หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1618

“เจ้าพวกนี้คือวิญญาณแค้นของคนที่โดนแกดูดกลืนพลัง ตอนนี้แกจงทำตามที่ฉันบอกและโจมตีเขาซะ” เสียงชายแก่ในหัวของเขาสั่งหลงเซียว

หลงเซียวกู่ร้องเสียงดังและพุ่งเข้าหาเฉินผิงราวกับว่าเขากำลังข้ามมิติ

เมื่อเขาเคลื่อนไหว ร่างเงาก็เคลื่อนไหวตามเขา

เขาถูกฝูงร่างเงาจำนวนมากบดบังจนมิด

รัศมีนั้นยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ร่างเงาแต่ละตัวเสริมพลังให้กับการโจมตีของเขา

ทันใดนั้นก็เกิดการระเบิดของพลังครั้งใหญ่ ร่างเงาหลอมรวมกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่และแนบติดกับร่างของหลงเซียว

เฉินผิงมองดูอย่างเงียบๆ ขณะที่หลงเซียวพุ่งเข้ามาโจมตีเขา

เขาเพียงยืนนิ่งพร้อมทำหน้าเฉยเมย

เมื่อหลงเซียวมาถึงตรงหน้าเขา เฉินผิงก็กำหมัดแน่น แสงสีทองสว่างวาบขณะที่เขาเหวี่ยงหมัด

เขารู้ว่ายามต้องเผชิญกับพลังอันเป็นที่สุด ลูกเล่นอลังการทั้งหมดย่อมไร้ความหมาย

แสงสีทองเจิดจ้าแผ่ออกมาจากกำปั้นของเขา พลังที่ท่วมท้นจากการโจมตีนั้นแผ่ไปทั่วสังเวียนประลองยุทธ์อย่างรวดเร็ว

แม้แต่ภูเขาที่อยู่ใกล้ๆ ก็สั่นสะเทือนอย่างควบคุมไม่ได้ภายใต้พลังมหาศาล ทำให้เกิดเสียงดังกึกก้อง

หลงเซียวขมวดคิ้ว เขาสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งที่อันตรายกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงเกิดขึ้นในใจของเขา จนเขาทำอะไรไม่ถูก

เฉินผิงทำให้เขากลัวจนยอมจำนน

“ไอ้ขยะไร้ประโยชน์”

เสียงชายแก่สบถเหยียดหยาม มันเองก็รู้สึกถึงความกลัวที่อยู่ในใจของหลงเซียว

หลังจากวิญญาณตะโกนด้วยความโกรธ เงาที่อยู่บนร่างของหลงเซียวก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งและเข้าล้อมรอบเฉินผิง

ตอนนั้นหลงเซียวตระหนักว่าเขาไม่ใช่คนที่จะทำการโจมตี เขาเป็นเพียงเหยื่อล่อ

กำปั้นของเฉินผิงอัดเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง กระดูกของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดกระจายไปในอากาศ

แต่ในขณะเดียวกัน เงานั้นก็พันรอบตัวเฉินผิงเอาไว้และพยายามจะกลืนกินเขา