หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1687

ไม่นานเฉินผิงก็รู้ว่าเขาอยู่กลางคุกใต้ดิน

“เจ้าสิ่งนี้ดูคุ้นมากเลยฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย?” เขาเอ่ยพึมพำ

เฉินผิงขมวดคิ้ว ในยามนั้นเขารู้สึกสับสนทำให้ยากที่จะแยกแยะว่าตนเองอยู่ในฝันหรือความจริงกันแน่

“เฉินผิง? เฉินผิง!”

ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงใครสักคนร้องเรียกชื่อของตนเอง

เมื่อเฉินผิงหันหน้าไปมอง เขาก็ต้องประหลาดใจที่เห็นซูอวี่ฉีถูกขังอยู่ในคุก

หัวใจของเขาเต้นโลดด้วยความยินดี จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปหาเธอ “อวี่ฉี นั่นคุณเหรอ? อวี่ฉี!” เขาร่ำร้องออกมา

เฉินผิงที่ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกกุมมือของเธอเอาไว้แน่น

“ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้พบคุณอีกครั้ง รู้สึกเหมือนฝันไปเลย!” เขาเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นพลางมองซูอวี่ฉีด้วยสีหน้าอ่อนโยน

หญิงสาวมองมาที่เขาทั้งน้ำตาอาบหน้า “นี่ไม่ใช่ความฝันหรอก นี่คือเรื่องจริง ฉันรอคุณมาตลอด ฉันคิดถึงคุณมากเลยนะ...”

“อย่าร้องไห้ไปเลย ผมจะต้องช่วยคุณให้ได้ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ!” เฉินผิงเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ พลางพูดกับเธอ

สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้แก่เขาก็คือ ซูอวี่ฉีพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขากลับไป “เฉินผิง คุณไม่ต้องมาช่วยฉันหรอก ได้พบคุณเป็นครั้งสุดท้ายฉันก็พอใจมากแล้ว ตอนนี้คุณควรจะกลับไปได้แล้วนะ!”

“ไม่! ผมไม่กลับไปหรอก ต่อให้ผมต้องทำลายคุกใต้ดินแห่งนี้ ผมก็ต้องช่วยคุณออกมาให้ได้เลย!” เขาตอบด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

กลิ่นอายอันแกร่งกล้าระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มชกลูกกรงที่อยู่ตรงหน้า ฉันต้องทำลายลูกกรงแล้วช่วยอวี่ฉีออกมาให้ได้!

แต่ในมุมมองของหูหม่าซือ เฉินผิงกลับเอาแต่ชกก้อนหินอยู่ตลอดเวลา

สีหน้าของเฉินผิงที่เปลี่ยนไปมากตลอดจนความรุนแรงของกลิ่นอายที่พุ่งสูงทะยานฟ้า กลับทำให้หูหม่าซือกระวนกระวายใจ

“แย่ล่ะสิ เขาดันเป็นไอ้คนคลั่งรักไปเสียได้!” หูหม่าซือเอ่ยพึมพำ จิตใจของเขาจมดิ่งอยู่ที่ความรุนแรงของสถานการณ์

เขาเอื้อมมือไปหยิบแผ่นกระดาษสีเหลืองพลางกัดนิ้วแล้วใช้เลือดของตัวเองวาดอะไรสักอย่างลงไปบนนั้น ขณะที่พึมพำภาษาลึกลับไปด้วย

ไม่นานก็เขียนยันต์เสร็จ จากนั้นเขาก็แปะเอาไว้ตรงหน้าผากของเฉินผิง

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา!