หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1616

จุดชีพจรตันเถียนในร่างกายของเฉินผิงหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง และวิญญาณใหม่ของเขากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง

ในตอนแรกวิญญาณใหม่มีขนาดเล็กเท่านิ้วหัวแม่มือ ตอนนี้มันค่อยๆ ใหญ่ขึ้นและสามารถมองเห็นใบหน้าของมันได้อย่างชัดเจน

มันดูเหมือนเฉินผิงที่ตัวเล็กกว่า

เมื่อวิญญาณใหม่เติบโตขึ้น ลักษณะทางกายภาพของเฉินผิงก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ผู้จำแลงสามารถเปลี่ยนลักษณะทางกายภาพได้ตามใจต้องการ

อย่างไรก็ตาม ในยุคปัจจุบันที่พลังวิญญาณหายาก ความสามารถของผู้จำแลงในการเปลี่ยนแปลงลักษณะทางกายภาพก็เอาแน่เอานอนไม่ได้

ถึงกระนั้น เฉินผิงก็ไม่ได้สนใจที่จะเปลี่ยนแปลงลักษณะทางกายภาพของเขา สิ่งที่เขาต้องการคือพลัง เขาต้องการพลังที่แข็งแกร่งกว่านี้

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น ในขณะนั้นมีลำแสงสองสายส่องออกมาจากดวงตาของเขา

เมฆบนท้องฟ้ากระจายออกเมื่อแสงส่องผ่าน

รัศมีของเฉินผิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นนับสิบเท่า

นี่คือผลพลอยได้จากการเพิ่มระดับของการบำเพ็ญเพียร

เมื่อหลงเซียวจ้องมองเฉินผิงผู้ผ่านพ้นอสุนีบาตมาได้ สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยว

ฉันไม่สามารถเอาชนะเฉินผิงได้โดยเร็วตอนที่เขาเป็นเพียงเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุด ตอนนี้เขาผ่านอสุนีบาตมาได้สามรอบแล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะเอาชนะเขาได้

“ถอยก่อน... เร็วเข้า!” เสียงชายแก่ในหัวหลงเซียวเร่งเร้า

หลงเซียวหันหลังกลับและกำลังจะวิ่งหนี

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างนั้น เสียงของเฉินผิงก็ดังขึ้นอย่างเย็นชา “ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นฝ่ายชนะ แล้วทำไมตอนนี้แกถึงอยากจะหนี? แกบอกไม่ใช่หรือว่าวันนี้พวกเราคนใดคนหนึ่งจะต้องตาย “

หัวใจของหลงเซียวเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่รู้ว่าเฉินผิงมาอยู่ข้างหลังเขาได้ยังไงในเสี้ยววินาที

“หนีต่อไป! อย่าไปสนใจคำพูดของมัน...” เสียงชายแก่เร่งเร้าให้หลงเซียวหนี

หลงเซียวไม่หันหลังกลับและวิ่งต่อไป

“คาถาย้ายมิติ?” ริมฝีปากของเฉินผิงเผยรอยยิ้ม “แต่ดูเหมือนคาถาย้ายมิติของแกยังใช้ไม่ค่อยได้นะ”

ระหว่างที่เขาพูด เขาก็ชกอากาศด้านหน้า เกิดเป็นลำแสงสีทองส่องสว่างก่อนที่เสียงระเบิดจะดังก้องไปทั่ว

มิติบิดเบี้ยวถูกเฉินผิงทำลายในทันใด

เขาเห็นภาพหลงเซียวที่กำลังวิ่งหนีด้วยสีหน้าตื่นตระหนกอย่างชัดเจน

“ยังหนีไม่เลิกอีกเหรอ?”

เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและปรากฏขึ้นตัวต่อหน้าหลงเซียวในพริบตา จากนั้นก็ชกไปที่หน้าอกอย่างรุนแรงขณะที่แสงสีทองส่องออกมาจากกำปั้นของเขา

หลงเซียวกระอักเลือดออกมา จากนั้นเขาก็กระเด็นขึ้นไปบนฟ้า เขาอุตส่าห์วิ่งหนีเฉินผิงไปได้ไกลระยะหนึ่งแล้ว แต่หมัดของเฉินผิงก็ส่งเขากลับเข้าสู่สังเวียนประลองยุทธ์อีกครั้ง

ร่างของเขาร่วงลงสู่สังเวียนอย่างหนักหน่วงในขณะที่เขาจ้องมองไปรอบๆ ตัวด้วยความหวาดกลัวในดวงตา

ฝูงชนจ้องมองหลงเซียวด้วยความรังเกียจ บ้างก็หัวเราะเยาะเย้ยหยัน