หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1641

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน

ด้วยความช่วยเหลือของยาและสมุนไพร หานฉิงเอ๋อร์ก็เกือบจะหายดีแล้ว

เธอจึงไปหาเฉินผิงเพื่อขอบคุณเขา

“ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ เพราะพ่อแม่ของฉันคงเป็นห่วง” เธอบอกเฉินผิง

“ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านไหม?” เฉินผิงถาม

ที่เขาพูดเพียงเพราะเขาอยากจะรู้ว่าหานฉิงเอ๋อร์มาจากไหน และตัวตนของเธอเป็นใคร

อย่างไรก็ตาม เขากลัวว่าเธอจะไม่พอใจ ก็เลยไม่ได้ถามออกไปตรงๆ

หานฉิงเอ๋อร์ส่ายหัว “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของฉัน แต่ฉันไม่สามารถเปิดเผยให้คุณรู้ได้ คุณรู้แค่ชื่อของฉันก็พอ ฉันชื่อหานฉิงเอ๋อร์ คุณชื่ออะไร?”

“ผมชื่อเฉินผิง” เฉินผิงแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

“ตกลง ฉันจะจำชื่อคุณไว้ ถ้าฉันมีโอกาส สักวันฉันจะตอบแทนน้ำใจของคุณ”

ว่าแล้วหานฉิงเอ๋อร์ก็ควักอัญมณีแวววาวออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วส่งให้เฉินผิง

"ฉันได้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ถือซะว่าเป็นสัญลักษณ์แทนคำขอบคุณ!" เธอพูดและมอบอัญมณีให้เฉินผิง

ในตอนแรกเฉินผิงต้องการที่จะปฏิเสธของขวัญของเธอ แต่อัญมณีนั้นไม่ได้ดูมีเอกลักษณ์หรือดูมีราคาแพง เขาจึงยอมรับมันไว้โดยง่าย

เขาไม่รู้ว่าอัญมณีนี้จะช่วยชีวิตเขาไว้ในอนาคตอันใกล้

“มาเถอะ ผมจะไปส่งคุณออกจากจิงตู”

ตอนนี้เฉินผิงค่อนข้างแน่ใจว่าหานฉิงเอ๋อร์ไม่ได้มาจากจิงตู

หานฉิงเอ๋อร์พยักหน้า เธอเดินตามเฉินผิงออกจากบ้านตระกูลหลงและเดินไปตามถนนของจิงตู

ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นในใจของหานฉิงเอ๋อร์ เมื่อเธอสังเกตดูเมืองที่พลุกพล่าน

เฉินผิงรู้สึกว่าท่าทีของหานฉิงเอ๋อร์แปลกไป ทำไมหานฉิงเอ๋อร์ถึงดูลังเลที่จะออกจากเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงและฝูงชนที่พลุกพล่าน? ทุกอย่างดูเป็นเรื่องใหม่สำหรับเธอ เธอเป็นเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์หรือยังไง?

ทันใดนั้น หานฉิงเอ๋อร์ก็ขมวดคิ้วและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว "หยุดนะ!"

พวกเขาทำตามคำสั่งของเธอ รัศมีที่สะกดเฉินผิงเลือนหายไป ในที่สุดเฉินผิงก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

“คุณหนูหาน ช่วยตามเรากลับไปด้วย” ชายคนหนึ่งพูดกับหานฉิงเอ๋อร์อย่างสุภาพ

หานฉิงเอ๋อร์ผงกหัว จากนั้นเธอก็หันไปหาเฉินผิงและพูดว่า "ขอบคุณนะ เฉินผิง"

ใบหน้าของเฉินผิงไร้ความรู้สึก ในขณะที่เขายังคงเสียใจที่รู้ว่ายังมีใครบางคนสามารถหยุดไม่ให้เขาเคลื่อนไหวได้

แม้ว่าหานฉิงเอ๋อร์จะไปกับคนพวกนั้นแล้ว เฉินผิงยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความมึนงง

เขากลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน

“พวกเขาแข็งแกร่งมาก ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ในโลก” เฉินผิงพึมพำขณะที่เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่หานฉิงเอ๋อร์จากไป

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้รู้อะไรเลย