หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1617

หลงเซียวลุกขึ้น กวาดตามองคนที่ล้อเลียนเขา

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารของเขา ทุกคนก็ปิดปากเงียบทันที การประลองยังไม่จบ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรรับประกันว่าเฉินผิงจะชนะ

ก่อนหน้านี้ เฉินผิงอยู่ในจุดเสียเปรียบแต่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ในระหว่างการต่อสู้ ถ้าหลงเซียวสบโอกาสเอาชนะเฉินผิงขึ้นมาได้ คนพวกนั้นที่หัวเราะเยาะเขาก็คงไม่รอด

เฉินผิงค่อยๆ ลอยลงมาจากกลางอากาศและร่อนลงตรงหน้าหลงเซียวอย่างมั่นคง

“ฉันบอกแล้วไงว่าแกจะหนีไปไม่ได้ พวกเราคนหนึ่งจะต้องตายในวันนี้” เฉินผิงจ้องมาที่เขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แกจะมาทำลายมิติได้ยังไง?”

ดวงตาของหลงเซียวปั่นป่วนด้วยความตื่นตระหนก คิ้วของเขาขมวดแน่น

“ฉันไม่ได้แค่จะทำลายมิติ ฉันจะทุบกะโหลกแกให้แหลก”

ด้วยเหตุนั้น เฉินผิงจึงก้าวไปข้างหน้าและเหวี่ยงกำปั้นของเขาออกไปอย่างแรง

กำปั้นของเขาเปล่งแสงสีทองเจิดจรัสขณะที่มันพุ่งไปยังหลงเซียวด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว แสงของหมัดส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

หลงเซียวหน้าซีดด้วยความตกใจ แสงสีดำเริ่มเล็ดรอดออกมาจากร่างของเขาในขณะที่เขาเตรียมจะสกัดการโจมตีของเฉินผิง

ตูม!

อย่างไรก็ตาม มันก็เปล่าประโยชน์ ท่าโจมตีของเฉินผิงทำให้แสงสีดำที่อยู่รอบๆ ร่างของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และซัดเขาจนลอยไปด้านหลัง

ขณะที่ร่างของเขาพุ่งขึ้นไปในอากาศ หลงเซียวก็กระอักเลือดออกมา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

เมื่อฝูงชนเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็ตื่นเต้นและเริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่อีกครั้ง

“ทุบมันให้ตาย! จัดการมันซะ!”

“เอาเลย เฉินผิง! อย่าปล่อยให้หลงเซียวรอดชีวิตไปได้!”

“ฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ!”

หลายคนให้กำลังใจเฉินผิงในระหว่างที่ประณามหลงเซียวอย่างพร้อมเพรียง

ขณะที่จ้าวฉวางฟังคำเยาะเย้ยของพวกเขา นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายความดูถูกเหยียดหยาม พวกกระจอกจอมปลิ้นปล้อน พวกเขาก็แค่อยู่ข้างคนที่แข็งแกร่งที่สุด!

หลงเซียวโกรธมากหลังจากได้ยินคำสาปแช่งของฝูงชน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

พลั่ก!

เขารู้สึกเหมือนตัวเองมาเสียเที่ยว เขานึกภาพไว้แล้วและยังเชื่อว่าเฉินผิงจะชนะด้วยซ้ำ

“อ๊าก!”

หลงเซียวส่งเสียงคำรามกึกก้อง เขาอยากจะหาที่ระบายความโกรธ

แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีความสามารถแม้แต่จะไปต่อกรกับเฉินผิง

เขาไม่อาจรับได้ว่าความสามารถของพวกเขาห่างชั้นกันเกินไป

“ใจเย็นๆ แกต้องใจเย็นไว้ก่อน เรายังมีโอกาส...” เสียงชายแก่ในหัวของหลงเซียวยังคอยกระตุ้น

ทันทีที่มันหยุดพูด ร่างเงาสีดำก็ดิ้นพราดๆ ออกมาจากร่างของหลงเซียว

ร่างเงาแต่ละตัวที่โผล่ออกมาจากตัวเขาเปล่งรัศมีที่แข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

หลงเซียวมองดูร่างเงาเริ่มแบ่งตัว เขานิ่งอึ้ง

นั่นมันตัวบ้าอะไร?