หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1682

หนิงจื้อซึ่งอยู่ที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูมีสีหน้าเหยเก

สุดท้ายเขาก็กลายเป็นเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุดด้วยความช่วยเหลือของวิญญาณตนนั้น เมื่อนึกถึงผลสำเร็จในการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาแล้ว เขาคิดว่านอกจากเฉินผิงแล้วก็ไม่มีใครที่จะประมือกับเขาได้อีกแล้ว

ขอเพียงเฉินผิงตายไป เขาก็จะเป็นยอดฝีมือท่ามกลางยุวชนแห่งยุทธภพ

แต่จู่ๆ ก็มีหลายๆ ตระกูลที่โผล่มาจากที่ไหนก็สุดที่จะรู้ได้ อีกทั้งเหล่ายุวชนของตระกูลเหล่านั้นก็ล้วนแล้วแต่อยู่ในระดับเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุดกันทั้งนั้น

ช่างเป็นการจู่โจมที่หนิงจื้อไม่อาจยอมรับได้

“ทะ... ทำไมกัน? คนพวกนี้มาจากที่ไหนล่ะเนี่ย?” เขาแผดเสียงร้องพลางขว้างปาข้าวของเพื่อระบายโทสะของตนเอง

ทันใดนั้นน้ำเสียงแหบพร่าของวิญญาณตนนนั้นก็ดังก้องในหัวของหนิงจื้อ “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แกคิดจริงๆ เหรอว่าตัวเองจะยืนอยู่เหนือทุกคนได้น่ะ? ช่างน่าตลกเสียจริง!”

“นายท่าน คุณหมายความว่ายังไงกันแน่? คุณจะบอกผมว่าพลังของพวกเราสองคนรวมกันก็ยังไม่เพียงพอที่จะครองยุทธภพได้อีกงั้นรึ?” หนิงจื้อถามพลางขมวดคิ้ว

วิญญาณในตัวเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดซึ่งมีชีวิตอยู่มากว่าพันปีแล้ว เขามีคนเช่นนั้นคอยช่วยเหลืออยู่จึงคิดว่าต่อให้ต้องยึดครองยุทธภพก็ไม่น่าจะมีปัญหาเลย

“ฮ่าฮ่า! ช่างน่าขันสิ้นดี! ถ้าหากฉันมีพลังขนาดนั้น ทำไมฉันต้องมาอยู่ในร่างของแกด้วยเล่า? ฉันเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น แต่แกกลับมีแผนการใหญ่โตถึงขั้นคิดจะครองยุทธภพ คำทำนายกำลังจะกลายเป็นความจริงแล้ว เมื่อถึงเวลาแกก็จะได้รู้ว่าพวกเราสองคนก็ไม่ต่างอะไรจากพวกมดปลวกในลิขิตเลย!”

วิญญาณตนนั้นหัวเราะเสียงดังลั่น แต่กลับได้ยินแววเศร้าโศกในเสียงหัวเราะของมัน

“นายท่าน คำทำนายอะไรงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หนิงจื้อเอ่ยด้วยความสับสน

เขาไม่รู้ว่าวิญญาณตนนั้นพูดถึงเรื่องอะไร

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณชี่ก็ขมวดคิ้ว เขายับยั้งแผนการเข้ามาในประเทศของตระกูลวาตานาเบะตลอดเวลาที่ผ่านมา มิฉะนั้นมือสังหารพวกนั้นจึงพยายามลอบสังหารเฉินผิงโดยไม่หยุดหย่อน

แน่นอนว่าสิ่งที่เกินกว่าความคาดหมายของเขาก็คือ ตระกูลวาตานาเบะได้เปลี่ยนวิธีของตนเอง

“ในเมื่อพวกมันเข้ามาผ่านเส้นทางหลัก พวกเราก็ปล่อยให้พวกมันเข้ามาเถอะ แต่ก็ยังต้องคอยจับตามองพวกมันเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ตรวจสอบสมาชิกทุกคนที่เข้ามาปฏิบัติภารกิจด้วยล่ะ” คุณชี่สั่งการ

“รับทราบครับ!” สิงจวินผงกศีรษะ

เมื่อเดินออกไปแล้ว คุณชี่ก็ลืมตาขึ้นเผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“เฉินผิง ผมเกรงว่านับแต่บัดนี้เป็นต้นไปผมจะช่วยคนได้ไม่มากนัก เส้นทางที่เหลือคุณคงต้องพึ่งพาตัวเองแล้ว” เขาเอ่ยพึมพำกับตนเอง