หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1610

เสี่ยวหรูบ่นอย่างขุ่นเคือง “ถึงเฉินผิงจะไม่มองผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงคนอื่นจะไม่เข้าหาเขา สายตาที่เก๋อเจียอี๋จ้องมองเขามีบางอย่างแปลกๆ...”

“เอาล่ะ เอาล่ะ เลิกเดาเรื่อยเปื่อยได้แล้ว เฉินผิงน่ะเป็นยอดชาย จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ ฉันไม่ได้ขัดข้องอะไรนะถ้าเขาจะมีผู้หญิงคนอื่น...” กู่หลิงเอ๋อร์พูดยิ้มๆ ดูเหมือนเธอจะไม่มีปัญหากับการที่เฉินผิงอาจจะคบกับผู้หญิงเพิ่มอีกคน

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวหรูกับจ้าวฉวางก็เงียบไป

ในขณะเดียวกัน การเผชิญหน้าของเฉินผิงและหลงเซียวบนสังเวียนประลองยุทธ์กำลังดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ

ชายทั้งสองแผ่รัศมีที่น่าหวาดหวั่น ในขณะที่ดวงตาของพวกเขาเปี่ยมด้วยเจตจำนงสังหาร

“เฉินผิง วันนี้เราจะสู้ให้ตายกันไปข้าง ฉันจะไม่ปล่อยให้แกมีชีวิตอีกต่อไป...” หลงเซียวพูดอย่างมั่นใจ

“โอ้? แน่ใจเหรอว่าจะเอาชนะฉันได้?”

หลงเซียวระเบิดเสียงหัวเราะบ้าคลั่งทันที “ฮ่าๆๆ! แกเป็นแค่เจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุด จะมาเทียบกับฉันที่เป็นขุนพลยุทธ์ได้ยังไง? อีกอย่างแกไม่เห็นหรือไงว่าฉันเพิ่งจะเอาชนะหนิงจื้อได้? ทำเอาไอ้หมอนั่นวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะกล้าเสนอหน้ามาสู้กับฉัน ฉันควรจะยกย่องความกล้าหาญหรือร้องไห้ให้กับความโง่เขลาของแกดี?”

“อย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงเย้ยหยัน “ฉันคิดว่าพลังของฉันในฐานะเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดก็เพียงพอที่จะขยี้แกได้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเคยชินกับการประลองกับคนที่มีระดับสูงกว่า? เมื่อก่อนแกยังไม่สามารถเอาชนะฉันได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้! ในสายตาของฉัน แกมันเป็นขยะเสมอมา แถมยังต้องพึ่งพาวิญญาณเพื่อฝึกวิชาอีก ให้ตายเถอะ! ถ้าไม่มีวิญญาณคอยช่วย แกคงจะน่าสมเพชและไร้ประโยชน์สิ้นดี ใครก็ตามที่อยู่ที่นี่คงจะสามารถฆ่าแกได้ภายในหนึ่งกระบวนท่า!”

แน่นอนเลยว่าคำพูดของเฉินผิงทำเอาหลงเซียวเจ็บไปถึงทรวง

“แกอยากตายนักใช่ไหมเฉินผิง! ถ้าอย่างนั้นฉันจะสงเคราะห์ให้แกเอง!” ฝ่ายหลังตะโกนก่อนจะปล่อยรัศมีที่เปลี่ยนรูปร่างเป็นมือสีดำขนาดยักษ์อีกครั้ง

ขณะที่มือยักษ์ลอยไปหาเฉินผิง เขาก็ชูกำปั้นที่ส่องแสงขึ้นแล้วชกออกไป

ตูม!

หลงเซียวกำหมัดแน่น เขาปลดปล่อยรัศมีของขุนพลยุทธ์ออกมาและห่อหุ้มเฉินผิงเอาไว้ทันที

แต่เขากลับต้องประหลาดใจเมื่อเฉินผิงเพียงยิ้มเยาะและแผ่แสงสีทองออกมารอบตัว ซึ่งสลายรัศมีของเขาจนเหลือเพียงความว่างเปล่า

“แกเป็นเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุด แต่พลังของแกเทียบได้กับขุนพลยุทธ์มือใหม่ ฉันต้องยอมรับว่าแกมีพรสวรรค์อยู่บ้าง” หลงเซียวพูดอย่างเย็นชา “อย่างไรก็ตาม แกมันโชคร้ายที่มาเจอฉันในวันนี้ ฉันอาจจะเพิ่งเลื่อนขั้นถึงระดับนี้ได้ก็จริง แต่ฉันก็เป็นขุนพลยุทธ์คนแรกที่รอดชีวิตจากอสุนีบาตได้ พลังของฉันในปัจจุบันสามารถเทียบได้กับขุนพลยุทธ์ระดับสาม ดังนั้นแกไม่มีทางเอาชนะฉันได้!”

ความเย้ยหยันผุดขึ้นบนใบหน้าของเฉินผิงทันที “จริงเหรอ? แกแน่ใจได้ยังไงว่าฉันจะเอาชนะแกไม่ได้ถ้ายังไม่ลองสู้กับฉันดู? แกอาจจะทรงพลังพอๆ กับขุนพลยุทธ์ระดับสาม แต่แกแขนขาดข้างหนึ่ง นั่นแหละจุดอ่อนของแก... “

คำพูดของเขาทำให้หลงเซียวแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ บ้าเอ้ย! เฉินผิงมันกล้าดียังไงมาพูดถึงแขนของฉัน ทั้งที่มันนั่นแหละเป็นคนตัดแขน!

“อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เฉินผิง” หลงเซียวยั่วยุระหว่างที่เขาส่งสายตาเชือดเฉือนไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า “ลืมไปแล้วหรือว่าแม่กับแฟนสาวของแกอยู่ในกำมือของฉัน แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาใหญ่โตใส่ฉัน ทั้งๆ ที่แกปกป้องคนที่ตัวเองรักไม่ได้ด้วยซ้ำ?”