หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1684

“พี่ชิวจวี๋ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้กันนะ?” หานฉิงเอ๋อร์กล่าวพลางขมวดคิ้ว “ดูเหมือนว่าฉันจะสามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายของเฉินผิงได้ที่นี่”

ชิวจวี๋หัวเราะก่อนจะพูดว่า “คุณหนูหาน อย่างี่เง่าไปเลย จะมีคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? ต่อให้มีคนมาก็คงไม่ใช่เฉินผิงหรอก ตั้งแต่คุณกลับมาก็เอาแต่พูดถึงเฉินผิงอยู่ตลอด คุณคงไม่ตกหลุมรักเขาหรอกใช่ไหม? ฉันหวังว่าคุณจะจำเอาไว้ว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาสามัญจากโลกมนุษย์ เขาไม่เหมาะกับคุณหรอก ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็หมั้นหมายกับคุณหลี่ว์แล้วด้วย ได้โปรดอย่าหลงผิดอีกเลย”

“ใครจะไปสนใจเขากันเล่า? ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นแหละ”

ด้วยเหตุนั้น หานฉิงเอ๋อร์จึงเริ่มซึมซับพลังวิญญาณภายในบ่อน้ำพุร้อน

ย้อนกลับไปในหุบเขายา เมื่อเฉินผิงเปิดประตูก็รู้ได้ว่าซูฉางเซิงกลับมาแล้ว

“คุณซู เป็นยังไงบ้างครับ? คุณรวบรวมเครื่องยาสมุนไพรได้ครบไหม?” เฉินผิงถามพลางเลิกคิ้วด้วยความดีใจ

“เจ้าหุบเขา ผมเจอเครื่องยาสมุนไพรส่วนใหญ่แล้ว แต่ยังเหลือหญ้าป๋ายมู้ที่ผมยังหาไม่เจอจริงๆ” ซูฉางเซิงรู้สึกอึดอัดใจอย่างถึงที่สุด

เฉินผิงขมวดคิ้ว “จริงอยู่ว่าหญ้าป๋ายมู้หาพบได้ยาก เพราะมันไม่มีรากและไม่เกิดผล ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชีวิตอยู่เพียงชั่วเวลาอันสั้น การที่จะค้นหามันเจอจึงต้องใช้เวลานานมากทีเดียว”

“เจ้าหุบเขา ถ้าหากพวกเราถามเรื่องนั้นกับพวกคนจร พวกเขาก็น่าจะสามารถบอกเราได้ว่าจะหามันเจอได้ที่ไหน ผมเกรงว่าหากค้นหาด้วยตัวเองจะเสียเวลามากเกินไป” ซูฉางเซิงแนะนำ

เขารู้ว่าเฉินผิงร้อนใจอยากได้สมุนไพรโดยเร็วไว ดังนั้นเขาจึงพยายามคิดอยู่หลายวิธีเพื่อให้ได้สมุนไพรตัวสุดท้ายมาอย่างรวดเร็วที่สุด

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสมุนไพรอย่างหญ้าป๋ายมู้ที่เป็นตัวตัดสินชะตา อาจจะต้องใช้เวลาเป็นปีหรือครึ่งปีในการค้นหามัน แต่กว่าจะหาเจอก็น่าจะใช้เวลาถึงห้าปี

“คุณไม่จำเป็นต้องตามหาหญ้าป๋ายมู้อีกแล้ว เก็บรักษาเครื่องยาสมุรไพรตัวอื่นๆ ที่คุณเจอแล้วให้ดีก็พอ เดี๋ยวผมจะคิดหาวิธีอื่นสำหรับเรื่องนี้เอง...”

เฉินผิงตัดสินใจที่จะไปหาหูหม่าซือ

คนผู้นั้นพเนจรไปทั่วทุกหนแห่งเพื่อค้นหาซากปรักหักพังและสุสานโบราณ ในเมื่อเขาเดินทางไปทั่วประเทศแล้ว ก็มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะรู้ว่าจะค้นหาหญ้าป๋ายมู้ได้ที่ไหน

เฉินผิงพาเก๋ออยู่หานขึ้นเครื่องไปที่เมืองไป๋ไห่พร้อมกับเขาโดยไม่ยอมเสียเวลาแม้สักวินาทีเดียว ขณะที่หูหม่าซือกำลังเพลิดเพลินกับชีวิตของตัวเอง

“บางทีถ้าหากผมไม่มา ก็ปรมาจารย์หูผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือคงได้หายไปจากโลกนี้เป็นแน่ ชีวิตแสนสุขของคุณกำลังจะทำลายคุณจากภายในเอาได้นะ” เฉินผิงกล่าวพลางจ้องมองหูหม่าซือ

“ฮ่าฮ่า! อย่าห่วงไปเลย ไม่มีเพชรนิลจินดาหรือหญิงงามคนใดที่จะดีกว่าทรัพย์สมบัติในสุสานโบราณอีกแล้วล่ะ! เป็นเพราะคุณไม่ได้อยู่แถวนี้น่ะสิ ผมก็เลยไม่กล้าไปที่สำนักผนึกสวรรค์ของตัวเองเลย ไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้เลย ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะคุยเล่นอยู่กับสาวๆ แทน ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็มีสาวงามอยู่เคียงข้างเหมือนกัน! อันที่จริงแล้ว คุณมีสาวงามอยู่เคียงข้างมากกว่าผมเสียอีกนะ เช่นนั้นก็อย่าได้แสร้งทำตัวมีคุณธรรมสูงส่งเลยน่า!”

เมื่อหูหม่าซือพูดจบก็ตบไหล่เฉินผิงพลางอมยิ้ม ทำให้ฝ่ายหลังถึงกับพูดไม่ออกไปเลย

“สวัสดีครับ คนสวย!” หูหม่าซือทักทายเก๋ออยู่หาน แต่เธอกลับไม่แสดงท่าทีตอบสนองใดๆ

เฉินผิงกำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับหูหม่าซือ ทว่ากลับเห็นเพียงสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดของฝ่ายหลัง ในชั่วไม่กี่วินาทีต่อมา หูหม่าซือก็ล้วงเอายันต์ออกมาแล้วท่องคาถาก่อนที่จะติดยันต์ไว้ตรงหน้าผากของเก๋ออยู่หาน

“ปรมาจารย์หู คุณทำอะไรน่ะ?” เฉินผิงถามด้วยสีหน้าสับสน

“ผู้หญิงคนนี้ตายไปแล้ว เธอมีเเพียงแค่พลังปราณภูตผีกลืนกินศพ นี่คือหุ่นเชิดผีดิบ พ่อหนุ่มเอ๊ย คุณโดนหลอกเสียแล้วล่ะ” หูหม่าซือกล่าวกับเฉินผิงด้วยสีหน้าจริงจัง