“มีเรื่องอะไรให้คุยด้วยเหรอ?” เฉินผิงถาม
“ผมไม่รู้ ผมเป็นแค่คนส่งข่าว” คนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ส่ายหัว
เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่คิ้วของเขาชิดกัน ปราณสัมผัสของเขาก็ลอบเข้าไปในจิตใจของคนส่งสารจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้
จากการใช้ปราณสัมผัสของเขา เขาก็พบว่าชายคนนั้นไม่ได้โกหก เมื่อแน่ใจแล้ว เฉินผิงก็ถอนปราณสัมผัสออกแล้วโบกมือให้ปล่อยตัวชายคนนั้น
“นายท่าน การที่จู่ๆ หนิงจื้อส่งคำเชิญมาอาจจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือเปล่า?” ซูฉางเซิงถาม
“ต้องเป็นกับดักแน่ๆ หนิงจื้อเป็นคนเจ้าเล่ห์มาตลอด เขาพยายามหลอกลวงคนอื่นอยู่เสมอ อย่าได้เชื่อคำพูดของเขาเด็ดขาด!” จ้าวลี่กั๋วแทรกขึ้น
เฉินผิงนิ่งเงียบในขณะที่คิ้วของเขายังคงขมวดแน่น ดูเหมือนเขาจะกำลังใช้ความคิดหนัก
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินผิงก็ถอนหายใจ "ผมจะไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ผมจะไปดูด้วยตัวเองว่าหนิงจื้อจะซ่อนกลอุบายอะไรไว้"
เฉินผิงตัดสินใจตอบรับคำเชิญ ท้ายที่สุดแล้วซูอวี่ฉีก็อยู่ในกำมือของพวกเขา เฉินผิงเองก็รู้ดีว่าหนิงจื้อเป็นคนร้ายกาจ ถ้าเฉินผิงปฏิเสธคำเชิญ เขาอาจลงไม้ลงมือกับซูอวี่ฉีก็ได้ ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงไม่ค่อยอยากให้เรื่องนั้นกลายเป็นจริงขึ้นมา
“เฉินผิง นายต้องระวังตัว ฉันเคยได้ยินเรื่องของหนิงจื้อเหมือนกัน เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์…” หลงอู่อดไม่ได้ที่จะเตือนเฉินผิง
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณหลง เมื่อเผชิญกับพลังอันเป็นที่สุด กลอุบายใดๆ ย่อมไม่เป็นผล!”
เฉินผิงเริ่มออกเดินทางไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยรอยยิ้ม
ในระหว่างนั้น หนิงจื้อก็เตรียมพร้อมทันทีที่ได้ข่าวว่าเฉินผิงกำลังมา
คทาวางอยู่ข้างมือของเขา มีคนหลายสิบคนยืนอยู่ทั่วทุกมุมของห้องโถง และทุกคนเป็นเจ้ายุทธ์!
ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าซูอวี่ฉีมีบทบาทสำคัญในพลังอันยิ่งใหญ่ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้
แม้ว่าคทาจะอยู่ในมือของเขา แต่หนิงจื้อก็ยังเคร่งเครียดเรื่องการเผชิญหน้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...