หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1694

“ขอบคุณ นายท่าน” เก๋อหยู่หานตอบพลางคุกเข่าตรงหน้าเขา

“ในขณะเดียวกัน ผมก็จะคิดเสียว่าคุณเป็นเพื่อนผมเพื่อไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้”

หากมีข่าวลือแพร่สะพัดออกไปว่าเก๋อหยู่หานถูกวิญญาณอีกตนสิงสู่ ย่อมเป็นการทำลายชื่อเสี่ยงของตระกูลเก๋อ! อย่างไรเสียเรื่องพรรค์นั้นก็เป็นเรื่องต้องห้ามของผู้ฝึกบำเพ็ญพลังจิต!

เก๋อหยู่หานผงกศีรษะ “เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว งั้นก็ออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

“ยังไม่ต้องรีบ ผมมาที่นี่ก็เพื่อตามหาหญ้าป๋ายมู้ ดังนั้นผมต้องหาให้เจอก่อนก่อนแล้วค่อยออกไป” เฉินผิงกล่าวขึ้นมา

“หญ้าป๋ายมู้งั้นเหรอ?” เก๋อหยู่หานขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางพยายามนึกว่ามันคืออะไร หลังจากนึกอะไรสักอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงถามว่า “คุณกำลังพูดถึงเจ้าสิ่งที่มีแค่สามใบและมีใบเหมือนดวงตาใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว นั่นแหละ! คุณรู้ไหมว่าผมจะสามารถหามันได้จากที่ไหน?” เฉินผิงถามด้วยความตื่นเต้น

“ฉันขอโทษด้วย เจ้าสิ่งนั้นเติบโตบนโลงศพของฉัน ดังนั้นฉันก็เลยซึมซับมันไปหมดแล้ว...” เก๋อหยู่หานตอบด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

วิญญาณของธิดาเทพสามารถอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ก็ด้วยการซึมซับพลังจากหญ้าป๋ายมู้

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรในสถานการณ์แบบนี้ได้ไม่มากนัก

ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากมุ่งหน้าเดินทางกลับขึ้นไปบนภูเขาไฟพร้อมกับเก๋อหยู่หาน

เมื่อเก๋อหยู่หานกลืนไข่มุกทนไฟเข้าไปแล้ว ยามที่เฉินผิงอยู่ใกล้ๆ เธอจึงไม่รู้สึกถึงความร้อนจัดจากหินหนืดหลอมเหลวอีกต่อไป

ขณะที่พวกเขาต้องใช้เวลาแหวกว่ายทวนกลับขึ้นมา หูหม่าซือก็กังวลใจมากเสียจนแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

ทั้งเฉินผิงกับเก๋อหยู่หานลงไปที่นั่นตั้งนานแล้ว! เห็นได้ชัดว่าต้องเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับพวกเขาเป็นแน่!

“โอ้ เฉินผิง... ใครจะไปคิดว่าคุณจะจากไปแบบนี้กัน... แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยคุณก็ตายโดยมีสาวงามเคียงข้าง ดังนั้นตอนอยู่ในปรโลกคุณก็คงไม่โดดเดี่ยวเกินไปนักหรอก!”

เขากำลังโกหกหูหม่าซือซึ่งๆ หน้าราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่สุดในโลก

หูหม่าซือเหลือบมองเก๋อหยู่หานและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าแววตาของเธอไม่ได้หม่นแสงอีกต่อไปแล้ว

“ว้าว เธอกลับเป็นปกติแล้วจริงๆ! ไม่เพียงแค่พลังวิญญาณของเธอจะกลับคืนมาเท่านั้น แต่เธอยังดูสวยกว่าเดิมอีก! คุณมันดวงนารีอุปถัมภ์ชะมัดเลย เฉินผิง!”

เฉินผิงจ้องตอบเขา “อะแฮ่ม... หูหม่าซือ คุณพูดอะไรเนี่ย?”

หูซือหม่าส่งเสียงหัวเราะก่อกวนก่อนที่จะยื่นมือออกไปหาเก๋อหยู่หาน “สวัสดีครับ! ในเมื่อคุณกลับเป็นปกติแล้ว ก็มาทำความรู้จักกันใหม่เถอะ! คุณเรียกผมว่าหูหม่าซือก็ได้ครับ!”

เก๋อหยู่หานส่งยิ้มให้เขาพลางจับมือทักทาย “ฉันชื่อเก๋อหยู่หาน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หูหม่าซือ—”

จู่ๆ ก็เห็นหูหม่าซือหน้าเปลี่ยนสีไปทันที เรื่องต่อมาที่เขารู้ก็คือ ยันต์หลายแผ่นของเขาพุ่งขึ้นกลางอากาศแล้วโอบล้อมเก๋อหยู่หานเอาไว้