หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1689

ในที่สุดหูหม่าซือก็กลายร่างเป็นคนที่ดูเหมือนเฉินผิงเปี๊ยบ

เฉินผิงอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

“วะ ว้าว คุณดูเหมือนผมเปี๊ยบเลย เช่นนี้ก็หมายความว่าคุณสามารถเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นใครก็ได้แล้วก็ทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำได้เลยใช่ไหมเนี่ย?” เขาเอ่ยถามด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ผมยังไม่แข็งแกร่งพอหรอก ดังนั้นเคล็ดวิชาแปลงร่างเช่นนี้จึงคงอยู่ได้อย่างมากก็ครึ่งชั่วโมง” หูหม่าซือตอบ

เมื่อพูดจบ เขาก็กลับคืนสู่ตัวตนเดิมของตนเอง มีลำแสงปรากฎขึ้นอีกวูบหนึ่งและคนที่เป็นร่างแปลงก็ก้าวออกมาจากด้านหลังของเขา

“แต่ผมก็สามารถคงสภาพเคล็ดวิชาแปลงร่างเช่นนี้ได้ตั้งแต่สามสิบนาทีไปจนถึงหนึ่งชั่วโมง!” หูหม่าซือพูดต่อไปอีก

เมื่อเขาสังเกตเห็นร่างเงาของตัวเอง เขาก็ผงกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูเหมือนเขาจะพอใจกับมันมากทีเดียว

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึงสุดขีดเมื่อได้เห็นหูหม่าซือสองคนมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

ความอยากรู้กระตุ้นให้เขาก้าวเข้ามาหยิกแล้วตบๆ แก้มของร่างเงา

“เฮ้ คุณโรคจิตรึไงกัน? ทำไมคุณถึงมาหยิกแก้มของผมเล่า?” หูหม่าซือปีดมือของเขาออกไป

“นะ... นี่เป็นของจริง มันไม่ใช่คาถาลวงตา...” เฉินผิงสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของร่างเงา

“แน่นอนอยู่แล้วสิ! ถ้าหากเป็นคาถาลวงตาก็คงไม่เรียกกันว่าเคล็ดวิชาแปลงร่างหรอก แต่ร่างเงาเช่นนี้มีพลังเพียงครึ่งเดียวของผมเท่านั้นเอง ลองคิดดูสิว่าหากมันมีพลังพอๆ กับผมแล้วมันจะน่าเหลือเชื่อสักขนาดไหนกัน!” หูหม่าซือถอนหายใจและละทิ้งร่างเงาของตัวเองไป

ถ้าหากร่างเงามีพลัง พอๆ กับเขา ก็หมายความว่าเขามีพลังถึงสองเท่าเลยเชียวนะ

“แค่นี้ก็น่าเหลือเชื่อมากพอแล้วล่ะ!” เฉินผิงเอ่ยชื่นชม

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าคาถาเวทย์ทรงพลังขนาดไหน ขณะที่วิชากระบี่เทพเจ้าเก้าเงาของเขาสามารถสร้างร่างเงาได้หลายๆ ร่าง แต่พวกมันก็เป็นแค่ผลผลิตของคาถาลวงตาและไม่ใช่ของจริง

ถ้าหากเขาได้ครอบครองเวทย์แปลงร่าง เขาก็จะสามารถสร้างร่างเงาเพื่อช่วยให้เขาหลบหนีจากสถานการณ์คับขันได้ ช่างเป็นเครื่องมืออันสมบูรณ์แบบในการหลบหนีเสียจริงเชียว!

เฉินผิงพลันรู้สึกเสียใจที่ถ่ายทอดคาถาเวทย์ให้แก่หูหม่าซือขึ้นมาทันที

“ทำไมรึ? คุณเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองงั้นเหรอ?” หูหม่าซือเอ่ยถามพลางหยักยกมุมปากเป็นรอยยิ้มจางๆ

“ทำไมผมต้องเสียใจด้วยล่ะ? ในเมื่อคุณให้สัญญาว่าจะช่วยผมตามหาหญ้าป๋ายมู้ ไปกันเดี๋ยวเลยเถอะ!” เฉินผิงย้ำเตือนให้หูหม่าซือนึกถึงคำและเรียกร้องให้เขาตอบแทน

ตอนที่พวกเขาเดินผ่านประตูทางเข้าของสำนักผนึกสวรรค์ เฉินผิงก็เหลือบมองเข้าไปข้างใน เอาไว้ฉันแข็งแกร่งขึ้นเมื่อไกร่ ฉันต้องกลับมาที่ซากปรักหักพังโบราณให้ได้! ฉันแน่ใจว่ายังมีคาถาเวทย์อันทรงพลังที่กำลังรอคอยฉันอยู่ข้างในอีก!

เฉินผิงตามหลังหูหม่าซือ พลางสงสัยว่าฝ่ายหลังจะพาเขาไปที่ไหนกันแน่

พวกเขาเดินไปตามชายหาด ไม่นานก็มีเกาะเล็กๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา ดูเหมือนจะอยู่ใกล้กับชายฝั่งที่อยู่ห่างออกไปจากพวกเขาประมาณไม่กี่ไมล์

แต่เกาะกำลังเปล่งประกายแสงสีแดง หากมองจากระยะไกลก็จะดูเหมือนหุบเขาอัคคี

หูหม่าซือกลั้นหายใจแล้วรวบรวมพลังวิญญาณเอาไว้ที่เท้าของตัวเอง จากนั้นเขาก็เดินไปบนท้องทะเลเพื่อมุ่งหน้าไปที่เกาะ

เมื่อเฉินผิงเห็นเขาทำเช่นนี้ ก็รีบตามตามเขาไป

ด้วยพลังของพวกเขาในตอนนี้ การเดินบนน้ำนับเป็นของเด็กเล่นสำหรับพวกเขาเลยก็ว่าได้

เก๋ออยู่หานเคลื่อนไหวเป็นคนสุดท้ายพลางล่องลอยเหนือท้องทะเล ด้วยเหตุนั้นพวกเขาทั้งสามคนจึงมุ่งหน้าไปที่เกาะ

ถ้าหากคนทั่วไปมาเห็นพวกเขา ก็คงนึกว่าพวกเขาเป็นเซียนที่ลงมาสู่โลกมนุษย์

ขณะที่พวกเขามาถึงเกาะ คลื่นความร้อนอัยทรงพลังหอบหนึ่งก็ปะทะใส่พวกเขา ไม่นานเสื้อผ้าของพวกเขาก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ