หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1696

แน่นอนว่าดวงตาของหูหม่าซือเบิกกว้าง เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเพื่อระงับความอยากของตัวเอง

เฉินผิงระเบิดหัวเราะออกมาเมื่อเขามองเห็นสีหน้าของหูหม่าซือ

เก๋อหยู่หานเหวี่ยงสายตาไปที่หูหม่าซือด้วยสีหน้าแดงก่ำ

ฉันคิดว่าหูหม่าซือเป็นผู้บำเพ็ญเพียรพลังจิตที่ยอดเยี่ยม เป็นผู้ที่สามารถกำจัดความปารถนาทางโลกได้…แต่กลับกลายเป็นว่าเขาก็เป็นแค่คนโรคจิตที่น่ารังเกียจคนหนึ่งเท่านั้น!

หูหม่าซือเช็ดน้ำลายด้วยสีหน้าเคอะเขินและพูดว่า “อะ…เอาเป็นว่า พวกคุณสองคนเชิญไปต่อเถอะ ผมคงต้องขอตัวก่อน…”

จากนั้นเขาก็หันหลังและวิ่งหนีไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีก

หลังจากนั้นเฉินผิงก็พาเก๋อหยู่หานไปที่หุบเขายา

เดินทีเขาวางแผนที่จะใช้หญ้าป๋ายมู้เพื่อทำให้เก๋อหยู่หานกลับมาเป็นปกติ แต่เรื่องราวกลับไม่ได้เป็นไปตามแผน ไม่เพียงแต่เขาหาหญ้าป๋ายมู้มาไม่ได้ เก๋อหยู่หานยังถูกวิญญาณเข้าสิงอีกด้วย โชคดีที่ดวงวิญญาณนั่นเป็นของคนที่มีจิตใจดีแต่มีอดีตที่น่าเศร้า เขาจึงตัดใจสินใจปล่อยให้ดวงวิญญาณอยู่ต่อไปแบบนั้น

เฉินผิงโกหกทุกคนที่หุบเขายาว่าเก๋อหยู่หานกลับมาเป็นปกติแล้ว และพวกเขาก็เชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัย

“ฉันแปลกใจจริงๆ เพียงไม่กี่พันปีพลังจิตในโลกนี้กลับลดน้อยถอยลงไปมาก มันไม่เพียงพอที่จะช่วยเกื้อหนุนผู้บำเพ็ญเพียรพลังจิตด้วยซ้ำ!” เก๋อหยู่หานอุทานพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อเธอสัมผัสกับพลังจิตบริเวณรอบๆ นี้

“พลังจิตในโลกนี้ลดน้อยลงนับตั้งแต่เกิดสงครามสวรรค์ เป็นผลให้เหลือผู้บำเพ็ญเพียรพลังจิตอยู่น้อยมากและผู้ฝึกยุทธ์ก็มีอำนาจขึ้นมา ผู้บำเพ็ญเพียรพลังจิตทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในอาณาจักรลับและรอคอยให้พลังจิตกลับมีกำลังขึ้นมาอย่างช้าๆ” เฉินผิงอธิบายอย่างอดทน

“ฉันมั่นใจว่าอีกไม่นานพลังจิตในโลกนี้จะกลับมาเติมเต็มเหมือนเดิม เมื่อเป็นแบบนั้นพวกเผ่าปีศาจน่าจะโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง…” เก๋อหยู่หานพูดด้วยแววตาที่เป็นกังวล

เฉินผิงไม่ได้ตอบอะไร

เก๋อฝูไห่ก็บอกกับฉันแบบนี้เหมือนกัน ถ้าพลังจิตกลับมาเป็นเหมือนเดิมโลกนี้ก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันต้องกลับไปที่จิงตูและเริ่มสร้างสำนักของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้! ความแข็งแกร่งของฉันคนเดียวคงไม่พอเมื่อถึงตอนที่พลังจิตกลับมามีกำลังอีกครั้ง!