หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1688

“ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา” เฉินผิงโต้แย้งพลางส่ายหน้า

หูหม่าซือจึงแผดเสียงขึ้นว่า “แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่แฟนของคุณก็ไม่ใช่ของจริง วิญญาณเวทย์แค่แสร้งทำทีเป็นเธอเท่านั้น คุณลืมไปแล้วหรือไงว่านี่คือเวทย์แปลงร่างน่ะ? วิญญาณเวทย์สามารถสวมรอยอยู่ในรูปแบบใดก็ได้ที่มันเลือก!”

เขาอยากให้เฉินผิงตระหนักว่าซูอวี่ฉีเป็นคนอื่นปลอมตัวมา

“ไม่ใช่ของจริงงั้นเหรอ?” เฉินผิงผลักซูอวี่ฉีออกไปทันที

“เฉินผิง?” หญิงสาวร้องเรียกเขาด้วยสายตาเศร้าโศก

การเคลื่อนไหวและสีหน้าของเธอเหมือนกับซูอวี่ฉีตัวจริงไม่มีผิดเลย

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางจ้องมองมาที่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันไม่เห็นว่าเธอจะมีอะไรผิดปกติเลย เธอจะเป็นตัวปลอมได้ยังไงกันเล่า?

“เฉินผิง คุณทำอะไรอยู่น่ะ?” ซูอวี่ฉีโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขาอีกครั้งหนึ่ง

เฉินผิงยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี

“ตรวจสอบกลิ่นอายของเธอดูสิ! วิญญาณเวทย์สามารถเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ได้แต่กลับไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกลิ่นอายได้” หูหม่าซือเตือนเขา

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ปลดปล่อยปราณสัมผัสของตนเองออกมาโอบล้อมซูอวี่ฉีเอาไว้ กลิ่นอายของเธอไม่ใช่กลิ่นอายที่เขาคุ้นเคยอย่างที่คาดคิดเอาไว้เลย

“แกเป็นตัวปลอมจริงๆ เสียด้วย”

เฉินผิงที่รู้สึกตกตะลึงพลันเหวี่ยงหมัดใส่เธอทันที

ทำให้ซูอวี่ฉีลอยกระเด็นถอยกลับไป เธอกระอักเลือดออกทางปากและร่างกายของเธอก็กระแทกกับพื้นเสียงดังตุ้บ

“เฉินผิง ทำไมกัน? ทำไมคุณต้องทำร้ายฉันด้วยล่ะ?” เธอร้องไห้คร่ำครวญพลางจ้องมองมาที่เฉินผิงอย่างเคียดแค้น เลือดที่ไหลหยดออกมาทางริมฝีปากทำให้รูปลักษณ์ของเธอยิ่งดูน่าอนาถ

เฉินผิงชะงักงันอยู่กับที่ เขาไม่อาจบอกได้เลยว่าเธอใช่แฟนของตนเองจริงๆ หรือไม่

ซูอวี่ฉีค่อยๆ ลุกขึ้น เธอเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวด ถึงกับมีกลิ่นหอมจางๆ โชยออกมาจากร่างกายของเธออีกด้วย

“ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณยังจะยิ้มออกได้หลังจากเกือบต้องตายเสียแล้ว!” ขณะที่หูหม่าซือจ้องมองเฉินผิงที่รู้สึกลิงโลด เขาก็ร้องอุทานด้วยความขุ่นเคืองออกมา “ผมเตือนคุณแล้วไง แต่คุณก็ยังตกหลุมพรางเข้าจนได้ คุณมันไอ้พวกงมงายในรัก!”

เฉินผิงรู้สึกอับอายเพราะสิ่งที่หูหม่าซือตวาดใส่ ฝ่ายหลังจึงผุดรอยยิ้มเก้อกระดากให้แก่เขา “ปรมาจารย์หู วิญญาณเวทย์ช่างน่าขยะแขยง”

“ทำไมล่ะ? คุณหวังว่าจะเป็นสาวงามหรือไงกัน? ถ้ามันหน้าตางดงาม คุณยังจะเอาตัวเองไปให้มันฆ่าหรือเปล่าล่ะ?” หูหม่าซือหยอกล้อ

เฉินผิงผงกศีรษะพลางยิ้ม “ผมจะกำจัดใครก็ตามที่มาขวางทางตัวเองให้สิ้นซาก ไม่ว่าพวกมันจะมีเสน่ห์ดึงดูดใจสักแต่ไหนก็ตาม”

“ยังไงก็ช่าง” หูหม่าซือโบกมือให้อย่างไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ ตอนนี้ก็ถ่ายทอดคาถาเวทย์ให้ผมได้แล้ว!”

“อ้อ ได้สิ!” เฉินผิงยื่นมือออกมาแตะหน้าผากของหูหม่าซือ

ไม่นานก็ปรากฏลำแสงสายหนึ่งขึ้นมา ตามมาด้วยสัญลักษณ์ที่เข้ามาในร่างกายของหูหม่าซือ

หูหม่าซือหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เฉินผิงเฝ้ามองดูอยู่นั้น เขาก็ร่ายคาถาที่ทำให้ร่างของตนเองเปล่งประกายอ่อนจางแล้วรูปลักษณ์ของเขาก็เปลี่ยนไป