หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1683

นับตั้งแต่เฉินผิงเริ่มรอคอยให้ซูฉางเซิงกลับมาที่หุบเขายาพร้อมเครื่องยาสมุนไพร ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว

แต่ละวันที่ผ่านไปทำให้เขารู้สึกราวกับปีหนึ่ง

โชคดีที่กู่หลิงเอ๋อร์ทิ้งทิวเขาเก้าหมื่นลี้เอาไว้ในหุบเขายา

ดังนั้นเขาจึงสามารถฉวยโอกาสที่จะใช้ทิวเขาเก้าหมื่นลี้เพื่อฝึกบำเพ็ญฌาน

เฉินผิงคลี่ทิวเขาเก้าหมื่นลี้แล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสเข้ามาในภาพวาดเช่นเดียวกับทุกวัน

สายลมเย็นยะเยือกร้องคำรามอยู่ภายในภาพวาด แต่สายลมเย็นที่กำลังกัดกินกลับไม่นับเป็นอะไรเลยเมื่อเทียบกับพลังวิญญาณอันหนาแน่นในบริเวณดังกล่าว

แต่เฉินผิงกลับไม่ได้ดำดิ่งสู่การฝึกบำเพ็ญฌานทันทีที่เขาได้เข้าไปในภาพวาด

จริงๆ แล้ว เขาเคยใช้ภาพวาดเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ก่อนจะมอบให้แก่กู่หลิงเอ๋อร์กับเสี่ยวหรู

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ค่อยจะเข้าใจว่ามันทำงานยังไง

ทุกครั้งที่เขาได้เข้าไป ภาพฉากต่างๆ ก็เข้ามาทักทายตัวเขา ตอนนั้นเขานึกไม่ออกเลยว่าผู้สร้างจะต้องฝีมือเก่งฉกาจสักเพียงใดจึงจะใช้คาถาย้ายมิติบนภาพวาดได้

เฉินผิงค่อยๆ เดินลงมาตามเส้นทางที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ จากนั้นไม่นานก็ตระหนักได้ว่าไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากหิมะและหิมะ

ขณะที่เขากำลังจะหยุดเดินและเริ่มฝึกบำเพ็ญฌาน เขาก็เห็นหมอกควันที่กำลังลอยขึ้นฟ้าห่างจากเขาออกไปไม่ไกลนัก

“มีคนอยู่ที่นี่ไหม?” เฉินผิงพึมพำด้วยความประหลาดใจ “นี่คือโลกที่แท้จริงงั้นรึ?”

จากนั้นเขาก็รีบมุ่งหน้าไปทางหมอกควันที่กำลังลอยขึ้นมา ตอนที่เขาเข้ามาใกล้มากๆ จึงรู้ว่าหมอกควันก็คือไอน้ำจากบ่อน้ำพุร้อน

บ่อน้ำพุร้อนกลางแดนหิมะงั้นเหรอ?นี่มันช่างแปลกพิลึกชะมัดเลย!

เฉินผิงจ้องมองไปที่บ่อน้ำพุร้อนสักพัก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็อดใจไม่ไหวที่จะถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่ในบ่อน้ำพุร้อน

อย่างไรเสียก็ไม่มีใครอยู่แถวนั้น มิหนำซ้ำเขายังเป็นคนสร้างมิติขึ้นมาเอง ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเขาในสภาพเช่นนั้น