หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1633

“ปล่อยวางความเกลียดชัง?” ริมฝีปากของเฉินผิงโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ “ฉันฆ่าพ่อของนายและยังทำลายล้างตระกูลหนิงจนหมดสิ้น นายจะปล่อยวางความเคียดแค้นนั้นได้จริงหรือ?”

เมื่อหนิงจื้อได้ยินคำพูดนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นเทา

ไม่มีทางที่เขาจะละทิ้งความเคียดแค้นที่มีต่อฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเขา!

"ควบคุมอารมณ์ของแกเอาไว้ เขาตั้งใจจะปั่นหัวแก" วิญญาณคอยเตือนหนิงจื้อไม่หยุด

หนิงจื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้เฉินผิงอีกครั้ง “ทั้งหมดนั้นเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ฉันแค่อยากจะตั้งสมาธิไปที่การฝึกวิชาเพื่อเพิ่มความสามารถของตัวเอง ฉันเลิกคิดที่จะแก้แค้นไปนานแล้ว การแก้แค้นมีแต่จะหมุนวนเป็นวงจรไม่รู้จบ ต่อให้ฉันจะล้างแค้นสำเร็จ การฆ่านายก็ไม่ได้ทำให้ครอบครัวของฉันฟื้นคืนมา"

สีหน้าผ่อนคลายบนใบหน้าของหนิงจื้อไม่แสดงร่องรอยของความเจ็บปวดระทมทุกข์ที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในขณะนั้น

เมื่อกวาดตามองหนิงจื้อจากหัวจรดเท้า เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกชื่นชมหนิงจื้อขึ้นมาอีกครั้ง ความอดทนของฝ่ายหลังนั้นเกินความคาดหมายของเขา

“ถ้านายอยากจะหารือเรื่องการสงบศึก ฉันก็ไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ แต่ก่อนอื่น นายต้องแสดงความจริงใจของนาย” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็นขณะที่เขาจัดท่านั่งใหม่

"แน่นอน เราจริงใจอยู่แล้ว ไม่ว่านายจะอยากได้อะไรก็บอกเรามา" หนิงจื้อรีบตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่พลิกผัน

"แฟนของฉันถูกจับเป็นตัวประกันโดยสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มานาน ปล่อยตัวเธอเดี๋ยวนี้และแสดงความจริงใจในฐานะพันธมิตร"

เฉินผิงใช้โอกาสนี้พยายามช่วยซูอวี่ฉี

ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเฉินผิง หนิงจื้อก็ขมวดคิ้ว "เฉินผิง ฉันแน่ใจว่านายรู้ว่ามีกองกำลังที่ทรงพลังอยู่เบื้องหลังสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แม้จะอยู่ในฐานะประธานขอ สมาพันธ์ ฉันก็เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง! ฉันไม่สามารถอนุญาตให้ปล่อยตัวแฟนของนายได้ แต่ยังไงก็ตาม ฉันรับปากนายได้ว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีที่สุด!”

โทสะของเฉินผิงพุ่งทะยานขึ้นทันทีที่เขาได้ยิน “แล้วยังจะคุยอะไรกันอีก? พวกแกใช้เลือดสดๆ ของแฟนฉันเพื่อฝึกวิชาให้เหล่ายอดฝีมือของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แล้วแกยังกล้ามาบอกฉันว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีที่สุดงั้นเหรอ? ถ้าฉันขังแกแล้วรีดเลือดจากแกทุกวัน ฉันพูดได้ไหมล่ะว่าแกกำลังได้รับการปฏิบัติอย่างดีที่สุด?"

เจตจำนงสังหารปรากฏขึ้นในดวงตาที่เบิกกว้างของเฉินผิง

สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จัดการประลองทุกปี พวกเขาย่อมมีพื้นที่เพียงพอสำหรับจัดการประลอง

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็หยุดฝีเท้าและหันกลับมา "ฉันขอเลือกซากปรักหักพังโบราณที่นายพูดถึงได้ใช่ไหม?"

"แน่นอน!" หนิงจื้อพยักหน้า

"เอาล่ะ งั้นฉันจะเลือกที่ตั้งของซากปรักหักพังโบราณสักแห่ง"

เฉินผิงนั่งลงอีกครั้ง

หัวใจของหนิงจื้อท่วมท้นด้วยความยินดี โดยไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาสั่งให้คนนำคัมภีร์ที่หน้าปกถูกดึงจนขาดออกมา ดูจากสภาพของมันแล้ว มันคงผ่านความเปลี่ยนแปลงมามากมาย