หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1612

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีชั้นแสงสีขาวจางๆ ล้อมรอบหลงเซียว ทำให้เขาดูเหมือนกับเทพผู้ทรงพลัง

“เฉินผิง คิดว่ามีแต่ตัวเองที่ไร้เทียมทานเหรอ? ร่างกายของฉันผ่านอสุนีบาตมาแล้วและแข็งแกร่งพอๆ กับร่างของแก!”

พูดจบหลงเซียวก็ชกเข้าใส่เฉินผิง

ชายทั้งสองแลกหมัดกันอย่างต่อเนื่อง เกิดเป็นคลื่นกระแทกขนาดใหญ่ที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัวจนต้องถอยห่าง

ทุกครั้งที่พวกเขาปะทะกัน พื้นดินจะสั่นสะเทือน และอากาศจะกระเพิ่มเป็นคลื่น พื้นที่แห่งนั้นดูราวกับจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

ทั้งเฉินผิงและหลงเซียวต่างไม่ออมมือ พวกเขาทุ่มสุดตัวในทุกการโจมตีที่ปลดปล่อยออกมา

รัศมีของหลงเซียวทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ และด้วยวิญญาณที่คอยช่วยเหลือเขา การโจมตีของเขาก็ทรงพลังมากขึ้นเช่นกัน

ในทางกลับกัน เฉินผิงที่ต้องแบกรับทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มลำบาก

แต่พอคิดดูอีกที ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่น่าแปลกใจมากนัก เมื่อเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดต่อสู้กับขุนพลยุทธ์ที่เกือบบรรลุถึงขั้นสาม

ท้ายที่สุดแล้ว การก้าวข้ามระดับของการบำเพ็ญเพียรมักจะส่งผลให้พลังฝีมือเติบโตแบบทวีคูณ

การที่เฉินผิงต่อสู้กับหลงเซียวได้นานขนาดนี้ก็ถือว่าเขาทำได้ไม่เลวแล้ว

ขณะที่ชายสองคนติดพันอยู่กับการต่อสู้ สิงจวินมาพบกับคุณชี่ที่กระทรวงยุติธรรมแห่งจิงตู “เฉินผิงกับหลงเซียวกำลังต่อสู้กันอยู่ที่สังเวียนประลองยุทธ์ครับ คุณชี่”

“โอ้ งั้นก็แปลว่าเฉินผิงกลับมาแล้วงั้นเหรอ?” คุณชี่ตอบด้วยความประหลาดใจ “เขาได้ขึ้นเป็นขุนพลยุทธ์แล้วหรือยัง?”

“ยังครับ ตอนนี้เขาเป็นเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุด ถึงกระนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะยื้อหลงเซียวไว้ได้นานพอสมควร”

เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณชี่ก็ขมวดคิ้ว “เขายังไม่ได้เป็นขุนพลยุทธ์ใช่ไหม? ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันสงสัยจังว่าเขาจะสู้หลงเซียวได้หรือเปล่า... ไปดูกันดีกว่า”

หลังจากนั้นในทันใด เขาก็ลุกขึ้นและมุ่งตรงไปที่สังเวียนประลองยุทธ์

เมื่อคุณชี่และสิงจวินมาถึงสนามประลอง เฉินผิงกับหลงเซียวก็ได้แลกหมัดกันไปเกือบร้อยครั้งแล้ว

หลงเซียวพูดถูก หากการต่อสู้ครั้งนี้ยืดเยื้อต่อไป สุดท้ายแล้วฉันคงต้องแพ้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า!

ฮะ? ปราชญ์ยุทธ์?

ดวงตาของหลงเซียวเริ่มเปล่งประกายเมื่อมีลำแสงสีดำระยิบระยับปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขา

มีแรงกดดันมหาศาลในลำแสงนั้นที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง รัศมีที่น่ากลัวของมันกลืนกินสังเวียนประลองยุทธ์และบดขยี้ทุกคนด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจนหายใจไม่ออก

ในไม่ช้า หลายคนก็เริ่มทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความเจ็บปวดและความอึดอัด

แม้จะถูกรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเล่นงาน แต่เฉินผิงก็กัดฟันและกระตุ้นแสงสีทองในหมัดของเขาขึ้นมา

พลังมังกรค่อยๆ ซึมเข้าไปในกำปั้นของเขาเป็นระลอก ทำให้ขนาดของมันใหญ่ขึ้นหลายเท่า

“หมัดเซิ่งกวง..”

เฉินผิงกู่ก้องด้วยโทสะ เขาซัดหมัดออกไปจนเกิดเป็นสายลมแรงอันน่าสะพรึงที่กวาดไปทั่วสนามประลอง