หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1693

ในเมื่อเก๋อหยู่หานฟื้นคืนสติแล้ว ย่อมเป็นธรรมดาที่เธอจะรู้สึกอายที่เรือนร่างเปลือยเปล่า

กระทั่งเธอสวมเสื้อของเขาแล้วจึงพอสงบสติอารมณ์ลงได้บ้าง

“หยู่หาน คุณจำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้เลยงั้นเหรอ?” เฉินผิงถาม

ขณะที่เก๋อหยู่หานเบนสายตาไปมองระหว่างตัวเขากับเศษซากโครงกระดูก จู่ๆ เธอก็น้ำตาไหลพรากขึ้นมาทันที

เฉินผิงรู้สึกสับสนกับการตอบสนองของเธออย่างถึงที่สุด เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ?

ขณะที่เขาจ้องมองมาที่เก๋อหยู่หานด้วยความสับสน ปราณสัมผัสพลันโอบล้อมร่างของเธอเอาไว้ทันที

เฉินผิงหน้าเปลี่ยนสีทันที “คุณเป็นใครกัน?”

ดูเหมือนว่าเก๋อหยู่หานจะสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว เธอจึงจ้องมองเฉินผิงพลางตอบว่า “ฉันไม่ใช่เพื่อนของคุณหรอก ฉันแค่ยืมร่างของเธอมาใช้นิดหน่อย หลังจากผ่านมาสองสามพันปี ฉันไม่นึกว่าจะมีใครมาปรากฏตัวที่นี่อีก ฉันคิดว่านี่คงเป็นชะตาลิขิต ใครจะไปคิดว่าคนที่มีวิญญาณไม่สมบูรณ์จะมาที่นี่ล่ะ? มิฉะนั้นฉันก็คงฟื้นคืนชีพไม่ได้หรอก ใช่แล้ว นี่ย่อมต้องเป็นชะตาลิขิตอย่างแน่นอน!”

เธอพูดเพ้อเจ้ออะไรอยู่เนี่ย?

เขาคิดว่าเก๋อหยู่หานฟื้นคืนสติกลับมาแล้วเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ามีวิญญาณอีกดวงเข้ามายึดครองร่างของเธอแทนเสียได้ เฉินผิงจึงขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดว่าเขาจะอธิบายเรื่องราวให้เก๋อชางเซิงฟังอย่างไรดี

“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นใคร แต่คุณต้องออกไปจากร่างของเพื่อนผมเดี๋ยวนี้! จะออกไปเองดีๆ หรือจะให้ผมใช้กำลังบีบบังคับให้คุณออกไป!” เฉินผิงข่มขู่

วิญญาณในร่างของเก๋อหยู่หานระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า! แล้วคุณจะทำยังไงล่ะ ฮะ? คุณจะฆ่าฉันงั้นรึ? จำไว้ให้ขึ้นใจว่านี่คือร่างกายของเพื่อนคุณ ถ้าหากคุณฆ่าฉัน เพื่อนของคุณก็ต้องตายไปด้วย!”

เฉินผิงพูดไม่ออกไปสักพักก่อนจะบอกว่า “โอ้ ผมมีวิธีของตัวเอง! ถ้าผมต้องใช้กำลังบีบบังคับให้คุณออกไป ผมย่อมต้องทำลายวิญญาณของคุณแน่นอน! ผมขอแนะนำให้คุณออกมาเองระหว่างที่ยังสามารถทำได้อยู่นะ!”

“หืม? คิดจะข่มขู่กันสินะ!” วิญญาณเอ่ยเยาะเย้ยเขา

“เอาล่ะ คุณรนหาที่ตายเองนะ!”