หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1632

“มีเรื่องอะไรให้คุยด้วยเหรอ?” เฉินผิงถาม

“ผมไม่รู้ ผมเป็นแค่คนส่งข่าว” คนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ส่ายหัว

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่คิ้วของเขาชิดกัน ปราณสัมผัสของเขาก็ลอบเข้าไปในจิตใจของคนส่งสารจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

จากการใช้ปราณสัมผัสของเขา เขาก็พบว่าชายคนนั้นไม่ได้โกหก เมื่อแน่ใจแล้ว เฉินผิงก็ถอนปราณสัมผัสออกแล้วโบกมือให้ปล่อยตัวชายคนนั้น

“นายท่าน การที่จู่ๆ หนิงจื้อส่งคำเชิญมาอาจจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือเปล่า?” ซูฉางเซิงถาม

“ต้องเป็นกับดักแน่ๆ หนิงจื้อเป็นคนเจ้าเล่ห์มาตลอด เขาพยายามหลอกลวงคนอื่นอยู่เสมอ อย่าได้เชื่อคำพูดของเขาเด็ดขาด!” จ้าวลี่กั๋วแทรกขึ้น

เฉินผิงนิ่งเงียบในขณะที่คิ้วของเขายังคงขมวดแน่น ดูเหมือนเขาจะกำลังใช้ความคิดหนัก

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินผิงก็ถอนหายใจ "ผมจะไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ผมจะไปดูด้วยตัวเองว่าหนิงจื้อจะซ่อนกลอุบายอะไรไว้"

เฉินผิงตัดสินใจตอบรับคำเชิญ ท้ายที่สุดแล้วซูอวี่ฉีก็อยู่ในกำมือของพวกเขา เฉินผิงเองก็รู้ดีว่าหนิงจื้อเป็นคนร้ายกาจ ถ้าเฉินผิงปฏิเสธคำเชิญ เขาอาจลงไม้ลงมือกับซูอวี่ฉีก็ได้ ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงไม่ค่อยอยากให้เรื่องนั้นกลายเป็นจริงขึ้นมา

“เฉินผิง นายต้องระวังตัว ฉันเคยได้ยินเรื่องของหนิงจื้อเหมือนกัน เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์…” หลงอู่อดไม่ได้ที่จะเตือนเฉินผิง

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณหลง เมื่อเผชิญกับพลังอันเป็นที่สุด กลอุบายใดๆ ย่อมไม่เป็นผล!”

เฉินผิงเริ่มออกเดินทางไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยรอยยิ้ม

ในระหว่างนั้น หนิงจื้อก็เตรียมพร้อมทันทีที่ได้ข่าวว่าเฉินผิงกำลังมา

คทาวางอยู่ข้างมือของเขา มีคนหลายสิบคนยืนอยู่ทั่วทุกมุมของห้องโถง และทุกคนเป็นเจ้ายุทธ์!

ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าซูอวี่ฉีมีบทบาทสำคัญในพลังอันยิ่งใหญ่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

แม้ว่าคทาจะอยู่ในมือของเขา แต่หนิงจื้อก็ยังเคร่งเครียดเรื่องการเผชิญหน้า

มีคลื่นรัศมีขนาดใหญ่เปล่งออกมาจากคทา

เฉินผิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ดูเหมือนหนิงจื้อจะเตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว

ขณะเดียวกัน หนิงจื้อสังเกตเห็นว่าคทานั้นดึงดูดความสนใจของเฉินผิง มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาลุกขึ้น "เฉินผิง มาซะที! เชิญนั่งลงก่อน นายอยากได้ชาสักแก้วไหม"

ภายในไม่กี่วินาทีหลังจากหนิงจื้อสั่ง ก็มีคนเอาชามาให้เฉินผิง

เฉินผิงไม่ใส่ใจกับพิธีรีตองและนั่งลงตรงข้ามหนิงจื้อทันที “ทำไมนายถึงอยากเจอฉัน? พูดมาซะ ฉันยุ่งมาก”

ท่าทีของเฉินผิงทำให้หนิงจื้อเดือดดาลขึ้นในทันที อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่กล้าระเบิดอารมณ์ หนิงจื้อแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างยากเย็น “ฉันขอให้นายมาที่นี่ก็เพื่อหารือเรื่องความเป็นไปได้ของการผูกไมตรี เป็นสหายกันย่อมดีกว่าสร้างศัตรูคนใหม่ ทิ้งอดีตอันเลวร้ายระหว่างนายกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไว้ข้างหลัง เราควรปล่อยวางความเกลียดชังที่เรามีต่อกันและกัน"

เฉินผิงมองไปที่หนิงจื้อโดยไม่พูดอะไร ทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้า ระยะห่างระหว่างหนิงจื้อกับตัวเขาลดลง ทำเอาฝ่ายหลังกลัวขึ้นมา