หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1681

หลังจากได้ยินคำพูดของเก๋อฝูไห่ เฉินผิงรู้สึกว่าเขาควรจะเริ่มวางแผนได้แล้ว

“ประมุขเก๋อ ผมจะจดจำคำพูดของคุณให้ขึ้นใจและผมจะพิจารณาเรื่องการก่อตั้งสำนักก็แล้วกัน” เขากล่าวกับเก๋อฝูไห่

“คุณเฉิน ตระกูลเก๋อยินดีที่จะจัดหาสิ่งที่คุณต้องการมาให้” เก๋อฝูไห่ตอบ

“เอาล่ะครับ ถ้าผมต้องการอะไรล่ะก็ผมจะมาหาคุณเอง ยังมีเรื่องอื่นที่ผมต้องไปสะสางอีก งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ”

จากนั้นเฉินผิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปพร้อมกับเก๋ออยู่หาน

เขากำลังมุ่งหน้าไปที่หุบเขายาพลางนึกหาวิธีที่จะรักษาเก๋ออยู่หานให้ได้

ระหว่างการเดินทางไปที่นั่น เขาก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของเก๋อฝูไห่

การฟื้นคืนพลังวิญญาณ... การเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ขนานใหญ่...การปรากฎตัวของตระกูลที่มีชื่อเสียงทั้งหลายที่ปลีกตัวสันโดษ...

เฉินผิงไม่รู้ว่าเรื่องพวกนั้นจะส่งผลกับเขาหรือเปล่า แต่สิ่งที่สำคัญสำหรับเขาที่สุดในตอนนี้ก็คือรักษาเก๋ออยู่หานแล้วช่วยซูอวี่ฉีออกมา

เมื่อมาถึงหุบเขายาพร้อมกับเก๋ออยู่หาน เขาก็ตรงเข้าไปหาซูฉางเซิงทันที

ถ้าหากหุบเขายาไม่มียาที่สามารถรักษาเก๋ออยู่หานได้ ฉันคงต้องหาวิธีอื่น แม้ว่าการกลั่นยาของหุบเขายาจะยอดเยี่ยมที่สุดในยุทธภพก็ตามที

“เจ้าหุบเขา เธอเหลือเพียงวิญญาณและอายตนะเดียวแล้วเธอจะฟื้นคืนชีพได้ยังไงกัน? ต่อให้เธอใกล้จะสิ้นลมเต็มที ตราบใดที่วิญญาณและอายตนะของเธอยังครบถ้วนสมบูรณ์ก็ย่อมรักษาได้ แต่หากไม่ใช่เพราะเรื่องที่วิญญาณและอายตนะทั้งหมดของเธอสูญสลายไปแล้วก็คงไม่เป็นไรหรอก ผมเกรงว่ายาจะไม่สามารถทำให้เธอฟื้นคืนชีพได้ การคืนชีพให้เธอก็เท่ากับว่ากำลังไปเยือนโลกหลังความตายเพื่อช่วงชิงวิญญาณและอายตนะกลับมาจากมัจจุราช นั่นก็คือสิ่งที่วิชาการกลั่นยาไม่สามารถทำได้” ซูฉางเซิงกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจหลังจากตรวจร่างกายของเก๋ออยู่หานดูแล้ว

เฉินผิงเองก็เป็นนักกลั่นยาเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าซูฉางเซิงกำลังพูดถึงอะไร แต่กระนั้นเขาก็อยากจะลองดู ถ้าหากยาช่วยเธอไม่ได้ ฉันคงไม่มีทางเลือกนอกจากไปหาหูหม่าซือเพื่อถามเรื่องคาถาเวทย์กับเขา

“อนิจจา ดูเหมือนว่าฉันคงต้อองคิดหาวิธีอื่นเสียแล้ว” เฉินผิงถอนหายใจ

“เจ้าหุบเขา คุณมีตำรากลั่นยาไม่ใช่เหรอ? คุณลองอ่านดูคร่าวๆ สิเผื่อจะมีวิธีทำให้เธอฟื้นคืนชีพได้” ซูฉางเซิงเอ่ยเสนอแนะ “แต่ถ้าไม่มีในตำราอีกล่ะก็ ผมเกรงว่าคงไม่มีอะไรที่พวกเราจะสามารถทำได้แล้วล่ะ”

“โอ้ คุณพูดถูก ผมลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไงกันนะ?” เฉินผิงร้องออกมาพลางตบศีรษะของตัวเอง เขาเกือบลืมเรื่องตำรากลั่นยาไปเสียแล้วสิ

ที่สำคัญที่สุดคือ เมื่อตอนที่เขาได้ตำรามา เขาก็คัดลอกตำรากลั่นยาของหุบเขายาเอาไว้แล้ว