หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1685

เฉินผิงก้าวเดินเข้าไปกระชากยันต์ออกจากหน้าผากของเก๋ออยู่หานพลางสวนตอบ “หุ่นเชิดผีดิบงั้นรึ? เหลวไหลทั้งแพ!”

“นี่! คุณติดบ่วงเสน่ห์ของศพผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ? ทำไมคุณถึงไม่เชื่อผมล่ะ? หรือเธอจะเป็นสเปคของคุณ?” หูหม่าซือพินิจพิเคราะห์เฉินผิงและพบว่าเขาช่างแปลกประหลาดนัก

“ไม่มีวันเสียล่ะ!” ฝ่ายหลังกลอกตาใส่เขา จากนั้นก็อธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง

หลังจากหูหม่าซือฟังคำอธิบายของเฉินผิง เขาก็เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว เขาจึงระเบิกเสียงหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “บอกความจริงผมมาเสียดีๆ คุณเอาเปรียบเธอแล้วใช่ไหม? ยังไงซะ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่ดี เช่นนั้นคุณอยากจะทำอะไรกับเธอก็ได้นี่นา”

“ผมไม่ได้เป็นคนน่ารังเกียจแบบคุณนะ” เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าระหว่างที่หูหม่าซืออยู่ในเมืองไป๋ไห่ เขาจะใช้เวลาไปกับสาวๆ เยอะทีเดียว มิฉะนั้น ทำไมถึงได้มีแต่ความคิดสกปรกเต็มไปหมดเลยเล่า?

หูหม่าซือตอบว่า “เช่นนั้นคุณพาเธอมาที่นี่ทำไมล่ะ? ผมต้องบอกคุณเอาไว้ก่อนเลยว่าผมไม่เก่งพอที่จะรักษาเธอหรอกนะ”

เขาคิดว่าเฉินผิงพาเก๋ออยู่หานมาให้เขาช่วยคืนชีพเธอ

“ผมไม่ต้องให้คุณคืนชีพเธอหรอก ผมเจอตำรับยาที่ทำให้เธอคืนชีพแล้วล่ะ แต่ผมยังขาดสมุนไพรอีกอย่างหนึ่งไปซึ่งก็คือ—หญ้าป๋ายมู้ ผมไม่รู้ว่าจะหาได้จากที่ไหน คุณพอจะรู้ไหมว่าผมจะสามารถหามัยเจอได้ที่ไหนบ้าง?” เฉินผิงถาม

“หญ้าป๋ายมู้งั้นรึ?” หูหม่าซือขมวดคิ้วทว่ากลับเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “โอ้ ผมรู้แล้วล่ะว่าจะหาได้ที่ไหน!”

“ที่ไหนงั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยเร่งด้วยความร้อนใจ

“ผมสามารถบอกตำแหน่งกับคุณได้ แต่ก่อนอื่นคุณต้องไปที่สำนักผนึกสวรรค์แล้วเอาคาถาเวทย์มาให้ผม” หูหม่าซือกล่าวพลางยิ้มเยาะ

“บ้าเอ๊ย! คุณไม่รู้หรือไงว่าสถานที่แห่งนั้นอันตรายขนาดไหนน่ะ? คุณคิดจะฆ่าผมใช่ไหม?” เฉินผิงจ้องเขาตาเขม็ง

หูหม่าซือหัวเราะและเอ่ยรับรองกับเขาว่า “อย่าห่วงไปเลย ผมไม่ปล่อยให้คุณตายหรอกน่า ผมมีความสุขนักรึไงกัน? ผมค้นพบซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์อยู่หลายครั้งหลายหน ตราบใดที่พวกเราไม่ก้าวผ่านประตูสำนักผนึกสวรรค์ พวกเราก็จะปลอดภัยดี ส่วนเรื่องเวทย์กลไกภายในอุโมงค์ พวกเราสองคนสามารถรับมือกับพวกมันได้!”

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ “ถ้าหากพวกเราไม่เข้าไปแล้วผมจะเอาคาถาเวทย์มาได้ยังไงกันเล่า?”

“อา อย่าไปสนใจเรื่องนั้นเลย ยังไงซะก็ไม่อันตราย ขอเพียงคุณเอาคาถาเวทย์มาได้ ผมย่อมต้องช่วยคุณตามหาหญ้าป๋ายมู้อย่างแน่นอน” หูหม่าซือให้สัญญา

จากนั้นเขาก็คว้าแขนของเฉินผิงแล้วก้าวเดินไปข้างหน้า

เมื่อเข้ามาในซากปรักหักพัง เฉินผิงก็ค่อยๆ หลบอยู่ข้างหลังเก๋ออยู่หานเพราะเขารู้ว่าร่างกายของเธอแข็งแกร่งยิ่งกว่าเขาเสียอีก

เมื่อหูหม่าซือเห็นเฉินผิงใช้ผู้หญิงเป็นโล่ เขาก็เยาะเย้ยว่า “เฉินผิง คุณกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? คุณหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิงได้ยังไง? แบบนี้คุณยังเรียกตัวเองว่าเป็นลูกผู้ชายได้อีกเหรอ?”

“คุณไม่รู้อะไร! เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ หรอกนะ เพราะร่างกายของเธอแข็งแกร่งกว่าผมเสียอีก” เฉินผิงมองเขาด้วยหางตา

“จริงเหรอเนี่ย?” หูหม่าซือเกิดความสนใจในตัวเก๋ออยู่หานขึ้นมาแล้ว เขาจึงเอื้อมมือออกไปหมายจะแตะเนื้อต้องตัวเธอ

“คุณจะทำอะไรน่ะ?” เฉินผิงรีบปัดมือเขาออกไป

หูหม่าซือหัวเราะพลางอธิบายว่า “ผมก็แค่สงสัยว่าผู้หญิงที่งดงามและอ่อนหวานจะมีร่างกายอันแข็งแกร่งได้ยังไงกัน”