หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1692

สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้แก่เฉินผิงก็คือ เมื่อพวกเขายิ่งอยู่ลึกลงไปในหินหนืดหลอมเหลว ดูเหมือนว่าความร้อนจะลดลงมาก

เมื่อถึงระดับหนึ่ง เฉินผิงก็พบว่าสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็น

ฮะ? เรื่องนี้มันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย! พวกเราอยู่ในหินหนืดหลอมเหลวนะ! มันจะเย็นตัวลงได้ยังไงกันเล่า? ช้าก่อนนะ... ไม่เพียงแต่หินหนืดหลอมเหลวจะเย็นตัวลง ทว่าฉันยังสามารถหายใจในนั้นได้ด้วย! ราวกับว่าร่างของฉันอยู่ในพื้นที่ปิดที่กันไม่ให้หินหนืดหลอมเหลวไหลออกมาได้!

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เฉินผิงก็รีบเอื้อมมือไปคว้าเก๋อหยู่หานเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอจมเร็วเกินไปนัก เขาจึงกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน

เนื่องจากตอนนี้เก๋อหยู่หานเนื้อตัวเปลื่อยเปล่า เฉินผิงจึงพบว่าตนเองถูกเรือนร่างที่บดเบียดเข้าหาปลุกเร้าเข้าเสียแล้ว

เฉินผิงจึงรีบท่องคาถาใจพิสุทธิ์อยู่ในใจเพื่อข่มความปรารถนา เมื่อเขากวาดสายตามองไปรอบๆ เขาก็ตระหนักว่าพวกเขายังคงค่อยๆ จมลงไปในหลุม

หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนยาวนานชั่วนิรันดร์ ในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็หยุดจมลงเสียที เมื่อก้มมองดู เฉินผิงก็เห็นว่าพวกเขากำลังยืนอยู่บนโลงศพสีแดง

ฮะ แปลกชะมัด...ทำไมถึงได้มีโลงศพอยู่ที่นี่ล่ะ?

นั่นคือตอนที่จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกที่มาจากโลงศพที่อยู่ใต้เท้าของตัวเอง

โลงศพหลังนี้ปกคลุมไปด้วยหินหนืดหลอมเหลว เช่นนั้นทำไมมันถึงแผ่คลื่นความเย็นออกมาได้เล่า? นี่มันแปลกจริงๆ! ดูท่าจะต้องมีของล้ำค่าอยู่ในนั้นเป็นแน่!

เฉินผิงกระโดดลงจากโลงศพทั้งๆ ที่ยังอุ้มเก๋อหยู่หานเอาไว้ในอ้อมแขน เพียงเพื่อที่จะเริ่มโดนดูดลงไปอีกครั้ง

ทันใดนั้นเฉินผิงก็รีบยื่นมือไปเปิดฝาโลงศพแล้วกลิ้งตัวเข้าไปข้างในพร้อมเก๋อหยู่หาน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนเขาไม่มีเวลาทันได้สำรวจก่อนที่จะเข้าไปข้างใน

หากพวกเขาไม่ทำเช่นนั้น ก็คงต้องโดนดูดลงไปในหลุมที่ดูเหมือนไร้ก้นบึ้งต่อไปอีกเป็นแน่

ทันทีที่เฉินผิงกับเก๋อหยู่หานเข้าไปในโลงศพ ก็ถูกโอบล้อมด้วยลมเย็นหอบหนึ่ง

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที น้ำแข็งชั้นบางๆ ก็ก่อตัวขึ้นบนผิวหนังของพวกเขา

คลื่นความเย็นมาจากไข่มุกเม็ดนั้น! มันคืออะไรกันแน่?

แน่นอนว่านี่คือไข่มุกประหลาด! ถ้าหากฉันกลืนมันลงไปจะคงทนต่อไฟหรือเปล่านะ?

เฉินผิงจ้องมองเธอด้วยความตกตะลึงอยู่ไม่กี่นาที ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาด้วยความสับสน

“อ๊า!”

เก๋อหยู่หานไม่แน่ใจถึงสาเหตุที่ทำให้เฉินผิงแผดเสียงร้องออกมาจึงตัดสินใจที่จะทำตามแล้วกรีดร้องไปพร้อมกับเขาด้วย

“คะ คุณฟื้นแล้วเหรอ?” เฉินผิงถามพลางจ้องมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา

“คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย? หยุดจ้องฉันได้แล้วนะ ไอ้โรคจิต!” เก๋อหยู่หานอุทานพลางเอามือปิดตา

เฉินผิงดึงมือของเธอออกจากใบหน้าแล้วจับไหล่ของเธอพลางถามว่า “คุณฟื้นคืนสติได้ยังไงกันน่ะ? คุณจำผมแล้วงั้นเหรอ?”

“ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำไป มีอะไรให้ฉันต้องจำด้วยงั้นรึ? ตอนนี้ก็เลิกจ้องแล้วเอาเสื้อผ้าของคุณมาให้ฉันด้วย!” เก๋อหยู่หานร้องอุทานอย่างขัดเขิน

จากนั้นเฉินผิงก็ถอดเสื้อออกแล้ววางพาดเอาไว้ที่ไหล่ของเธอ