หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1611

ในเมื่อเฉินผิงใช้คำพูดเล่นงานเขา หลงเซียวจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะเล่นงานกลับ

แน่นอนว่าเฉินผิงหน้าบึ้งตึงทันทีเมื่อได้ยินคำเหน็บแนมจากฝ่ายหลัง

จิตสังหารอันเย็นยะเยือกระเบิดออกรอบตัวเขา เปลี่ยนสังเวียนประลองยุทธ์ให้กลายเป็นนรกโลกันต์หนาวเหน็บ ทำเอาทุกคนหวาดผวา

“แกทำให้ฉันโกรธจนได้นะ หลงเซียว...” เฉินผิงพูดพลางกัดฟัน น้ำเสียงของเขาต่ำและแหบสากจนทุกคนสั่นสะท้านด้วยความกลัว

หลงเซียวเริ่มรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง คุณพระช่วย รัศมีน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ออกมาจากเฉินผิงนี่มันอะไรกัน? บางทีฉันไม่น่าจะไปยั่วโมโหเขา... ไม่แน่ว่าคนที่กำลังโกรธอาจจะแข็งแกร่งมากกว่าปกติ!

ทันใดนั้น วิญญาณในร่างของหลงเซียวก็พูดขึ้น “อย่าประมาท รัศมีของชายคนนี้น่ากลัวมาก...”

ด้วยเหตุนี้ หลงเซียวจึงเลิกทำตัวเย่อหยิ่งโดยเร็วและเพิ่มความระมัดระวัง

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดอย่างเฉินผิงจะทำให้ฉันตื่นตัวเต็มที่ แล้วฉันจะไปทำอะไรได้ พลังของเขานี่มันบ้าสิ้นดี!

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงผู้โกรธเกรี้ยวเริ่มเปล่งแสงสีทองสว่างไสว ขณะที่พลังมังกรไหลมารวมตัวที่กำปั้นขวาของเขา

วินาทีถัดมา เขาก็ปลดปล่อยการโจมตี “หมัดเซิ่งกวง!”

เสียงคำรามของมังกรตามมาติดๆ เมื่อหมัดนั้นกลายร่างเป็นมังกรทองและพุ่งเข้าใส่หลงเซียว

เมื่อเห็นเช่นนั้น อีกฝ่ายก็รีบโบกมือสร้างม่านเกราะพลังลมปราณขึ้นต่อหน้าเขา

แต่ไม่นานนักมังกรทองก็ทะลวงผ่านม่านเกราะและบินไปยังหลงเซียวพร้อมอ้าปากกว้าง

แม้จะตกใจ หลงเซียวก็สร้างผนึกสีดำอย่างรวดเร็วกลางอากาศ และซัดมันให้ลอยไปชนกับมังกร