"ชุยจื้อหย่วน ให้เฉินผิงมาหาผมที่ห้องทำงานหน่อย..."
สิงจวินยกหูโทรศัพท์ภายในขึ้นมาแล้วโทรหาชุยจื้อหย่วน!
ชุยจื้อหย่วนที่ยังโมโหอยู่ในห้องทำงาน ก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้รับโทรศัพท์จากสิงจวิน!
“จื้อหย่วน ผู้จัดการสิงเรียกเฉินผิงไปทำอะไร?”
ซุนเสี่ยวเหมิงถาม
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!” ชุยจื้อหย่วนขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมาตลอด!
“ผู้จัดการสิงไม่ได้จะมอบหน้าที่ทั้งหมดให้กับเฉินผิงหรือ ผมมองออกนานแล้วว่า เฉินผิงมีความเกี่ยวข้องกับผู้จัดการสิง ไม่เช่นนั้นเรื่องดีๆเช่นนี้จะมอบให้เฉินผิงได้อย่างไร!”
ซุนเสี่ยวเหมิงพูดด้วยความโมโหและไม่พอใจมาก!
“หยุดโวยวายได้แล้ว ฉันรำคาญ!”
ชุยจื้อหย่วนจ้องไปที่ซุนเสี่ยวเหมิงจากนั้นเดินออกจากห้องทำงานไปที่โต๊ะทำงานของเฉินผิงและพูดว่า "เฉินผิงผู้จัดการสิงให้คุณไปที่ห้องทำงานของเขา น่าจะเป็นเพราะเรื่องสัญญา พอคุณไปถึงที่นั้นแล้วคุณจะรู้ว่าควรจะพูดอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะผมกับเสี่ยวเหมิงได้เก็บกวาดไว้ให้เรียบร้อยก่อนแล้วคุณจะสามารถเซ็นสัญญา ได้อย่างง่ายดายไหม?
เฉินผิงเหลือบมองชุยจื้อหย่วน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยและหัวเราะเยาะออกมา แต่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ลุกขึ้นและจากไป!
เมื่อเห็นท่าทางนั้นของเฉินผิง ชุยจื้อหย่วนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "อะไรกัน ถ้าไม่ใช่ว่าเสี่ยวเหมิงเป็นคนแนะนำคุณเข้ามา คุณจะสามารถอยู่ที่บริษัทนี้ได้เหรอ กล้ามาต่อกรกับผม ผมจะทำให้คุณเสียใจในไม่ช้าก็เร็ว..."
...
ณ ห้องทำงานของสิงจวิน หลังจากที่เฉินผิงมาถึง เลขาฯต้องการรายงาน แต่เฉินผิงกลับผลักประตูและเดินเข้าไปเลย เลขาฯก็ขวางไว้ไม่ได้!
“คุณสิง เขา...เขาฝ่าเข้ามา!”
เลขาฯตกใจมากจึงรีบอธิบายให้สิงจวิน
สิงจวินมองไปที่เฉินผิงและโบกมือไปทางเลขาฯ “คุณออกไปเถอะ ถ้าผมไม่ได้สั่ง ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เลขาสาวก็พยักหน้าแล้วออกไป ปิดประตู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...