หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1611

ในเมื่อเฉินผิงใช้คำพูดเล่นงานเขา หลงเซียวจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะเล่นงานกลับ

แน่นอนว่าเฉินผิงหน้าบึ้งตึงทันทีเมื่อได้ยินคำเหน็บแนมจากฝ่ายหลัง

จิตสังหารอันเย็นยะเยือกระเบิดออกรอบตัวเขา เปลี่ยนสังเวียนประลองยุทธ์ให้กลายเป็นนรกโลกันต์หนาวเหน็บ ทำเอาทุกคนหวาดผวา

“แกทำให้ฉันโกรธจนได้นะ หลงเซียว...” เฉินผิงพูดพลางกัดฟัน น้ำเสียงของเขาต่ำและแหบสากจนทุกคนสั่นสะท้านด้วยความกลัว

หลงเซียวเริ่มรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง คุณพระช่วย รัศมีน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกมาจากเฉินผิงนี่มันอะไรกัน? บางทีฉันไม่น่าจะไปยั่วโมโหเขา... ไม่แน่ว่าคนที่กำลังโกรธอาจจะแข็งแกร่งมากกว่าปกติ!

ทันใดนั้น วิญญาณในร่างของหลงเซียวก็พูดขึ้น “อย่าประมาท รัศมีของชายคนนี้น่ากลัวมาก...”

ด้วยเหตุนี้ หลงเซียวจึงเลิกทำตัวเย่อหยิ่งโดยเร็วและเพิ่มความระมัดระวัง

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดอย่างเฉินผิงจะทำให้ฉันตื่นตัวเต็มที่ แล้วฉันจะไปทำอะไรได้ พลังของเขานี่มันบ้าสิ้นดี!

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงผู้โกรธเกรี้ยวเริ่มเปล่งแสงสีทองสว่างไสว ขณะที่พลังมังกรไหลมารวมตัวที่กำปั้นขวาของเขา

วินาทีถัดมา เขาก็ปลดปล่อยการโจมตี “หมัดเซิ่งกวง!”

เสียงคำรามของมังกรตามมาติดๆ เมื่อหมัดนั้นกลายร่างเป็นมังกรทองและพุ่งเข้าใส่หลงเซียว

เมื่อเห็นเช่นนั้น อีกฝ่ายก็รีบโบกมือสร้างม่านเกราะพลังลมปราณขึ้นต่อหน้าเขา

แต่ไม่นานนักมังกรทองก็ทะลวงผ่านม่านเกราะและบินไปยังหลงเซียวพร้อมอ้าปากกว้าง

แม้จะตกใจ หลงเซียวก็สร้างผนึกสีดำอย่างรวดเร็วกลางอากาศ และซัดมันให้ลอยไปชนกับมังกร

ฝ่ามือสีทองพุ่งออกไปท่ามกลางลมแรงและกระทบกับร่างของหลงเซียว ทำให้ชายคนนั้นกระเด็นไปไกลพอๆ กันกับเฉินผิง

แม้ว่าการโจมตีทั้งสองครั้งจะไม่ทำให้ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บมากนัก แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการต่อสู้นั้นเสมอกัน

อย่างไรก็ตาม สำหรับหลงเซียวแล้วมันเป็นผลลัพธ์ที่น่าอัปยศที่สุด เพราะถึงยังไงมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่สามารถเอาชนะคนเป็นเพียงเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดได้

“เฉินผิง ฉันจะหายไปจากยุทธภพถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฆ่าแก!” หลงเซียวเดือดดาล ความโกรธของเขาพลุ่งพล่านราวกระแสน้ำเชี่ยว

“โอ้ ไม่ต้องห่วงหรอก แกจะไม่ได้หายไปจากยุทธภพ แต่จะหายไปจากโลกนี้แทน...” เฉินผิงตอบก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเป็นลำแสงสีทองและเริ่มเข้าไปใกล้หลงเซียว

ด้วยร่างเกราะทองคำและความแข็งแกร่งทางกายภาพอันเหลือล้นของเขา เฉินผิงจึงรู้ว่าการต่อสู้ระยะประชิดจะเป็นหนทางสมบูรณ์แบบในการปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของเขา

เมื่อตระหนักว่าเฉินผิงจะทำอะไร หลงเซียวก็ปลดปล่อยลำแสงสีดำที่ห่อหุ้มรอบตัวเขาราวกับชุดเกราะ โดยลอกแบบมาจากความสามารถในการป้องกันของร่างเกราะทองคำ