หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1691

เฉินผิงรีบวิ่งมาขวางหูหม่าซือเอาไว้ “หูหม่าซือ ช้าก่อนครับ! ผมจะลงไปที่นั่น!”

หูหม่าซือที่ถูกขวางทางจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้าคุณโดนเผาจนเกรียมก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน!”

“ผมไม่โทษคุณหรอกน่า!” เฉินผิงให้สัญญาด้วยแววตามุ่งมั่น

จากนั้นเขาก็ปลุกกระตุ้นร่างเกราะทองคำแล้วทั่วทั้งร่างของเขาก็ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีทองอร่ามเรือง

เฉินผิงเหลือบมองที่หลุมอีกหนพลางกัดฟันแล้วกระโดดลงไป

เขาพลันถูกคลื่นความร้อนอันทรงพลังที่เข้ามาปะทะกลืนกินจน ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ทั่วทั้งร่างของเฉินผิงก็ถูกเพลิงอัคคีล้อมเอาไว้

โชคดีที่เขามีร่างเกราะทองคำคอยปกป้อง ดังนั้นเสื้อผ้าของเขาจึงไม่โดนเผาไปด้วย

แต่ถึงกระนั้นความร้อนแผดเผาก็ยังทะลุทะลวงเข้ามาในร่างกายของเขา เฉินผิงที่ดวงตากลัดเลือดขบกรามตนเองแล้วพยายามอดทนให้ถึงที่สุด

ในยามนั้นเอง เฉินผิงก็รู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในเตาหลอมขนาดยักษ์

ถึงแม้ว่าร่างเกราะทองคำจะสามารถป้องกันไม่ให้ตัวเขากับเสื้อผ้าของเขาถูกเผาไหม้ แต่กลับไม่มีทางที่จะปกป้องเขาจากความร้อนจัดได้เลย

ฟู่...

เฉินผิงได้ยินเสียงฉ่าดังขึ้นมาจากผิวหนัง ขณะที่กลิ่นเนื้อไหม้ลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งอากาศ

“อะไรกันน่ะ... ฉันคงจะไม่โดนย่างทั้งเป็นหรอกใช่ไหม?”

ตอนที่เขาได้กลิ่นเนื้อไหม้มาจากหลุม สีหน้าของหูหม่าซือก็กลับเปลี่ยนเป็นเหยเก

ขณะที่ร่างกายของเฉินผิงยังคงดิ่งลงมา เขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่อาจจะเป็นความเจ็บปวดรวดร้าวที่สุดในโลก

เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณกับพลังมังกรออกมาเต็มกำลัง แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะปกป้องเขาจากความร้อนจัดได้

พุบ!

เฉินผิงร่วงลงไปในหินหนืดหลอมเหลว

เมื่อตระหนักได้ว่าเขาเริ่มที่จะจมลงอย่างรวดเร็ว เฉินผิงก็พยายามดึงขาออกจากหินหนืดหลอมเหลวตามสัญชาตญาณ แต่ก็เปล่าประโยชน์ ราวกับว่าหินหนืดหลอมเหลวมีพลังดูดอันมหาศาลที่เอาแต่ฉุดดึงเฉินผิงลงไปพร้อมกับแต่ละวินาทีที่ผ่านพ้นไป

สุดท้ายเกรงว่าคงไม่พบแม้แต่กระดูกให้ฝัง! หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับวิญญาณของฉันล่ะ? วิญญาณของฉันก็จะถูกทำลายไปด้วยใช่ไหม?

หลังจากหล่นลงมาในหินหนืดหลอมเหลว เก๋อหยู่หานก็จ้องมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง

“หยู่หาน ช่วยฉันที! ดึงฉันขึ้นไปที!” เฉินผิงร้องตะโกนสุดเสียง

ราวกับว่าเก๋อหยู่หานจะเข้าใจสิ่งที่เขาบอก เธอจึงรีบยื่นมือออกไปดึงเฉินผิงขึ้นมา

ขณะที่เธอสามารถยับยั้งไม่ให้เฉินผิงจมลงไปอีก แต่ไม่นานเธอก็พบว่าเป็นตัวเองที่เริ่มจะจมลงไปแทน

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เก๋อหยู่หานก็จมลึกลงไปในหินหนืดหลอมเหลวถึงครึ่งน่องแล้ว

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบปล่อยมือเธอแล้วร้องตะโกนว่า “ทิ้งฉันไว้แล้วออกไปจากที่นี่ซะ! เร็วเข้า!”

แต่คราวนี้เก๋อหยู่หานกลับไม่สนใจเสียงแผดร้องของเขาและเริ่มเหม่อมองเขาด้วยแววตาหม่นแสง

ไม่นานเก๋อหยู่หานเองก็จมลงใต้หินหนืดหลอมเหลวไปทั้งตัวเช่นเดียว เฉินผิงกำลังตื่นตระหนกแทบบ้า แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ในที่สุดทั้งเฉินผิงกับเก๋อหยู่หานต่างก็หายวับไปภายใต้พื้นผิวของหินหนืดหลอมเหลว