หลังจากเก๋อฝูไห่พูดอย่างนั้น ดูเหมือนเฉินผิงจะเข้าใจเจตนาของเขา
ไม่น่าแปลกใจที่เก๋อเจียอี๋เข้ามาในห้องของฉันกลางดึก มันถูกวางแผนไว้แต่แรก
เฉินผิงจะต้องเป็นสมาชิกของครอบครัวตระกูลเก๋อเสียก่อน หากเขาต้องการเข้าไปในที่ดินของตระกูล
ถ้าเขาได้ร่วมหอลงโลงกับเก๋อเจียอี๋ เขาจะถือเป็นสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาทันที เมื่อกลายเป็นครอบครัวเดียวกันกับพวกเขาแล้ว การเข้าสู่ที่ดินของตระกูลเก๋อของเขาก็จะได้รับการยอมรับ
แต่เก๋อฝูไห่ไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วเฉินผิงไม่ได้ทำอะไรกับเก๋อเจียอี๋เมื่อคืนนี้
เธอไม่ได้บังคับให้เขาทำในสิ่งที่เธอต้องการ โดยแลกกับรางวัลในการไปยังที่ดินของตระกูลของเธอ สำหรับเฉินผิงแล้ว ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจและพยายามที่จะเอาชนะใจเขาจริงๆ
"คุณเก๋อครับ เราควรไปได้แล้ว ผมแทบรอไม่ไหวแล้ว!" เฉินผิงกระตุ้นเก๋อฝูไห่
เฉินผิงกลัวว่าเก๋อฝูไห่จะไม่ยอมพาเขาไปยังที่ดินของตระกูลเก๋อ ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้นอนกับเก๋อเจียอี๋
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณใจร้อนนัก เราก็ไปกันเถอะ”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็โบกมือเบาๆ ทันใดนั้นก็เกิดลำแสงก็ห่อหุ้มร่างกายของพวกเขา
เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่านั่นคือคาถาย้ายมิติ ดูเหมือนว่าเก๋อฝูไห่จะเชี่ยวชาญคาถานั้น
เมื่อเกิดแสงสว่างวาบเฉินผิงก็หลับตาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาพบว่าตอนนี้พวกเขาได้ออกมาสู่ดินแดนอันรกร้างว่างเปล่า
“นี่... นี่คืออาณาจักรลับอย่างนั้นหรือครับ? สำหรับผมแล้วมันดูไม่ต่างอะไรกับโลกมนุษย์เลยนะครับ” เฉินผิงอุทานขณะที่เขามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น
เก๋อฝูไห่มองไปที่เฉินผิงก่อนจะหัวเราะเบาๆ และพูดขึ้น "เรายังไม่ได้อยู่ในอาณาจักรลับหรอกนะ คาถาย้ายมิติสามารถใช้ได้ในมิติเดียวกันเท่านั้น เนื่องจากอาณาจักรลับไม่ได้อยู่ในมิติเดียวกับโลกมนุษย์ใบนี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะย้ายมิติโดยตรงไปยังอาณาจักรลับได้ แล้วนับประสาอะไรกับการพาคนอื่นเข้ามา"
เมื่อได้ยินคำอธิบายของเขา เฉินผิงหน้าแดงด้วยความเขินอาย
อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงเดินทางต่อไป เฉินผิงยังคงติดตามเก๋อฝูไห่ต่อไประยะหนึ่งก่อนจะถึงเชิงเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...