หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1690

“ร้อนสุดขีดไปเลย ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนหินบนเกาะร้อนผ่าวราวกับว่าพวกมันกำลังถูกเผาไหม้?” เฉินผิงถามพลางขมวดคิ้ว

หูหม่าซืออธิบายให้ฟังว่า “นี่คือเกาะภูเขาไฟ ดังนั้นหินจึงเกิดลาวาที่ที่พวยพุ่งออกมาตอนภูเขาไฟปะทุ ตอนนี้ร้อนเป็นอย่างยิ่งเพราะภูเขาไฟที่อยู่ใต้เกาะจวนจะปะทุแล้ว นั่นก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้หินเป็นสีแดงฉานและร้อนแผดเผายังไงเล่า”

“บ้าเอ๊ย คุณกำลังถ่วงแข้งถ่วงขาผมอยู่ใช่ไหม? หญ้าป๋ายมู้จะเติบโตในสถานที่แบบนี้ได้ยังไงกัน?” เฉินผิงยากจะเชื่อได้ลง

“ยิ่งสภาพแวดล้อมย่ำแย่มากเท่าไหร่ หญ้าป๋ายมู้ก็ยิ่งเติบโตได้ดีมากขึ้นเท่านั้น ผมไม่อยากเชื่อเลยว่านักกลั่นยาอย่างคุณจะไม่รู้ทฤษฎีเช่นนี้” หูหม่าซือจ้องมองเขาด้วยสีหน้าดูแคลน

จากนั้นเขาก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศและร่อนลงบนเกาะ

เฉินผิงไม่มีทางเลือกนอกจากติดตามเขาไป

เมื่อเท้าเหยียบย่างลงบนเกาะ เขาก็รู้สึกราวกับถูกย่าง

เฉินผิงพลันรวบรวมพลังวิญญาณเอาไว้ที่ฝ่าเท้าเพื่อบรรเทาความรู้สึกไม่สบายของตนเอง

ในขณะเดียวกัน หูหม่าซือก็ควักยันต์สองแผ่นออกมาแปะใต้ฝ่าเท้า ก่อนจะเดินหน้ากันต่อไป

ขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในเกาะ คลื่นความร้อนก็เริ่มที่จะรุนแรงยากจะทานทน

“พวกเรายังไม่ถึงอีกงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามพลางปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก

“พวกเราจวนจะถึงแล้วล่ะ!” หูหม่าซือหอบหายใจหนักหน่วงเพราะความร้อน

เก๋ออยู่หานเป็นเพียงคนเดียวที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกหลังจากติดตามทุกความเคลื่อนไหวของเฉินผิง ทุกครั้งที่เขาหยุดฝีเท้า เธอก็จะทำแบบเดียวกัน จากนั้นเมื่อเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้งก็ค่อยเดินต่อไป

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงปากปล่องภูเขาไฟขนาดมหึมา หูหม่าซือก็ชี้ไปที่มันแล้วบอกว่า “หญ้าป๋ายมู้อยู่ในนั้นแหละ”

เฉินผิงเหลือบมองเข้าไปในปากปล่องภูเขาไฟ จากนั้นก็หันหน้ามาหาหูหม่าซือ “นี่ไม่ใช่ปากปล่องภูเขาไฟหรอกเหรอ? ลาวาที่อยู่ข้างในกำลังเดือดปุดๆ คุณแน่ใจเหรอว่าจะมีหญ้าป๋ายมู้อยู่ข้างใน?”

เขาไม่เชื่อว่าปากปล่องภูเขาไฟจะเป็นบ้านของหญ้าป๋ายมู้

“ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะ ผมก็ไม่ได้โกหกคุณ” หูหม่าซือกล่าว

หลังจากนั้นเขาก็หยิบขวดน้ำออกมาดื่มน้ำเพื่อดับกระหาย

เมื่อพูดจบ หูหม่าซือก็หยิบเครื่องรางออกมาแล้วร่ายคาถาเพื่อปลุกกระตุ้นมัน

จากนั้นเขาก็โยนมันลงไปในปากปล่องภูเขาไฟ

ก่อนที่เครื่องรางจะหล่นสู่ก้นปากปล่องภูเขาไฟ คลื่นความร้อนก็ลุกไหม้และแผดเผามันจนกลายเป็นเถ้าธุลี

“ดูสิ! ผมไม่ได้โกหกคุณสักหน่อย!” หูหม่าซือยักไหล่

เฉินผิงสังเกตดูปากปล่องภูเขาไฟด้วยความรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง หัวใจของเขาเต้นโลดแรงด้วยความหวาดกลัว เพราะเขาไม่อยากโดนย่าง

“ปรมาจารย์หู หญ้าป๋ายมู้ยังเติบโตที่อื่นได้อีกไหม? พวกเราจะได้ไปที่นั่นแทน!”

เฉินผิงอยากจะลองเสี่ยงโชคที่อื่นดู เพราะเขาไม่กล้ากระโดดลงไปในปากปล่องภูเขาไฟ

“ไม่มีหรอก นี่เป็นเพียงที่เดียวที่ผมรู้แล้วล่ะ ถ้าหากคุณไม่ลงไป งั้นผมก็คงต้องขอตัว” หูหม่าซือบอกแล้วหันหลังเตรียมเดินจากไป