่าจะฟังที่พ่อบอก ถ้าฉันไม่แอบออกมา เรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้น! อ๊าก! เด็กคนนั้นกำลังจะตาย และฉันก็ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

“เฉินผิง นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับคนพวกนี้ที่มาจากยุทธภพและตระกูลอันทรงเกียรติ? แค่ไม่ช่วยอะไรเลยก็นับว่าแย่พอแล้ว แต่ทำไมถึงต้องให้ท้ายพฤติกรรมที่น่ารังเกียจแบบนี้ด้วย?” จ้าวฉวางเดือดดาล ขยะแขยงกับความต้องการของฝูงชนที่อยากให้เก๋อเจียอี๋ถอดเสื้อผ้า

“ยุทธภพช่างเน่าเฟะ...” เฉินผิงตอบเรียบๆ

อะไรกัน? มียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนหรือยังไง?